Destiny (Harry Styles)

Κεφάλαιο 2

Μόλις μπήκαμε μέσα στο κτίριο, βλέπαμε μαθητές και γονείς να τρέχουν και να περπατούν στους μεγάλους διαδρόμους. Υπήρχε αρκετή κίνηση καθώς όλοι προσπαθούσαν να βρουν τα δωμάτια τους και να μάθουν τον χώρο. Η Λίλη και εγώ ψάχναμε το δωμάτιο μας που ήταν το Σ34. " Λοιπόν ... πως πέρασες εσύ το καλοκαίρι σου? " " Έβρεχε τον περισσότερο καιρό οπότε δεν είχα την ευκαιρία να βγω έξω. Αλλά δεν με πείραζε, έτσι και αλλιώς δεν είχα την διάθεση. Εσύ πως πέρασες στην Γαλλία ? " είπα. "Το μέρος είναι απίστευτο. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερες διακοπές. Θα πρέπει κάποια στιγμή να πάμε μαζί για διακοπές." είπε με ενθουσιασμό. "Ίσως να πάμε για τα Χριστούγεννα." δεν θα με πείραζε να πάω αφού θα ήταν και η Λίλη, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να αφήσω το Λονδίνο ποτέ.

"Εδώ είμαστε, " γύρισα το κεφάλι μου και την είδα να ανοίγει την πόρτα. Ο κοιτώνας μας. Ήταν αρκετά μικρός για τις δυο μας, αλλά δεν έχω πρόβλημα, ευτυχώς που είμαστε μαζί. Καθώς μπήκαμε μέσα κοιτούσα το δωμάτιο μας. Οι τοίχοι ήταν ένα ανοιχτό γκρι, είχε δυο κρεβάτια σε κάθε γωνιά και μικρά κομοδίνα. Ακόμα είχε ένα γραφείο, μια μικρή τηλεόραση και μια ντουλάπα

"Ωραία , μικρο αλλά χαριτωμένο "είπε η Λίλη. Καθίσαμε και οι δυο στα κρεβάτια , εγώ στα αριστερά και η Λίλη στα δεξιά προς το παράθυρο. Έφερα την βαλίτσα μου κάτω από τα πόδια μου και άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου από μέσα. Τα έβαλα τακτοποιημένα στην ντουλάπα μας. Η Λίλη έκανε το ίδιο με τα δικά της. Ξαπλώσαμε για λίγο.

 "Ουφ τελείωσα επιτέλους. Ξέρεις, θα πρέπει να πάμε για ψώνια ώστε να διακοσμήσουμε αυτό το μέρος. Αυτό το χρώμα που έχει είναι καταθλιπτικό." είπε γελώντας. 

"Σίγουρα. Λέω να πάμε άλλη φορά, γιατί δεν αντέχω άλλο." "Μελίν κοιμήσου λιγάκι, εγώ πας να μας πάρω κάτι για μεσημεριανό."

 "Οκ , Λίλη . Σ'ευχαριστώ παρα πολύ." είπα και έκλεισα τα μάτια μου ...

Σκοτάδι υπήρχε παντού. Προσπαθούσα να φύγω, αλλά δεν μπορουσα. Ξαφνικα νερό υπήρχε γύρω μου. Τα πνευμόνια μου γέμιζαν νερό. Μετά ξανά σκοτάδι....

"Μελίν. Μελίν!" άκουσα το όνομα μου. "Μελίν ξύπνα!" Σηκώθηκα απότομα. Είδα την Λίλη από πάνω μου να με ταρακουνάει. Δεν είχα καταλάβει ότι είχα ιδρώσει και ότι έκλαιγα. Ονειρευόμουν. Ήταναν ένα όνειρο. Μόλις άρχισα να αναπνέω κανονικά, μίλησα.

"Λίλη, τι ώρα είναι;"

"5 και μισή. Σε άφησα να κοιμηθείς λίγο παραπάνω γιατί είδα ότι ήσουν εξουθενωμένη και ότι το χρειαζόσουν. Είσαι καλά;"