Utanza, de selectie

Hoofdstuk 1

Nooit had ik gedacht dat prinses zijn zo moeilijk zou zijn.

Toen ik klein was leerde ik alles heel gemakkelijk en had ik nog helemaal geen idee hoe moeilijk het wel niet allemaal is. Steeds meer begon ik te ontdekken dat het lange zware dagen zijn die we door maken. Vooral toen ik 16 was werd alles zwaarder. Ik moest vanaf toen alle besprekingen en problemen aanhoren. Van economisch tot geweld.

Niet dat ik het erg vind. Het is mijn lot om het land van mijn vader over te nemen. Ookal vertrouwd mijn vader zijn land eigenlijk niet in een vrouw haar handen, maar het kon niet anders...

Vlak nadat ik was geboren, werd mijn moeder aangevallen door 'the death'. Ze was er erg aan toe, maar gelukkig heeft ze het overleeft. Alleen na de aanval kon ze geen kinderen meer krijgen en een kind adopteren is ongepast. Dus was ik hun enige kind oftewel enige opvolger.

Eigenlijk mag een vrouw geen troonopvolger worden, maar dat was de enige manier om de monarchie te behouden. En dat heeft mijn vader liever.

Hij is streng voor me, waarschijnlijk omdat ik een vrouw ben. Ik heb het gevoel alsof ik nooit iets goed doe in zijn ogen. Ook na de aanval op mijn moeder wordt hij sneller kwaad. Vooral op mij. Gelukkig weet ik nu de dingen te doen om hem niet kwaad op mij te maken. Het heeft geen zin om met hem in discussie te gaan. Als hij iets wel of niet wilt gebeurt dat. Toch houd ik van hem. Ook van mijn moeder. Mijn moeder is meer het hart van de bevolking. Ze steunt iedereen en probeert iedereen blij te houden. Niet dat dat goed lukt. De mensen in Utanza zijn niet erg van ons gesteld. Toch vind ik het knap dat na de aanval ze nog steeds zo hartelijk is gebleven en ze heeft helemaal geen haat aan de rebellen. Ze vind dat ze alle mensen in het land evenwaardig moet beoordelen en behandelen. Terwijl dit land wel een geval apart is.

Utanza is serieus een prachtig land. Mooie landschappen, van bergen tot woestijnen. Prachtige wilde dieren, van leeuwen tot eekhoorns. Het is hier buitengewoon schitterend.

Utanza heeft 30 staten en is een echte monarchie, waar sommige niet blij mee zijn. Het koninklijkpaleis ligt in de staat Liverton. De mooiste staat vind ik zelf. De staat heeft prachtige watervallen, stranden, bebossing en meer. Het is echt geweldig.

Het paleis zelf ligt ook tegen een bos aan. In dat bos ben ik vaak te vinden. Het is daar zo mooi en je ziet zoveel dieren. Ik kom daar echt tot rust. Verder heeft het paleis een prachtig grote tuin en een super groot zwembad, waar een muur van struiken omheen zit, omdat het anders niet mooi zou staan.

Binnen in het paleis is alles mooi en groot. Het is serieus geweldig, maar ik snap dat als je nieuw bent er verdwaald in raakt. We hebben 3 verdiepingen omhoog en 2 omlaag. Als je binnenkomt is er een hele grote welkomshal. Vanaf die hal kan je of naar de 1ste verdieping, of naar -1 verdieping, of de eetzaal in, of de vrouwenkamer, of naar de vergaderzaal, of naar de tuin. Op de 1ste verdiepingen zijn alle gastenkamers. Op de 2de verdieping is mijn kamer, een grote inloopkast, grote badkamer voor mij alleen en mijn kantoor. Op de 3de verdieping slapen mijn ouders en is hun kantoor en badkamer. Vanaf de derde verdieping kan je ook nog het dak op. Op -1 is de mannengrot, bioscoop, opname studio's en de slaapkamers van de wachters en diestmeisjes. Op -2 zijn de schuilkelders voor het geval dat.

Ik heb nog nooit meegemaakt dat we aangevallen worden of er noodweer is dat we daar moeten schuilen, maar je weet maar nooit.

Ik kijk mijn kamer rond en kijk blij naar mijn hondje. Het is een West Highland White Terriër en ze heet Kisses. Ze ligt naast me op bed en kijkt me lief aan. Ik heb haar gekregen toen ik 16 werd. Dat was het beste cadeau ooit. Ik had al zolang een hondje willen hebben, maar het mocht telkens niet.

Lindsey, mijn dienstmeisje, komt binnen. Ze is dan wel mijn dienstmeisje maar ze voelt als een goede vriendin, ik kan haar altijd alles vertellen. "Ik moest u halen van uw vader. Er is meer nieuws over de situatie in het land", vertelt ze me. "Oke, ik kom", zeg ik en ik sta op en loop met Lindsey mee mijn kamer uit. Kisses volgt me. Eigenlijk volgt ze me altijd. Behalve als er iets mis is.

We gaan de trap naar boven, naar zijn kantoor. Ik loop naar binnen. Hij wuift meteen Lindsey weg. "Ga zitten", zegt hij. Ik ga tegenover hem zitten. "Is het verslechterd?", vraag ik. "Ja, nogal", zegt mijn vader. Hij doet zijn leesbril af en staart mij aan. "Ze hebben de hoofdstad aangevallen en veroverd. Honderden mensen zijn omgekomen, Virginia", zegt hij rustig maar serieus. Ik schrik van het nieuws en staar hem verbaasd aan. "Maar hoe kan dat? We hadden toch genoeg mensen op de hoofdstad staan om te verdedigen?", zeg ik. "Ze zijn met meer", zegt vader," en de bewoners voelen zich niet meer veilig". Ik wist dat het er erg aan toe was. Dat de rebellen erg aan het vechten en moorden waren om hun zin te krijgen, maar dat het zover zou komen had ik niet verwacht. "Wat moeten we nu doen?", vraag ik. "Ik moet een plan verzinnen...terwijl iemand ze afleidt...", zegt vader. "Hoe moet ik ze afleiden?", vraag ik. "Je wordt morgen 18, dat betekent dat je mag gaan trouwen", zegt vader. "Prins Valentino", zeg ik snel. Het is de knapste jongen die ik ooit ontmoet heb. Ookal zijn dat er niet zo veel. Hij is lief, aardig, behulpzaam en staat altijd klaar voor me. Als ik met iemand zou moeten trouwen dan zou het met hem zijn. "Nee".
"Met wie dan? Ik wil niet met een ander trouwen vader".
"Iemand van het volk".
Ik kijk hem verbaasd aan. "Hoe bedoelt u?", vraag ik. "Je kent Illea toch nog? Koning Maxon en koningin America hebben elkaar zo gevonden en vrede in het land gebracht. Als het daar werkt, moet het hier ook werken vind je niet".
"Ik zal er over na denken", zeg ik.
"Je hebt niks te zeggen, Virginia. Het gaat gebeuren, punt uit", zegt vader streng. "Mag prins Valentino ook deelnemen?".
"Nee, hou op over hem".
Ik kijk naar beneden en hoor mijn vader zuchten. "We maken het morgen bekend. De jongens van 18 tot 20 jaar gaan zich inschrijven en van elke staat kiezen we er 1. Dus in totaal 30. Dan moet je afspraakjes maken enzo om te bepalen wie jou prins-generaal wordt".
"Mag ik zelf kiezen wie dat wordt?", vraag ik. "Met behulp van mij uiteraard", zegt hij. Hij kijkt me nadrukkelijk aan. "Het lukt je wel, ik kan in de tussentijd een oplossing voor de rebellen zoeken", zegt hij. "Ik denk niet dat er een oplossing is dat wij en 'the death' in leven blijven", zeg ik. "Virginia! Zeg dat nooit meer! Voor ons zijn het rebellen. Wij noemen ze niet hoe ze zichzelf willen noemen, bergrepen!?", zegt hij kwaad. "Ja", zeg ik snel. Het heeft toch nooit zin om tegen hem in te gaan. Dan wordt hij woest en krijgt hij woede aanvallen. De eerste keer dat hij dat kreeg was ik 6 en werd ik de kamer door gegooid. Sinds dien ga ik nooit meer tegen hem in.

Snel sta ik op geef hem een knikje en loop zijn kantoor uit. Richting mijn kamer.

Ik wil dit helemaal niet. 30 vreemde jongens in mijn huis. Waaruit ik iemand moet kiezen waarmee ik moet trouwen. Straks zit er geen geschikte kandidaat bij? Ik ga dit zo niet doen. Misschien kan moeder hem nog overhalen? Nee dat lukt sowieso niet. Misschien kan ik ze naar huis sturen en ze het verblijf zo zuur maken dat ze zelf naar huis willen. Nee dat lukt ook niet, want buiten het paleis is oorlog. Ze zullen er alles aan doen hier te blijven. Ze zullen er alles aan doen hier te komen, ook al vinden ze me niet eens leuk. Dit alles word een vreselijke hel.

Ik loop mijn kamer binnen en meteen komt Lindsey op me af met een telefoon. "Prins Valentino", zegt ze snel. Blij pak ik de telefoon. Eindelijk een gesprek met iemand die me begrijpt en er voor me is. Misschien weet hij wat ik moet doen...