De geheimzinnige kamer

Hoofdstuk 4

Dit keer kwamen ze weer met z'n tweeën binnen. Ik werd echt bang dat ze zouden merken dat mijn handen bijna los waren. Ze kwamen steeds dichterbij, eentje liep achter me langs om mijn handen los te maken. SHIT. Die man merkte direct dat het touw al los zat. Toen kreeg ik al snel een klap in mijn gezicht, hij zei tegen de ander: 'ze heeft haar polsen los gekregen'. Toen begonnen ze me nog meer klappen te geven. Dat deed echt vet zeer. Toen ze me echt helemaal bont en blauw geslagen hadden, deden ze de kettingen, die aan de muur vastzaten, om mijn polsen en benen. Ik werd dus dichter tegen de maar aan gedrukt en wist zeker dat ik nooit meer los zou komen. Die mannen vertrokken weer, ik had het verkloot voor vandaag.

Dit keer hadden rechercheur Bakkum en rechercheur Smit besloten dat rechercheur Smit de vrienden van Lisa ging ondervragen. Hij was iets jonger. Lisa bleek veel vrienden te hebben op school en bij haar volleybalclub. We begonnen bij haar vrienden op school. Helaas konden veel vrienden ons niet echt helpen. Ze hadden niks aan Lisa gemerkt. Tot we met Monique spraken. Ze zei dat een dag eerder de banden van Lisa's fiets leeg waren. Ze dacht dat het een grapje was, maar begon nu toch te twijfelen. Lisa was die dag ook erg zenuwachtig, maar ze had daar niks over gezegd tegen Monique. Over de dag van de verdwijning kon Monique niks zeggen, omdat ze die dag ziek was. Ze vroeg nog als er niks met Lisa was gebeurd als ze er gewoon bij was, maar zoiets weet je gewoon niet zeker. Van andere vrienden hoorden we wel dat ze die dag erg stil en bleek was. Ze had wel haar schooldag afgemaakt, dus moet ze tussen 2 en 3 zijn verdwenen. Meer kon iemand ons niet vertellen. Bij de volleybalclub konden ze ons ook niks vertellen, helaas. Monique was de enige die ook bij Lisa op school zat. Buiten de volleybaltrainingen en wedstrijden zagen de anderen van volleybal Lisa niet. Yoël Smit zei toen ze terug op het bureau waren dat ze dan eerst maar die lekke banden uit moesten zoeken. Dat leek namelijk het enige aanknopingspunt.

Godver, zouden ze vandaag echt niet meer terugkomen? Ik heb honger. Ok, het was ook niet zo slim dat ik probeerde los te komen... Ik begon na een tijdje weer een beetje te dutten, ging de deur weer langzaam open en was ik weer klaarwakker. Ze kwamen weer allebei naar binnen, maar alleen om te zeggen dat ik geld voor ze moest verdienen en om mijn kettingen los te maken. Wat wilden ze dat ik ging doen?! No way, dat ik voor hen geld ging verdienen. Eentje pakte me vast bij mijn armen en duwde me naar voren. Toen deed die ander een blinddoek voor mijn ogen, ik mocht zeker niet zien waar we heen gingen. Ik hoorde een deur opengaan, waarschijnlijk de deur van deze kamer en werd weer naar voren geduwd. Ik struikelde. Volgens mij vonden die mannen het wel grappig, want ze begon te lachen. Maar dat was al snel weer over en werd er geroepen Hup opstaan!. Ik werd weer omhooggetrokken en verder geduwd. Toen moest ik een trap opklimmen. Wat trouwens erg lastig is als je handen vastgehouden worden en je niks kunt zien. Uiteindelijk hield de trap op en ging er weer een deur open. Ik werd daar ingeduwd en mijn handen werden vastgebonden. Ik moest wachten. De deur ging weer open en dicht en zo te horen was er niemand meer in de kamer. Wat zou er gebeuren...?

Rechercheur Smit kaartte wel aan dat de fiets nog niet gevonden was. Het lag niet aan haar pad naar school, maar verder hadden ze nog niet gekeken. Dat was niet erg slim gaf hij toe. Bij haar thuis stond hij natuurlijk ook niet, want ze is nooit thuis gekomen. Omdat de fiets het enige aanknopingspunt was, besloot hij dat er toch maar een zoekactie naar een fiets moest komen. Er werd besloten om binnen een straal van 20 kilometer vanaf haar route te zoeken. Uren streken voorbij, totdat er in een afgelegen weiland, superver van haar route af, een fiets werd gevonden. Het was inderdaad haar fiets. Er was geen pad heen, dus de kans is groot dat ze heel ergens anders zit en dat er is geprobeerd de politie op een dwaalspoor te zetten. Terug op het bureau werd de fiets onderzocht op vingerafdrukken en in de tussentijd ging rechercheur Smit op zijn laptop kijken of er in de nabije omgeving een afgelegen huis stond. Dit was niet het geval. Daar baalde hij al erg van, toen kwam ook nog de uitslag binnen. Er waren wel vingerafdrukken gevonden op de fiets, natuurlijk van haarzelf, maar ook van een onbekende. Hier kwamen ze dus ook niets verder mee.

Ik hoorde weer stappen op de trap, maar meer dan normaal, zouden ze met meer zijn gekomen?? Shit, ik baalde echt dat ik niets kon zien. Ik wil wel eens weten wat er nou allemaal gebeurd, of wil ik het toch niet weten? De deur ging weer open... 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Zo, dit is het vierde hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Sorry trouwens dat het wat lang duurde, maar het was nogal druk met school enzo.... :(. O ja voor degenen die dit verhaal lezen en het verhaal Doodse Stilte van Anoukk17 en het verhaal Call of the Angel van FloorC nog niet kennen. Echt gaan lezen, het zijn super gave verhalen!