Angstkreet • VOLTOOID

2

We hadden al een stukje gereden toen mijn vader voor de eerste keer stopte om te tanken. Dat was het moment dat ik had kunnen vluchten, dat ik mij en mijn zusje, die niks wetend en maar gewoon braaf mee gingen dit alles had kunnen besparen. Ik voelde druk op mijn blaas, en bij het tankstation zocht ik samen met mijn zusje en moeder een wc op. Mijn handtas gaf ik aan mijn moeder toen ik de wc in ging.

Toen we weer reden, wist ik niet waar we waren. We reden over een hobbelige snelweg, waardoor de auto erg heen en weer schudde. Voor ons reed een grijze Opel. Steeds als hij van kant wisselde, ging mijn vader mee, alsof mijn vader zijn rijstijl fijn vond om op mee te rijden. Toen de Opel een andere weg passeerde, begon mijn vader gas te geven, ik vroeg me af hoe hard je hier eigenlijk mocht rijden. Voor ons reed bijna niemand meer, alleen een blauwe skoda, die snel vluchtte naar het andere weg deel toen hij zag dat mijn vader aan kwam scheuren. Ik kreeg een naar onderbuik gevoel. Ik keek door de zijspiegel, aan mijn kant, naar mijn moeder. Ik zag dat ze tranen in haar ogen had staan. Ik voelde dat er iets niet klopte. Ik keek opzij naar mijn zusje, die niks vermoedend met haar knuffel aan het spelen was. Mijn vader begon nog harder te rijden. Ik kreeg een misselijk gevoel in mijn buik. Ik besloot mijn beste vriendin te sms'en, omdat ik me gewoon niet veilig voelde. Wat heel gek klinkt, wanneer je bij je eigen ouders in de auto zit. Ik haalde mijn mobiel uit het zijvakje van mijn tas, en opende hem, en klinkte op berichten. Ik zit in de auto richting, ergens en weet niet waar heen, mijn moeder huilt, ik vertrouw het niet! X Ik klikte op verzenden, maar tot mijn verbazen stond er meteen in beeld dat het bericht niet verzonden kon worden. Ik probeerde het nogmaals, en toen hij weer het zelfde aangaf, viel mijn blik naar boven, waar NO SIM stond. Een angst steek ging door mijn hele lichaam. Toen ik bezefde dat mijn moeder net mijn tas, met mijn mobiel had.. Ik opende het vakje waar de simkaart in hoorde te zitten, en tot mijn verbazing zat er echt niks in. Ik voelde dat ik onrustig werd. Mijn vader sloeg ondertussen af, en ik zag dat we weer richting een tank station gingen, hoe lang was het dan al geleden dat we bij die vorige waren? Dit was mijn kans om te vluchten! Dacht ik. Ik besloot niks aan mijn ouders te vragen of te laten blijken. Mijn vader zuchtte, en reed toen het tankstation op. Toen we stil stonden, was ik stijf van de angst, wat nou als er niks aan de hand was? Als we gewoon naar iets leuks zouden gaan? Misschien was ik gewoon zelf mijn simkaart vergeten? Wat ik zeer vaag vond, want ik kon me niet herinneren dat ik hem er pas geleden uit had gehaald.. Mijn vader gooide zijn gordel af, toen ik ineens een klik hoorde. Hij sloot de drie deuren dicht. Ik zag weer een traan via mijn moeders wang rollen, via de zijspiegel. Ik beet op mijn lip. Ik vertrouwde het voor geen meter, ik vertrouwde me eigen ouders niet meer...

We reden weer, de deuren waren nog steeds op slot. Ik moest ontspannen, maar hoe? Ik graaide in mijn tas, waar ik mijn reserve oortjes in vond. Ik sloot hem aan op mijn telefoon, en klikte een muziek app aan. 30 Nummers had ik in een playlist staan, dat moesten er genoeg zijn. Het boeide me niks welk liedje er kwam, als het me maar kalmeerde. Ik klikte shuffle aan, en het liedje flashlight van Jessie J begon te spelen. Dat weet ik nog doordat ze zong: thowmorro comes en ik me afvroeg, of er wel een morgen voor mij kwam..

Ik vocht tegen de tranen, ik las wel eens in boeken dat mensen dat deden, maar het was veel lastiger dan gedacht. Ik slikte ze gewoon letterlijk door, ik wist nooit dat het kon.

Terwijl het nummer door speelde ging het allemaal heel snel, we reden over een brug, beneden was water, mijn vader draaide zijn stuur om, en we gingen dwars door de rode rand, van de beug. Ik hielt het niet meer, tranen stoomden, en een angstkreet kwam er uit mijn mond, ik voelde nog een klap, maar toen werd het steeds zwarter voor mijn ogen..