This is a different kind of art (selfharm)

On my way

"Hee jongens, ik ga even naast Lane fietsen! Dan is ze niet meer zo alleen! Hahahaha" De anderen lachen mee. Ik hoef me niet eens om te draaien om te weten wie dat zei. Laura's fietsbanden knarsen met een versneld tempo over de steentjes op de weg. "Dussss, waar ben jij geweest de rest van de dag. Ik kon je niet vinden op school." "Ik kreeg verlof, so what. Dat zijn niet jouw zaken." "Net als dat het niet mijn zaken zijn dat jij jezelf snijdt, oh wacht... Oeps, dat mocht niemand weten hè? Foutje." Ze heeft de hele tijd gepraat zonder me aan te kijken, maar nu draait ze haar hoofd om en kijkt ze me aan met haar geniepige glimlach. Ze heeft een plan, ik kan het gewoon zien aan die kop van haar. Ik zeg niks. "Hee meiden, kom er eens gezellig bij fietsen! Dan gaan we kijken wie het eerst voor elkaar kan krijgen om Lane's mouwen op te stropen." "Coming!" En ook hun fietstempo gaat omhoog. Ze halen ons in en blijven even stilletjes voor Laura en mij fietsen tot een van hun plotseling haar fiets dwars op het fietspad stopt. Ik rem af maar knal tegen de fiets van Eva op. "Hee kijk eens uit jij!" "Sorry hoor maar jij bent hier degene die de weg verspert..." "Och jee, gaan we zielig doen." hoor ik Laura achter me zeggen. Ik draai me om en zie dat ik ben omsingeld door de drie meiden. Eva voor me, Laila links van me, Laura achter me. Ik word bang, wat gaan ze nou weer proberen?! Ik kijk naar rechts voor een uitvlucht, maar dat is ook geen optie. Rechts van me is een groot maisveld waar ik nooit langs zou kunnen.
De meiden stappen van hun fiets af en sluiten me in. Mijn hart klopt in mn keel. "Laat me met rust!" roep ik met angst in mijn stem. "Aahh ze is bang. Wat zielig nou..." "Ik heb anders geen medelijden hoor." lacht Laura. "Jezus Laura, jij snapt sarcasme ook nooit eh!" zegt Eva. "Nee jij snapt een sarcastische opmerking op sarcasme niet domme slet." "Meiden kap de bitchfight, we waren bezig met Lane dr mouwen remember!" Mijn mouwen... MIJN MOUWEN! Oh god ze gaan mn mouwen opstropen, nu dringt het pas tot me door. De paniek staat in mijn ogen terwijl de meiden aan mijn jas beginnen te trekken. Ik hoor achter me het geratel van een fiets, ik draai me om en zie dat Laura mijn fiets in het maisveld heeft gereden en weer naar me toe loopt. Ik verzet me tegen al het geduw maar ze geven niet zo gauw op. "Ahhh, is ze bang?? Hahahaha" Laura beveelt de twee andere meiden me vast te pakken, het lukt ze en Laura komt naar me toe gelopen. Wanneer ze 10 centimeter voor mijn hoofd staat kijkt ze naar beneden. Laila geeft haar mijn linkerarm aan.
Ik heb het opgegeven, van drie meiden win ik niet in mijn eentje.
Laura pakt mijn arm vast en kijkt me weer aan. Terwijl ze langzaam de mouw van mijn jas opstroopt staart ze in mijn ogen. Over mijn wang loopt een traan. Laura grinnikt en kijkt daarna naar beneden, naar mijn arm. Haar adem stokt, ik voel haar greep verslappen, maar ze is snel weer bij zinnen. Op mijn arm zitten nog verse wonden.
Bij de waterval. Ik kreeg mijn gedachten niet op een rijtje en haalde mijn puntenslijper uit mijn etui tot ik me bedacht dat die puntenslijper geen mesje erin had zitten... Die lag thuis. Ik had mijn reserve uit mijn portemonnee gehaald en ben begonnen.

Laura stroopt met een ruk mijn mouw weer af, wat me pijn doet. Mijn gezicht vertrekt. Ze kijkt naar de andere meiden en die laten me los. Ze duwen me met kracht in de maiskorven, stappen vlug op hun fiets en rijden weg. Ik zie ze nog fluisteren.
Ik sta op en draai me om. De maiskolven zijn afgebroken... Ik kijk om me heen en eindje terug zie ik mijn fietsband uit het veld steken. Ik loop ernaartoe en trek mijn fiets uit de kolven. In mijn spaak zit een kolf vast, ik trek hem eruit, zet mijn fiets recht en stap op. Nog verdwaast van de gebeurtenis van net rijd ik weg.
I. Hate. My. Life.