This is a different kind of art (selfharm)

Gym...

De volgende ochtend word ik wakker met hoofdpijn. Ugh fijn, dat kan er ook nog wel bij. Ik sla de deken van me af en stap dwaas uit mijn bed. Op mijn tenen loop ik naar de deur die ik voorzichtig open doe zonder enig geluid te maken. Ik loop door naar de badkamer en maak het kastje boven de wasbak open. 'waar zijn die aspirines nou gebleven...' Ik rommel een beetje door de spullen in de kast, maar de aspirines zijn nergens te bekennen. Geluidloos loop ik de badkamer weer uit, de trap af. Ik loop de keuken in en trek de kast open. Het bord en het glas dat ik eruit haal zet ik neer op tafel. Ik graai naar de boterhamzak en haal er een paar kruimels uit die ik op het bord gooi. Het glas vul ik met kraanwater. Ik loop naar de ontbijtkoek en pak er eentje uit die ik besmeer met boter. Het gebruikte mes belandt ook op het bord met kruimels, die ik op het aanrecht zet. Dan denkt mam tenminste dat ik wat heb gegeten. Ik drink mijn glas leeg en pak mijn ontbijtkoek die ik opeet terwijl ik weer naar boven loop.
Terwijl ik me klaarmaak voor school bedenk ik me dat we 1e twee uur gym hebben, dus ik kan net zo goed nu al mijn gymkleren aandoen. Dan heb ik daar op school in ieder geval geen last meer van.

Ik zit te wachten tot de les begint in de kleedkamer bij het gymlokaal. Alle meiden uit mijn klas kijken me aan, maar ze zeggen niets. Ze hebben het lef niet. Wanneer ik Laura binnen zie komen vlucht ik snel het lokaal binnen. Ik hoef haar geniepige gezicht niet te zien. Als ik eenmaal op het bankje zit zucht ik. Het is nu al een stressige dag, dit wordt nog wat vandaag.
Wanneer iedereen eenmaal zit beginnen we met de warming up. Rennen naar de overkant en terug, knieheffen, hakken-billen, kruispas, sprintje en opnieuw. Ik kom na de tweede sprint uitgeput weer aan bij de lijn, na mij volgt Tyler. Ook hij staat naast me te hijgen. We kijken elkaar aan en geven elkaar een awkward glimlach. Daarna moet iedereen in tweetallen een basketbal pakken. Ah zooi, dat vind ik dus echt zo saai... Wanneer ik aankom bij het rek waar de ballen liggen wacht ik op mijn beurt en pak ik de bal. Ik zie Laila kijken en snel loop ik weer terug naar Tyler. "Echt iedereen zit te kijken, net ook al in de kleedkamer..." Hij kijkt me aan. "Ze hebben er vast geen slechte bedoelingen mee... Ze zijn alleen nieuwsgierig" "Ja je kan best nieuwsgierig zijn, maar ze zitten alleen maar te staren. Zeggen ook helemaal niks ofzo. Nope" teleurgesteld kijk ik naar beneden. "Ik baal er echt van dat dit is gebeurd..." Even blijf ik staan maar dan ren ik naar de overkant met de bal. Eerst moeten we naar het midden dribbelen dan stilstaan en gooien. Wanneer ik naar het midden toe ga zie ik Laura van de andere kant naar het midden toe dribbelen. Zonder ook maar om te kijken duwt ze de basketbal onder mijn handen vandaan. Ik kijk haar verontwaardigd na en haal daarna de bal terug. Tyler had het  gezien en loopt naar me toe. "Niks van aantrekken! Gewoon doorgaan oki?" Ik zucht. "Oké..."
Na een tijdje oefenen op verschillende manieren is het tijd voor de wedstrijdjes. Natuurlijk word ik weer bij Laura ingedeeld. Feest... not. Ik zie mijn team al bij elkaar staan dus ik loop naar ze toe. Als ik aan wil sluiten in de kring word ik weggeduwd. Ik verlies mijn evenwicht maar kan me nog net overeind houden. Ze beginnen te lachen.. "Fijn, dan niet", mompel ik terwijl ik naar de middellijn loop. Wanneer ik me omdraai zie ik dat ze staan te staren, snel trek ik mijn polsen voor mijn lichaam. Ik zucht en dan neemt het andere team de bal uit. Ik ren erachteraan maar zie dat ik wordt gevolgd door Jurgen. Ik zie dat hij staart naar mijn polsen wanneer ik even stilsta. Met een ruk draai ik me om. "ALS JULLIE IETS TE ZEGGEN HEBBEN, ZEG HET DAN OOK GEWOON IN MIJN GEZICHT VERDOMME!" De hele klas stopt en draait zich naar me om, het is doodstil...

Snel sla ik mijn hand voor mijn mond en ren ik met tranen in mijn ogen de gymzaal uit. Ik hoor de gymdocente praten. "Kan iemand mij hier uitleggen wat er aan de hand is?!"
Ik zit te huilen in de kleedkamer wanneer ik iemand binnen hoor komen lopen, ik neem de moeite niet om te kijken wie het is. "Lane? Wat is er aan de hand?" De docente. Ik kijk haar aan, maar reageer niet. Ze zucht. "Oké dan. Het is goed als je niet met mij wilt praten, maar ik stuur je alsnog wel even naar de zorg, want dit is niet zomaar iets." Ik kijk geschrokken om. "Wat hebben ze je allemaal verteld?!" "Genoeg om te weten wat er aan de hand is... Ik loop anders wel even mee, kom."

Wanneer ik eenmaal in het kamertje zit bij Matty - ja zo heet ze dus blijkbaar, I know, vreemde naam voor een vrouw - vraagt ze wat er is gebeurd. Wanneer ik niet reageer kijkt ze naar mijn docente die bijna de deur uit liep. "Marka? Weet jij iets?" "Van wat de klas mij heeft verteld is er gisteren in de groepsapp van de klas gezegd dat Lane zichzelf snijdt. De leerlingen hebben vandaag zitten kijken of het echt was en toen riep Lane dat als ze iets te zeggen hebben ze het ook recht in haar gezicht moeten zeggen. Toen is ze de klas uit gerend..." "Pfoe, uhm, oké bedankt. Ga maar terug naar de klas." Zodra Marka de deur uit is vraagt Matty of dit waar is. Ik knik. "En weten je ouders het?" Ik schud mijn hoofd. "Kan je me vertellen wat er allemaal aan de hand is dat het zo ver is gekomen?" Ik draai mijn hoofd naar haar toe en zie dat ze me dwingend aankijkt. Ik heb haast geen keuze... Ik zucht en vertel haar alles, van het pesten, van mijn vader die verdween met een of ander blond wijf, van onze financiële situatie, van mijn moeder die tegen me schreeuwt. Alles...
Er loopt een traan over mijn wang wanneer ik klaar ben met praten. Matty heeft al die tijd aandachtig zitten luisteren terwijl ze tussendoor dingen heeft opgeschreven. Ze slikt. "Is dat alles?" Ik knik. "Oké, nou uhmm. Ik zal beginnen met het vermelden dat ik beroepsgeheim heb. Het punt is wel dat dat verdwijnt bij selfharm en zelfmoordneigingen... Dat betekend dus dat ik hulp in ga schakelen, want dit is boven mijn niveau. Ook moet ik je mentor en je moeder inlichten." Ik schrik. "Nee! Alsjeblieft niet mijn moeder!" "Ik snap dat dit niet fijn is, maar het is of jij, of ik en ik heb het gevoel dat jij het niet gaat zeggen ookal zeg je nu van wel." Teleurgesteld kijk ik naar beneden, dat had ze dus door. Ik til mijn hoofd weer op en knik.
Na een tijdje praten over afleidende dingen is het gesprek voorbij. Ik moest mijn mobiele nummer afgeven zodat ik haar altijd kan bereiken en andersom. Geen idee of ik dat wel wil, maarja... "Ik zal proberen voor de rest van de dag verlof voor je in te dienen, maar ik wil wel dat je meteen naar huis gaat. Kan je me dat beloven?" Ik hou er niet van om mijn beloftes te verbreken, maar ik ga nu echt niet naar huis... "Ja."

Ik fiets over de weg en sla rechtsaf, naar het watervalletje hier in de buurt. Daar kan ik altijd een beetje tot rust komen als ik een rotdag heb gehad. Wanneer ik dichterbij kom hoor ik het water al naar beneden kletteren. Ik word meteen al rustiger van het geluid. Ik zie de rots waar ik altijd op ga zitten en zet mijn fiets tegen een boom aan. Ik loop naar de rots en ga tegen het muurtje aan zitten. Uit mijn tas haal ik mijn mobiel en mijn koptelefoon. Ik zet de koptelefoon op mijn hoofd en sluit mezelf af van de wereld.

Na een tijdje gefietst te hebben kijk ik voor me en zie ik dat er wat klasgenoten voor me fietsen. 'Ah shit!' Het dilemma speelt zich in mijn hoofd af. Stil achter ze aan blijven fietsen en het risico lopen dat ze omkijken, of inhalen en zoiezo reacties krijgen. Ik besluit om achter ze te blijven fietsen, dan is er nog kans dat ik er zonder commentaar vanaf kom.
Uiteindelijk besluit ik toch maar om ze in te halen. Ik kijk achterom en versnel mijn tempo. Onopvallend probeer ik langs ze heen te fietsen. 'Dat ging toch best soepel?' Ineens hoor ik gefluister en gegrinnik achter me. 'Ah shit.'

-----------------------------------------------------------------

Heeei guys, sorry dat ik gister niet heb geupload. Ik ben op vakantie geweest waardoor ik geen tijd had om te schrijven. Maar nu is ie er! Bedankt voor het lezen Vote, comment en follow is altijd leuk! Byee