I think i love us 2.

Hoofdstuk 23

pov Rein

Robin ligt tegen mijn borst aan te slapen terwijl ik met mijn hand door haar haren ga.

Het is zo warm hier, toch voelt ze zo koud aan. Ik luister naar de geluidjes die ze in haar slaap maakt en sluit mijn ogen. Nog 3 dagen en dan waren de twee weken om. Ik zou terug naar huis moeten. De werkelijkheid.

Ik wil helemaal niet dat ze gaan scheiden.

Tranen beginnen over mijn wangen te lopen nu alles tot mij doordringt.

Mijn ouders gaan scheiden.

"Rein." Robin haar zachten stem klinkt door de kamer. Ze steekt haar hand uit en legt hem op mijn wang.

Met haar duim veegt ze mijn tranen weg. "Wat is er?"

Ze klinkt lief doordat ze net wakker is en ze nog moe is. Ik ga haar niet met mijn problemen opzadelen.

"Niks, ga maar weer slapen."

"Je huilt, jij huilt nooit. Natuurlijk is er wel iets." Ze heeft gelijk. Het is ook bijna gewoon onmogelijk om tegen haar te liegen.

"Mijn ouders gaan scheiden." De tranen beginnen nog erger te stromen. Normaal bij ieder ander had ik me geschaamd. Had ik zo hard op mijn lip gebeten tot de tranen zouden stoppen. Maar bij haar lijkt het allemaal oké.

"Wat erg voor je, Kom hier." Ze wikkelt haar armen om mij heen en ik trek haar dichter tegen me aan.

Momenteel is dit even alles wat ik nodig heb. En zij is de enige die dat begrijpt. Anderen zouden gaan praten of vragen stellen, Robin ziet in, dat dit niet het moment daarvoor is.

"Kan ik iets voor je doen?" Vraagt ze en ik schud mijn hoofd.

"Ik wil je niet kwijt, ik heb je net terug." Zeg ik en haar vinger toppen raken zachtjes mijn huid aan.

"Je raakt me ook niet opnieuw kwijt." Ik schud me hoofd "je snapt het niet."

Ze kijkt me vragend aan en een de beelden van me moeder die het me vertelde schieten door me hoofd.

Ik hoor twee kloppen op mijn deur. "Binnen?" Mijn moeder opent de deur en ik ga rechtop tegen de bedwand zitten. Mijn moeder komt ook op me bed zitten. "Je vader is naar een hotel tot we naja alles geregeld hebben met de scheiding"

Ik knik "ik ga vanaf morgen twee weken naar owen"

"Twee weken?!? Daar komt niks van in!"

"Ik ga toch"

Mijn moeder zucht, ze weet net zo goed als ik dat ik inderdaad gewoon ga.

"Naja rein doe dan in elk geval voorzichtig"

Ik knik, en kijk uit mijn raam.

"Er is nog iets wat ik en je vader besloten hebben, en dit ga je waarschijnlijk niet leuk vinden..." 

Zegt mijn moeder en ik zie de bezorgde blik van vanmorgen alweer terug in haar ogen, dit kan niet veel goeds zijn

Mijn vader loopt mijn kamer binnen. "Laat mij het vertellen?"Zegt hij en mijn moeder knikt waarna ze de kamer verlaat.

Zegt mijn vader en ik zie de bezorgde blik van vanmorgen alweer terug in haar ogen, dit kan niet veel goeds zijn.

"Ik wil hier niet blijven, ik wil in België gaan wonen, en jij gaat mee."  Ik kijk hem met open mond aan. Dat kan ze mooi vergeten. "Waar in België dan?'"

"De achteren kant, zou ook beter zijn voor me baan, ongeveer 7 uur" Ik kijk hem aan en denk gelijk aan Robin, fuck... 

'En Robin dan?' Mijn vader haalt zijn schouders op. "Je bent een mooie jongen, je vind daar vast wel een nieuwe vriendin.'" Ik laat een lachje horen. "Hoor je wat je zegt! Alsof er ergens überhaupt nog iemand zoals haar is, of als mama of als Owen. Ik ga mooi niet mee.'"

"JE DOET MAAR WAT WE ZEGGEN NIET ALLES KAN LOPEN ZOALS JIJ HET WILT.'" Schreeuwt mijn vader ik kijk hem verbijsterd aan en open dan mijn deur. "Mijn kamer uit nu."

"Ik, mijn vader." Ik zucht even diep om normaal uit mijn woorden te komen.

"Mijn vader wilt naar het uiterste punt België verhuizen dat is 11 uur bij Eindhoven rijden vandaan." Ze laat me direct los en slaat haar handen voor haar mond. Haar ogen zijn groot.

"Ik uuu." Haar ogen worden waterig en langzaam beginnen de tranen over haar gezicht te lopen. "Ssstt." Probeer ik haar gerust te stellen. Tim maakt een mompelend geluidje en draait zich om.

"Kom, we gaan een luchtje scheppen." Ik sta op en trek een broek en shirt aan. Robin staat ook op en trekt een broek aan. Ik gooi een sweater van mij naar haar toe die ze over haar hoofd trekt. Ik pak het pasje van de kamer en we gaan naar buiten. Ik pak haar hand en we lopen naar het strand.

"Kom we gaan even zitten." We gaan in het zand zitten en ze staart naar de zee. De golven die heen en weer bewegen en ik adem de frisse zeelucht in.

"Ik wil niet mee met mijn vader." Zucht ik en Robin rukt haar blik los van de zee en kijkt me aan. "Ik wil ook niet dat je met je vader meegaat." Zucht ze en kijkt naar het zand waar ze figuurtjes in tekent. "Waarom heb je het me niet verteld?" Vraagt ze en ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet, ik schaamde me en wou er niet over praten."

"Je weet toch dat je altijd bij mij terecht kan?" Vraagt ze ik knik en glimlach naar haar.

"Weet ik lief."Ik kus haar voorhoofd en ze leunt met haar hoofd tegen mijn borst. "En nu?" Ik zucht.

"Geen idee, maar 1 ding weet ik wel. Al zou ik aan de anderen kant van de wereld wonen zou ik jou nog niet kwijt willen."