YSABELL
One Saturday night, Anika and I went out to the cinema.
Libre daw niya, at sinundo pa nga niya ako sa bahay at ipinag-paalam sa aking mga strict na parents.
Habang naglalakad na lamang kami sa mall, nakita namin si Ayesha at ang grupo niya.
Gusto ko na lang i-avoid si Ayesha, pero mukhang iba ang plano ni Anika dahil kanya itong nilapitan.
"Hello dear cousin, been a while." Sarkastikong ani ni Anika, ang kanyang mga mata ay nakatitig kay Ayesha.
"Nika... Why are you with that, wench? Di ko alam na pala kaibigan ka na pala ng mga malalanding babae." Sagot naman ni Ayesha, ang kanyang mukha ay puno ng galit.
"Ohhh, are you talking about yourself? Kasi, ikaw lang naman yung napapaligiran ng mga babaeng sabik sa lalaki. Kahit saan mo dalhin, lalaki pa rin ang hinahanap dahil kating-kati na sila." Pabalang na sagot ni Anika, ang kanyang mga mata ay naglalaman ng pangungutya.
"What did you just say?!" Isa sa mga kaibigan ni Ayesha, ang kanyang boses ay naglalaman ng galit.
"Oh bakit Nicole, tinamaan ka? Pasensya na ha, matalas lang kasi talaga ang tabas ng dila ko, kasing talas ng tabas ng dila ng Nanay ko." Sarkastikong sagot ni Anika na nagpa-inis lalo sa kanila.
"Isang beses ko pang makitang may sugat tong kaibigan ko at mabalitaan ko lang na pinag-tulungan niyo siya ulit, ilalagay ko kayo sa dapat niyong kalalagyan." Pag babanta ni Anika sabay hila sakin palayo at palabas na ng mall dahil, 8 na pala ng gabi.
Habang naka sakay kami sa Uber pauwi ng bahay, di ko mapigilang mag tremble ang mga kamay ko dahil sa kaba ko nung nagsa-sagutan Sila Anika at Ayesha.
Di pa rin maalis sa isip ko na nag away Silang mag pinsan dahil sakin.
"Ysa, okay ka lang ba?" tanong ni Anika, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala.
"Oo, okay lang ako," sagot ko, ang aking boses ay nanginginig pa rin.
"Alam mo, Ysa, hindi mo kailangang matakot," sabi ni Anika, ang kanyang kamay ay hinahawakan ang aking kamay. "Nandito lang ako para sa'yo."
"Salamat," sagot ko, at ngumiti ng bahagya.
"Hindi mo kailangang mag-alala," sabi ni Anika, ang kanyang ngiti ay nagbibigay ng kaunting ginhawa sa aking puso. "I'll always be here for you."
Nang makarating kami sa bahay, nagpasalamat ako kay Anika sa paghatid at pagprotekta sa akin.
Alam kong naging masama ang trato ni Ayesha sa akin, pero hindi ko na lang sinabi kay Anika.
Ayaw kong mag-alala siya.
Habang naglalakad ako papasok sa bahay, hindi ko maiwasang mapansin ang mga ngiti ni Anika.
Parang masaya siya ngayon.
Parang nakakalimutan niya ang lahat ng mga problema niya.
Parang nakakalimutan niya ang lahat ng mga sakit niya.
"Ysa, okay ka lang ba talaga?" tanong ni Anika, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin.
"Oo, okay lang ako," sagot ko, at ngumiti ng bahagya.
"Sigurado ka?" tanong ni Anika ulit, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin.
"Oo, okay lang ako," sagot ko, at tumango.
Pero sa aking puso, alam kong hindi pa ako okay.
Alam kong mayroong nag-aalala sa akin.
Mayroong nagmamahal sa akin.
Mayroong handang ipagtanggol ako.
At sa ngayon, iyon ang kailangan ko.
Isang taong handang ipagtanggol ako.
Isang taong handang mahalin ako.
Isang taong handang protektahan ako.
Isang taong tulad ni Anika.
Sunday, nakaka-tamad talaga pero kailangan kong bumangon dahil magkikita kami nila Anika sa may Library downtown.
Doon namin gagawin yung planning namin sa project namin sa music class.
Habang nagbibihis ako, nag-ring yung phone ko, hudyat na naroon na sa baba sila Anika dahil nga sabay-sabay kaming pupunta doon.
Nang masuot ko na ang aking long sleeve na white Adidas crop top at ang black and white converse shoes ko, kinuha ko na yung bag ko na naka-ready na sa upuan sa room ko, tsaka ako bumaba habang tinatali yung buhok ko.
"Morning, Ysay!!!!" Pagbati sakin ni Anika na kumakaway pa sa may living room, tanaw kasi yung living room namin sa may staircase.
"Morning, Niks!" Pagbati ko naman habang nababa ng hagdan.
Nang maka-baba na ako, pumunta kami ng kusina at nakitang nagluluto si Mommy kasama si Yaya Janet.
"Morning, Mommy!" Pagbati ko sa kanya sabay halik sa pisngi niya.
"Oh, gising ka na pala. Ma-upo na muna kayo at kakain tayo sabay-sabay ng breakfast." Sambit ni Mommy.
Bumaba na din ang mga kuya ko na sila Kuya Nathaniel and Nigel, naupo sila on both sides ko.
"Good morning princess." Bati sakin ni Kuya Nigel.
"Good morning po, Kuya." Bati ko naman pabalik.
"Good morning, sweetcake." Bati sakin ni Kuya Nathaniel.
"Good morning Kuya, Niel." Bati ko sa kanya.
Nang matapos kaming kumain, nagpaalam na kami kina Mommy at sa mga kuya ko.
Sinabi namin sa kanila na pupunta lang kami sa library para mag-aral.
"Mag-ingat kayo," bilin ni Mommy. "At wag kayong masyadong mag-aral, magpahinga rin kayo."
"Opo," sagot namin, ngumiti.
"Sige na, alis na kami," sabi ni Anika, at naglakad na kami palabas ng bahay.
Habang naglalakad kami papunta sa library, hindi ko maiwasang mapansin ang mga ngiti ni Anika.
Parang masaya siya ngayon.
Parang nakakalimutan niya ang lahat ng mga problema niya.
Parang nakakalimutan niya ang lahat ng mga sakit niya.
"Niks, okay ka lang ba?" tanong ko, ang aking boses ay malumanay.
"Oo, okay lang ako," sagot niya, ngumiti ng matamis.
"Sigurado ka?" tanong ko ulit, ang aking mga mata ay nakatitig sa kanya.
"Oo, okay lang ako," sagot niya, at tumango.
"Alam mo, Ysa, hindi mo na kailangang mag-alala," sabi ni Anika, ang kanyang kamay ay hinahawakan ang aking kamay. "Nandito lang ako para sa'yo."
"Salamat," sagot ko, at ngumiti ng bahagya.
"Wala iyon," sabi ni Anika, ang kanyang ngiti ay nagbibigay ng kaunting ginhawa sa aking puso. "I'll always be here for you."
Nang makarating kami sa library, nakita namin sina Kenzo at Kaizer na nakaupo sa isang mesa malapit sa bintana.
"Ysabell! Anika!" bati ni Kaizer, ang kanyang ngiti ay nagniningning.
"Kumusta?" tanong ni Kenzo, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa akin.
"Okay lang," sagot ko, at ngumiti ng bahagya.
"Tara, magsimula na tayo," sabi ni Anika, at naglakad na kami patungo sa mesa nila Kenzo.
Habang nagpa-plano kami para sa aming proyekto sa music class, hindi ko maiwasang mapansin ang mga tingin ni Kenzo.
Parang mayroong gusto siyang sabihin, pero hindi niya magawa.
Parang mayroong gustong lumabas mula sa kanyang puso, pero natatakot siyang masabi ito.
"Kenzo, okay ka lang ba?" tanong ni Anika, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa kanya.
"Oo naman," sagot ni Kenzo, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa akin. "Bakit mo naman natanong?"
"Wala lang," sagot ni Anika, ngumiti ng bahagya. "Para ka lang kasi tulala."
"Hindi, hindi naman," sagot ni Kenzo, tumatawa. "Nag-iisip lang ako tungkol sa project natin sa music class."
"Ah," sagot ni Anika, tumango.
"Oo nga pala," sabi ko, "Ano nga ba ang gagawin natin sa project?"
"Mag-aayos tayo ng isang concert para sa mga estudyante," sagot ni Kenzo. "Magpa-perform tayo ng mga kantang gawa natin."
"Wow, ang galing naman," sabi ko. "Ano kaya ang gagawin nating kanta?"
"Hindi ko pa alam," sagot ni Kenzo, ngumiti ng bahagya. "Pero sigurado akong maganda ang mga kanta na gagawin natin."
"Oo nga," sagot ni Anika, tumango. "Sigurado akong magiging successful ang concert natin."
"Oo, magiging successful tayo," sabi ko, tumatawa.
Habang nagkukuwentuhan kami, hindi ko maiwasang mapansin ang mga ngiti ni Kenzo.
Parang masaya siya ngayon.
Parang nakakalimutan niya ang lahat ng mga problema niya.
Parang nakakalimutan niya ang lahat ng mga sakit niya.
"Kenzo," sabi ni Anika, "Mukhang masaya ka ngayon."
"Oo naman," sagot ni Kenzo, tumatawa. "Masaya ako dahil kasama ko kayo."
"Talaga?" tanong ni Anika, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa kanya.
"Oo," sagot ni Kenzo, tumatawa. "Masaya ako dahil kasama ko kayo."
Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ni Kenzo para kay Anika.
Pero alam kong masaya siya ngayon.
Masaya siya dahil kasama niya ang mga kaibigan niya.
Masaya siya dahil kasama niya ako.
