This is a different kind of art (selfharm)

Mom

Wanneer ik de straat in fiets word ik paniekerig. Mam vraagt zich natuurlijk af waar ik ben geweest al die tijd. Wat moet ik zeggen?! Ondertussen ben ik aangekomen bij de poort. Ik haal mijn sleutel uit mijn zak, steek hem in het slot en doe de deur open. Ik rij mijn fiets naar binnen en doe de deur achter me weer op slot. Rustig ademen Lane, waarschijnlijk heeft mama niet eens iets doorgehad. Ik loop door naar de achterdeur en pak de klink vast, zucht een keer diep en loop met een glimlach het huis binnen.
"Ben thuihuis!" roep ik terwijl ik de deur sluit. Geen reactie... Ik pleur mijn tas op de grond en loop door naar de hal waar ik mijn jas en schoenen uit doe. Wanneer ik weer terug de woonkamer in loop hoor ik iets van boven vallen. Aarzelend loop ik naar de trap en kijk of ik van onderen iets kan zien. Niks... Ik pak mijn tas weer van de grond en loop de trap op. Mijn kamerdeur staat open, die had ik vanochtend toch dichtgedaan? Ik loop mijn kamer binnen en sta stil in de deuropening.
Alles is overhoop gehaald, mijn lakens, mijn kussens, mijn bureau, mijn kledingkast, alles ligt uitgespreid op de grond. Mijn moeder staat bij het raam, ik kan niet zien wat ze vastheeft. "Mam?!" Met een ruk draait ze zich naar me om, de woede staat in haar ogen. In haar hand het kauwgombakje wat op mijn vensterbank stond. De deksel is open. "LANE, what the fuck heeft dit te betekenen! Ik kreeg vanmiddag een telefoontje van school dat je verlof hebt gekregen vanwege spelingen in de klas en dat je meteen naar huis zou komen, je kwam maar niet dus ik heb de school gebeld om te vragen wat er is gebeurd. Blijkt dus, JIJ SNIJDT JEZELF!? Waarom heb je me dit nooit vertelt?!?! Waar ben je al die tijd geweest!" Ze loopt stug naar me toe en trekt haar arm naar achter. Ze haalt naar me uit en voor ik het weet zie ik niks meer. Het is zwart.

Het volgende ogenblik zit ik tegen de muur aan, mijn moeder tegenover me met tranen op haar wangen. "Lane het spijt me zo, ik bedoelde je niet te slaan! Ik was gewoon zo ongerust!" Mijn wang doet pijn en ik wil snel mijn hand erop leggen totdat ik me besef dat mijn moeder er een icepack tegenaan houdt. Op haar excuses reageer ik niet, daar heb ik niet genoeg energie voor.
"Lane, alsjeblieft, vergeef me. Praat met me, ik smeek het je." Ze zit tegenover me op haar knieën op de grond. Ik blijf stil, not in the mood for talking en zeker niet met mijn moeder. En after all, ik ben te zwak, ik heb hoofdpijn en zou het liefst tienduizend uur willen slapen op het moment. Volgens mij heeft mijn moeder door dat ik niet zal reageren binnen nu en een paar minuten, want ik voel een hand om me heen en een andere hand onder mijn benen gaan. Ze tilt me op en legt me in bed waar ze me goed in de dekens stopt.

Die avond schrik ik wakker uit mijn slaap. Ik kijk op mijn wekker, 22:00, shit ik heb het avondeten gemist... Nouja dan niet. Wanneer ik aanstalte maak om uit mijn bed te stappen schiet er een scherpe steek door mijn hoofd, owja... Helemaal vergeten... Mam had me weer eens gemept. Niet dat ik ervan sta te kijken, want dat doet ze wel vaker. Maar nog nooit is het zo heftig geweest... Met moeite stap ik uit mijn bed, ik ben licht in mijn hoofd, maar toch loop ik stug door naar de spiegel. Wanneer na een halve minuut mijn zicht weer is opgeklaard zie ik dat de linkerkant van mijn gezicht blauw is. Wanneer ik mijn arm naar boven breng om te voelen merk ik op dat mijn mouw is opgestroopt. Fuck fuck fuck fuck, mam heeft mijn wonden gezien.. Shit shit shit.. Wat nu?.. Zou ze het er bij het avondeten over hebben gehad met Clary? Ik hoop het niet, ze heeft al genoeg gezeik van mam aan dr kop. Dat van mij hoeft er niet meer bij... Ik loop naar de deur van mijn slaapkamer toe, maar bedenk me halverwege en draai me om. Ik loop terug naar mijn bed, de pijn eruit slapen. De dekens trek ik omhoog voordat ik op mijn bed ga zitten, mijn mouw stroop ik omlaag en ik ga liggen. Ik trek de dekens strak om me heen en kijk, net als elke dag, naar mijn vensterbank, naar het kauwgombakje wat er altijd heel onschuldig staat te wachten tot zijn volgende gebruik. Mijn ogen worden langzamerhand weer zwaar en ik zak weer weg.