Karanlıktan Aydınlığa

KAZA

Hayır istemiyorum diyebildim bana zorla çorba içirmeye çalışan hemşireye.Zaten hastane kokusu berbattı-her ne kadar özel hastane olsa bile-bir de üzerine o beraber kokan çorbayı içemezdim.Hazal Hanım içmek zorundasınız sağlığınız için.
Lütfen,artık ısrar etmeyin zaten çok kötü şeyler yaşıyorum bunun farkında değil misiniz? Diye sorduğumda hemşire daha fazla ısrar edemedi.Şimdi lütfen beni yalnız bırakır mısınız dediğimde hemen tepsiyi alıp dışarı çıktı.Kapının kapanış sesini duyduğumda içimdeki büyük bir duygu birintisi dışarı çıkmaya hazırlanıyordu.Artık kendimi daha fazla sıkmıyordum.Yanaklarımın ıslaklığını fark ettiğimde sağımdaki mendile uzandım.

Son zamanlarda kendimi üzerimden tır geçmiş gibi hissediyordum.Özellikle bu kaza bunu tetiklemişti.Daha 1 ay olmamıştı sevgilimden ayrılmıştım.Okuduğum okulda gıcık olduğum kızla kavga etmiştik ve 1 ay uzaklaştırma almıştım tam olarak uzaklaştırma da sayılmazdı aslında okuduğum özel bir kolejdi ve babam müdürü ile çok samimi eski dostlardı.Müdür sayesinde uzaklaştırma almamıştım ancak babama bir süre gelmememi söyleyerek tavsiye olarakta
ailecek bir tatile çıkmamızı söylemişti.Başka zaman olsa babam bunca işin gücün arasında asla tatile çıkmazdı ama beni önemsediği için bu teklifi kabul etmişti.

Ve her şey hazırdı.Uçak biletleri valizler otel organizasyonları...Salı sabahı saat 10.00 da havalimanındaydık.Uçağa bindik, koltuklarımızı hostes yardımıyla bulduktan sonra yerime yerleştim ve kulaklıklarımı takıp müzik dinlemeye başladım.Yolculuk ben annem babam abim ve küçük kız kardeşim ile gerçekleşiyordu.Ablamın çok önemli bir ameliyatı olduğu için bizle katılamadı.Yolculuk normal bir şekilde devam ederken aniden inişe geçmeye başlamıştı daha varacağımız yere ulaşmamıştık yani en azından ben öyle zannediyordum ki uçakta bir hareketlilik başlamıştı herkes bağırıyordu.Daha önce bir trafik kazası geçirmiştim ama ufak çaplıydı.İçimi müthiş bir korku saplanmıştı.Bir an ailemi kaybetme korkusu beynime idrak edince beynimden vurulmuşa dönmüştüm.Daha sonra başımı bir yere çarpmıştım,en son hatırladığım şey bu idi.Gözlerimi açtığımda hastanedeydim.Başımda bir profesör doktor iki tane de hemşire bulunuyordu.Yavaş yavaş kendime gelmeye başladım.

Gözlerimi tam anlamıyla açtığımda doktor bana bakıp: Hazal hanım,bir uçak kazası geçirdiniz Tunç Bey'in durumu gayet iyi sadece kolunda bir ezik var ama gerçekten önemsiz,Deniz Bey'in bacağı kırık en az 3 ay alçıda kalmak zorunda ve küçük hanım Nur onunda mucize eseri hiç bir şeyi yok sadece yüzünde ki ufak çizikler dışında dediğinde içim biraz olsun rahatlamıştı ama bir dakika annem onun hakkında bir bilgi vermeyi bırak adını bilr anmamıştı doktor.Kelimeler ağzımdan zorla çıkıyordu ve güçlükle doktora annemin durumunu sormuştum.Bana önce bir cevap vermedi ama daha sonra ısrar edince sizinle açık konuşacağım Hazal Hanım dedi.Ben dinliyorum dediğimde gözlerimi doktora diktim.İnci Hanım başına büyük bir darbe almış.Ne yazıkki daha önceden beyninde bulunan küçük tümör darbe sayesinde tetiklenmiş ve daha fazla büyümüş.Hastanemizin kadrosunu biliyorsunuz en iyi şekilde hizmet veriyoruz ve annenizin sağlığını en kısa zamanda yeniden eski haline kavuşturmak için elimizden geleni yapacağız bundan şüpheniz olmasın.Gözümden yaşlar dökülüyordu.Annem bunu atlatırdı zaten kendisi de doktordu bunu atlatacağından emindim.Annem zihnimi kaplarken yorgun düşmüştüm ve yatağımda gözlerimi kapatıp uykuya dalmıştım.Belki de yaşadıklarımın bir rüya olmasını diliyordum.Gerçekten öyle olsa ne kadar güzel olurdu diye düşünürken annem tüm zihniyetimi kapladı ve yorgun düşen bedenime göz kapaklarımda eşlik etti.