Τραβήχτηκα απότομα από πάνω του και γύρισαν το κεφάλι μου αργά.Ο Γουίλ καθόταν και με κοιτούσε αμήχανος.Ο Ηλίας σηκώθηκε από το παγκάκι και στάθηκε δίπλα μου.Κανείς μας δεν είχε βγάλει κουβέντα.Μπορούσα να δω την θλίψη του Γουίλ μέσα από τα μάτια του.Μέσα μου ένα κύμα αμηχανίας και απογοήτευσης με κατακτούσε.Χωρίς να πω τίποτα πήρα την τσάντα μου κι έφυγα.
Έκανα γρήγορα βήματα καθώς δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια μου.Η ώρα ήταν δώδεκα και μισή , και εγώ αντί να διασκεδάζω , ζούσα όπως πάντα ένα άλλο δράμα.Με την πρώτη σκέψη , μπήκα στο κλαμπ και πήρα ένα ποτό.Από μακριά , είδα τον Παύλο να με πλησιάζει.Πήρα μια βαθιά ανάσα και τον χαιρέτησα.
''Που ήσουν;"
"Να,ξέρεις..δεν είμαι και πολύ το κατάλληλο άτομο για ξενύχτια."
"Θες να σε πάω σπίτι;"
"Μπα..λέω να κάτσουμε εδώ και να αδειάσουμε το μπαρ"
Ένιωθα ζαλισμένη και έτοιμη να κάνω εμετό αλλά έπρεπε να σβήσω όλο τον πόνο και να περάσω καλά.Τράβηξα τον Παύλο από την μπλούζα και έριξαν ένα χαχανητό.Πήρα το ουίσκι του και το ήπια με μιας.
"Όπα,νομίζω ότι φτάνει αυτό."
"Μην είσαι ξενέρωτος.."
Ζήτησα από έναν νεαρό δίπλα μου να μου δώσει το ποτήρι του.Το πήρα και το έδωσα στον Παύλο.
"Ορίστε πιες"
"Καλά,εντάξει."
Χαμογέλασε και το ήπιε μονορούφι.Στάθηκε ένα βήμα πιο κοντά μου,μπορούσα σχεδόν να αισθανθώ την ανάσα του.Ο Ηλίας μαζί με τον Γουίλ εμφανίστηκαν και χωρίς δεύτερη σκέψη φίλησα τον Παύλο κοιτάζοντάς τους στα μάτια.Όταν τελείωσα τον άφησα μόνο του,έσπρωξα τους άλλους δύο,οι οποίοι με κοιτούσαν άναυδοι,και βγήκα έξω. #Paulina
Όπως πάντα , θα με ακολουθούσε κάποιος από αυτούς.Ξεφύσηξα νευριασμένη και γύρισα το κεφάλι μου,και για άλλη μια φορά είδα τον Γουίλ.Αυτή την φορά όμως να με κοιτάει απογοητευμένος.
"Μελίνα..Είσαι εντάξει;"
"Γιατί να μην είμαι, καλέ; Από πότε σε νοιάζει πως νιώθω , δηλαδή;"
"Δεν είσαι εσύ αυτή.."
"Κι όμως , ώρα να με γνωρίσεις στ'αλήθεια."
"Το έχω περάσει..πίστεψέ με , ξέρω ακριβώς πως νιώθεις."
Στην αρχή δεν μίλησα αλλά κατέληξα να του πω την κατάλληλη λέξη.
