Destiny (Harry Styles)

Κεφάλαιο 4

Μόλις το διάβασα ανατρίχιασα. Αμέτρητες οι ερωτήσεις αλλά καμία απάντηση. Τρόμος άρχισε να με κατακλύζει. Δεν έχω καμιά ιδέα για ποιο λόγο κάποιος θα μου έστελνε κάτι τέτοιο. Τι θα πρέπει να προσέχω; Γιατί να καταλήξω νεκρή; Καμία απάντηση, αλλά τώρα που το σκέφτομαι πιο καθαρά, θα μπορούσε να είναι μια φάρσα για να με τρομάξουν. Ναι, αυτό είναι. Δεν υπάρχει λόγος για πανικό.

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και κατευθύνθηκα προς το κρεβάτι μου. Ξαπλωμένη κοιτούσα το ταβάνι και σκεφτόμουν. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας απαρατήρητοι. Πράγματα που κάνουμε συχνά δεν έχουν σημασία, γιατί κανείς δεν είναι εκεί να μας προσέξει... Αλλά τι είναι χειρότερο; Να περνάμε απαρατήρητοι ή να υπάρχουν κάποιοι να μας παρατηρούν; Όλοι θέλουμε κάποιον να μας προσέχει... Μερικές φορές η προσοχή των άλλων μπορεί να μας κουράζει, μερικές φορές δεν έρχεται με τη μορφή που θέλουμε, κι άλλες μπορεί κάποιος να μας προσέχει κι εμείς να μην το έχουμε καταλάβει καν... Και υπάρχουν φορές που τραβάμε την προσοχή του λάθος ανθρώπου... Όλοι θέλουμε κάποιον να μας προσέχει, αλλά μερικές φορές είναι καλύτερο να περνάς απαρατήρητος...

"Μελίν," με φώναξε κάποιος από πίσω μου αλλά νόμιζω ότι παρακουσα. Περπατούσα στους διαδρόμους, προς το πρώτο μου μάθημα, και είχα τα βιβλία της Λογοτεχνίας στα χέρια μου. Το πρωί που ξύπνησα η Λίλη δεν ήταν στο κρεβάτι της, είμαι σίγουρη πως κοιμήθηκε στου Τζέιμς.

"Μελίν περίμενε!" είπε πάλι κάποιος και ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου. Γύρισα και είδα την Λίλη. Τα μάτια της έχουν μαύρους κύκλους, και τα μαλλιά της είναι ανακατεμένα.

"Λίλη, είσαι εντάξει;"

"Ναι, μια χαρά. Απλά ήπιαμε πάρα πολύ χθες και είμαι κουρασμένη. Περασα από το δωμάτιο να πάρω την τσάντα με τα βιβλία, και να αλλάξω, αλλά δεν πρόλαβα να ετοιμαστώ. Έχεις μαζί σου make-up; Δεν προλαβα να κανω τιποτα! "ειπε αρκετα αγχωμενη και νευρικη.

"Λίλη νομίζω ότι θα έπρεπε να να πας στον κοιτώνα μας να ξεκουραστείς. Δεν θα γίνει τίποτα άμα χάσεις μια μέρα μάθημα."

"Είσαι σίγουρη;"

"Ναι, πήγαινε. Άμα θέλεις περνάω από την τάξη της άλγεβρας να ρωτήσω τον καθηγητή σας αν θα σας βάλει κάτι."

"Εντάξει, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα." με αγκάλιασε και πήγε προς την έξοδο του κτιρίου για να πάει στους κοιτώνες.