Veda Vakti

Yolculuk Vakti

Hocaları inanamamıştı Munise gibi zeki bir öğrencinin okuldan ayrılacağına. Üzülmüşlerdi ama belli etmemişlerdi. Bütün arkadaşları ona sarılıp ağlamışlardı. Munise için de kolay değildi onları geride bırakıp gitmek ama gitmesi gerekiyordu. Tüm sükunetini korumuştu ta ki en yakın arkadaşı Ayşe ona " ben sensiz naparım?!" diyene kadar. O zaman Munise'de de hatlar koptu. Ufak bi baygınlık geçirdi. Böylelikle acı olan veda faslı bitmişti.

Evde durum her zamanki gibiydi. Annesi eşyaların üzerine beyaz çarşafları sermişti. Bu sefer 6 ay kalacakları için eşyaları elden çıkarmalarına, evi dağıtmalarına gerek kalmamıştı. Ama eğer olur da eşyalı bir şekilde kiralamak isteyen olursa vereceklerdi. Sonuçta paraya ihtiyaçları olacaktı.

Akrabaları, Havaalanında onları kucaklamış, sarılıp, öpmüşlerdi.  Munise en çok Şeker Amcasından ayrılacağı için hüzünlüydü. Ama görüşeceklerdi. Şeker Amca hep arayıp sorardı Munise'yi. Farklı kültürlere olan ilgisinden dolayı, Munise sayesinde İtalya, Yeni Zellanda, Boston,    Japonya hakkında bilgi sahibi olmuştu.

Check-in'i yaptıktan sonra Havaalanında oturup kahve içiyorlardı. Şeker amca, Munise' ye bana artık 'Café do Brasil' getirirsin artık dedi. Munise ne demek bu diye sordu. Şeker amca portekizce de ' Brezilya kahvesi' derler diyerek gülümsedi. Herkes sonrasında hüzünlü bir atmosfer oluşmasın diye kimse vedalaşmaktan ve ayrılıktan bahsetmiyordu.

Kahvelerini içip vedalaştılar. Öpüp kokladılar birbirlerini. Munise ayrılması zor diye hiç bir arkadaşına ne zaman uyacağını söylememişti.

Pasaport kontrolünden sonra ağır ağır gittiler uçağa kadar. Bindiklerinde üzerlerinde ağır bir yorgunluk vardı. Herkes bu uzun yolculukta sadece uyumayı hedefliyordu ve de Gözlerini artık bir an önce gidecekleri yerde açmak istiyorlardı. Brezilya'da...