Zonder Geweten ( On Hold)

Hoofdstuk 3

Sofie

Het was de avond van het lentebal. Het was traditie van ouders om als hun dochter 17 word een bal te geven waar ze misschien hun man konden vinden, Het was een gemaskerd bal zodat je niet naar het uiterlijk ging kijken maar naar de karakter van diegene.

Ik had een cape om het was best fris voor mei. Mijn jurk was best dun dus ik stond te rillen. Gelukkig wonden we naast elkaar. Ik klopte aan Sylke deed open, ze had een donker blauwe jurk aan, wat haar heel goed stond. " Jemig Soof wat zie jij er mooi uit" "Nou jij ziet er anders ook niet verkeerd uit Syl. Je trekt alle aandacht in die jurk" zeg ik lachend.

Ik hing mijn cape op en liep samen met Sylke naar de woonkamer. Ik zetten mijn masker op en Sylke deed hetzelfde. We gingen naar binnen. De familie van Sylke had de woonkamer leeggehaald zodat er genoeg ruimte was om te dansen ( en daar ging heel het feest om). Tegen de muur stond een tafel waar drinken opstaat. Het was al best druk, je zag verschillende kleuren van jurken.

Ik danste en praten met verschillende jongens, en om heel eerlijk te zijn zat er nou niks interessants tussen. Ik begon al best moe te worden. Ik was aan et dansen met een jongen die steeds op mijn tenen ging staan, het deed echt zeer, ik had mijn blik geloof ik in een goede pokerface. Het liedje was bijna afgelopen en ik had best drost. Net voordat het liedje afgelopen was, tikte er een jongen op de schouder van Harold( de jongen met wie ik nu danste)  " Neem me niet kwalijk, mag ik met deze dame dansen?" klonk een stem met een beetje bas erin. " ja manatuurlijk "zei Harold die wou duidelijk van me af. Harold gaf mijn hand aan de andere jongen.

Ik keek in zijn ogen en schrok. Het waren zijn ogen, de ogen van die jongen in de winkel, en van mijn droom. De kleur grijs leek wel te smelten toen hij mij aankeek. Ik weet niet hoe lang het duurde voor dat ik mijn blik afwende.

Terwijl we aan het dansen waren praten hij over luchtige dingen. Ik was te druk met denken: wat wou die jongen van mij? Waar ken ik hem van? Waarom droomde ik over hem? De vragen spookte door mijn hoofd. Wacht! Ik keek in zijn gedachten, maar ik zag niks! Waarom zag ik niks?

Het liedje was afgelopen, ik maakte een reverence en liep weg, ik moest Sylke vinden! Ik voelde dat hij achter mij aanliep, niet naar Sylke dus. Ik liep naar buiten, naar de rivier. Het maakte me altijd rustig om naar de rivier te kijken en na te denken. 

Er liepen mannen achter me te lallen. Ze kwamen naar mij toe lopen " Je bent toch niet verdwaald?"  zei één van de mannen met dubbele tong. " Je mag wel met ons mee" zei een andere. Ze kwamen dichter bij "Nee bedankt ik ben niet verdwaald" zei ik zacht " ach meisje kom gewoon mee" hij begon aan mijn pols te trekken " Laat me los!" " oh ze is pittig" ik gaf de man  dei mijn pols vast hield een trap. De man dei achter hem stond gaf me een duw. Ik viel het water in zo over het muurtje heen. Mijn zicht werd troebel. Voor ik het wist raakte ik buitenbewust zijn.

William

Ik liep naar binnen het was al best druk. Hoe kan ik haar hier nou vinden? Na een paar keer gedanst te hebben met meisjes, die niet zo interessant waren. Opeens zag ik haar dansen met een jongen, die ze duidelijk niet zo leuk vond, aan haar gezicht te zien.

Ik liep op hun af " Neem me niet kwalijk, mag ik met deze dame dansen?" Ik had niet eens in de gaten dat het liedje bijna afgelopen was, ik moest gewoon met haar dansen. "manaruurlijk " zei de jongen hees, hij vond haar duidelijk ook niet zo leuk. De jongen gaf haar hand aan mij.

Haar haar was gekruld door haar vlecht ( je weet als je een vlecht in heb en dan uit heb krult jaar haar zo'n krul) die ze normaal altijd in had. Haar jurk was licht blauw, wat haar prachtig stond. Dan haar ogen zo mooi blauw ze leken wel vloeibaar. We keken elkaar een tijdje aan, na een tijdje keek ze weg.

We begonnen te dansen. Ik begon te praten over stomme dingen zoals het weer, waarom doe ik dat altijd als ik nerveus ben? Ze gaf nergens antwoord op duidelijk in gedachten verzonken. Ik voelde opeen siets tegen mijn schild. Mijn schild beschermde mijn gedachtes. Ze probeerde mijn gedachten te lezen.

Het liedje was voorbij. Ze maakte en reverence en liep weg, duidelijk op zoek naar iemand. Ik liep achter haar aan. Ze veranderde haar route, ik zag haar niet meer. Ik keek in iedereens gedachten om te kijken of ze haar hadden gezien, maar nee ze waren te druk met dansen.

Ik liep naar buiten, om wat rust te krijgen, zodat ik haar kan vinden. Opeens hoorde ik haar gedachten, ze riep om hulp. Ik keek om me heen, ik zag een stel mannen bij de rivier over het muurtje heen kijken.

Voor ik het wist wat ik aan het doen was, sprong ik in het water. Ik zag haar drijven. Haar haar n een kroon op haar heen. Haar ogen dicht. Ik pakte haar pols en trok haar aar mij toe. Ik schreeuwde op hulp, want hoe kan ik har vanaf het water over het muurtje heen krijgen?

Er liep net een man met zijn vrouw ( denk ik) gearmd langs toen ze me hoorde. De man kwam naar ons te gerent. Hij trok haar over het muurtje heen, en daarna mij. Toen ik uit het water kwam had de vrouw haar mantel over haar heen geslagen. Ik zat op handen en knieën uit te hijgen, het water wat koud.

De deur van het huis waar het bal werd gehouden ging open. Er kwam een man aan gelopen hij liep mank. Het was Edward, haar vader. Hij zag ons zitten en riep iets naar binnen. Alice haar moeder kwam naar buiten rennen, recht naar ons toe. Ze controleerde Sofie op wonden, maar ze zag ze niet. De man vroeg of hij kon helpen. Ze instrueerde de man dat hij Sofie naar binnen moest brengen. Ze liep met mee naar binnen.

Ik zat nog steeds op de grond. De man en vrouw liepen even later weg . Ik kreeg het koud. Ik was niet in staat om te bewegen. Mijn ergste nachtmerrie was uitgekomen alleen was ze hier ouder.

Ik hoorde de deur weer open gaan. Alice kwam naar buiten, recht op me af. Ze kwam naast me zitten alleen gehurkt "Dat is lang gelden dat ik jou heb gezien" Ze legde een deken over mij heen. "insgelijks:" " Hoe heb je haar gevonden?" ze viel gelijk met de deur in huis " Ik heb haar nodig Alice. Ze is de enige die mij kan helpen. Dat weet u net zo goed". Ze stond op " Kan je ergens vannacht heen?" vroeg ze, altijd even behulpzaam "ja ik slaap in ene herberg een paar straten veder verderop". Het was even stil " William.. ze weet het niet meer. Ze weet niks meer van die tijd" Dat voelde als een klap op mijn gezicht. " helemaal niks meer?" mijn stem klonk hees. "Kom morgen langs, dan praten we veder" " oké ik kom morgen langs".

Ik stond op. Ik liep verdoofd nar de herberg. Ik trok mijn pyjama aan en ging op bed liggen. Ze wist het niet meer!