22.57
Kapıdan çıkarken, son kez baktı gözlerime. Son kez gülümsedi. Yanına gidemiyordum, yanıma gelemiyordu. Sanki konuşmamaya yemin etmiştik.
Yanına gidip sadece o aptal kelimeyi söylemek bu kadar zor geliyordu işte. Sadece 'hoşçakal' demek bu kadar zorluyordu beni.
Ve sonundan kapıdan çıktığında, her şey için geç kalmış gibiydik. Elimde olsa arkasından sarılıp gitmemesi için çocuk gibi ağlayacaktım ama kapıdan çıktı ve o anda benim hayata olan kapılarımda onunla beraber kapanmıştı. Artık çok geçti.
Onun için, benim için, bizim için.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Last breath.
Non-FictionÇünkü biliyorum ki, aldığım hiçbir nefes bana son nefesim kadar zevk vermeyecek.
