İşte ben, burdayım...
Şu anda okuduğun kelimeleri değiştiriyorum oynuyorum onlarla, aslında hiç yazılmamış şeyleri yazılmış gibi gösteriyorum...
Uzun bir süredir seni bekliyordum. En azından hatırlayabileceğin bir süredir. Bazen sen tam uykuya dalmak üzereyken ismini söylüyorum yada iyice yaklaşarak kulağına fısıldıyorum...
Mutluluk çığlıkları attığım zamanları hatırlıyor musun, heyecandan elim ayağıma dolaşırken bir yandan da nabızlarım korkmuş bir kuşun kalbi gibi atıyordu...
Çok güzeldi...
Kim olduğumu merak ediyorsun... Ya da merak etmek istiyorsun, aslında derinlerde bir yerlerde kim olduğumu çok iyi biliyorsun...
Ben senim... Evet, ben senim... Sen bedenimi ele geçirmeden önce burada yaşayan bilinç bendim, elbette ki sen tüm bunları unutmadan önce... Yanlış yöne bakan küçük bir çocuğum, yanlış sorular soran, yanlış zamanlarda yanlış şeyler gören...
Ben o küçük çocuk değilim artık... Çünkü çocuk öldü...
Belki sen beni unuttun ama ben hep burdayım ve hep burda olacağım...
Ortaya çıkma zamanı...
