Elements

~10.

Het is zeven uur 's ochtends. Straks moet ik ontbijten samen met mijn oom en tante. Ik ga met hun mee naar de eerste echo van mijn neefje of nichtje. Ik heb er zin in, want wie wil dat nou niet? Een klein baby'tje erbij. Ik kan niet wachten totdat ik hem of haar kan leren lopen en tekenen.. Ik smelt al weg bij het idee..
"Avè?! Schiet je op!" Roept mijn oom van beneden hij klinkt heel zenuwachtig, dat komt vast door de echo van zometeen.
Ik ga naar de badkamer en poets snel mijn tanden. Terwijl ik mijn tanden poets voeg ik alle druppels van het douchegordijn samen zodat ik weer een soort bel heb gecreëerd. Ik laat de bel een beetje rond zweven en laat hem weer vallen de wasbak. Het sturen gaat inderdaad steeds beter, ik hoef er bijna niet meer over na te denken. Ik spuug mijn tandpasta uit en loop de badkamer weer uit, ik bots bijna tegen mijn oom op. Gelukkig was ik net op tijd weg uit de badkamer, wat als hij die bel had gezien?
"Ah, daar ben je ik wou je net gaan halen!" Zegt hij met een zenuwachtige trilling in zijn stem. Ik loop samen met hem naar beneden.
Op tafel staat een bord met gebakken ei, spek en geroosterd brood. De heerlijke geur dringt me neus binnen. Alleen net voordat ik wil gaan zitten krijg ik een vreemde pijnscheut door mijn hersenen.
Alles wordt wazig. Ik kan nog net voelen dat ik op mijn stoel blijf zitten. De wereld lijkt langzamer te gaan draaien. En dan zie ik iets voor me. Een vrouw flitst voorbij. Een felrode flits. Ik zie een ziekenhuis. Er komt rook af. Het ziekenhuis gaat in vlammen op, en ik hoor kwaadaardig gelach.
Alles neemt weer vorm aan en ik zit weer aan de keukentafel.
"Avè? Hé? Gaat het?" Vraagt mijn tante bezorgt. Gedesoriënteerd denk ik aan wat ik net zag en raak ik in paniek. Ik moet hier blijven. Hoe is me een raadsel, maar Immunda is naar me op zoek. Ze brand het ziekenhuis straks af. Ze is naar me opzoek. Ik mag absoluut niet mee naar de echo.
"Gaat het, Avè?" Vraagt mijn tante nog eens.
"Nee, ik.. ik.." Ik begin te stamelen. "Ik voel me vandaag niet zo lekker."
"Wat is er dan? Je was vanochtend nog gewoon gezond." Zegt ze achterdochtig.
"Nou ehm, ik deed alsof en ik voel me eigenlijk helemaal niet gezond.."
"Zeker weten? Neem een paracetamol? Misschien helpt dat? En wat heb je dan?"
Al die vragen.. Ik kan haar niet zomaar vertellen dat een meer dan honderd jaar oude vrouw mij dood wil hebben omdat ik water kan sturen. Dat gelooft ze nooit en als ze dat wel doet krijgt ze een hartverzakking, en daar zit ik nou echt niet op te wachten.
"Claudia, zullen we zo dan gaan?" Gelukkig mijn oom heeft me gered.
"Oke, ik kom! En Avè blijf dan toch maar thuis." Gelukkig, ik kan weer normaal ademen. Ik zwaai ze uit en wens ze succes met een hol gevoel in mijn maag.
Om half negen wordt de post bezorgt. Ik ga kijken wat er is. Belastingsbrief, nog een rekening van iets en net zo een envelop als dat ik vorige keer van Richard kreeg. Gelukkig dat ik deze keer de post haal, ik wil niet weten wat mijn of tante had gedaan. Ik scheur de brief open en begin te lezen:

Goedenmorgen Avè,

Toevallig weet ik dat je alleen thuis bent dus heb ik deze brief net aan de postbode gegeven. Verstandig van je om niet mee te gaan naar de echo, al weet ik hoe belangrijk het voor je is. Zoals je misschien al doorhad is Immunda jou, en mij aan het zoeken. Ik wens je morgen bij mij om drie uur des middags te zien. Ik heb een heel belangrijk voorstel voor je wat van levensbelang is.

Gegroet, Richard P. Aurumcor