Türkçe Öğretmeni Hande Hanım, Matematik Öğretmeni Emel Hanım, Fen Bilgisi Öğretmeni Yaşar Bey, Sosyal Bilgiler Öğretmeni Hatice Hanımdı. Sevdiği ya da nefret ettiği biri yoktu, bu yıl... Ama sınıfını sevemedi Elif. Zaman geçtikçe insanların davranışları mide bulandırıyordu. Türkçe ve Sosyal Bilgiler dersini çok seviyordu Elif. Matematik ve Fen öyle böyleydi. Sorumluluğunu bilen, saygılı bir genç kızdı Elif... Dersine giren tüm öğretmenler onun saygısını kazanmıştı ama sevgisini kazanan öğretmeni çok azdı. Elif büyüyüp kendi başının çaresine bakabildiği için annesi teneffüslere gelmiyordu. Bir gün bahçeye çıkacakken nöbetçi Özge Öğretmen arkasından seslendi:
- Elif, gel buraya!!! Sen dışarı çıkamazsın, hava soğuk...
Diyerek Elif'i azarlamıştı...
Elif bu durumun üzerine Özge öğretmeninin yaptığına çok alınmış ve onun yaptığı davranışın üzerine herkesi hak ettiği kadar sevmesi gerektiğini öğrenmişti. Özge öğretmeni Elif'in dersine girdiğinde Elif'e rencide edici sözler söylemiş, küçümseyici tavırlar sergilemişti. Bu böyle devam etti dönem sonuna kadar. Elif ve annesi anlam veremiyordu olanlara. Konuşmaya çalıştılar Özge Hanımla... Ama Özge Hanım çok değişik davranıyordu, Elif ve Hafize Hanıma... Elif içten içe üzülüyor, nerde yanlış yaptığını düşünüyordu günlerdir...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BÜYÜK SIRRIN SESİ
RandomElif gideceği yoldan ve ne yapmak istediğinden emindi. Gideceği yolda karşısına çıkan engelleri, moralini bozmaya çalışan insanlar onu daha da kararlı hâle getiriyordu. İnsanlar ne kadar uğraşırlarsa uğraşsınlar Mutlu sona ancak iyi niyetli insanlar...
