Utanza, de selectie

Hoofdstuk 2

"Tino?".
"Gina!".
Bij het horen van zijn stem begin ik spontaan te glimlachen.
"Je wilt niet weten wat er hier allemaal gaande is".
"Zeker de oorlog nogsteeds?".
"Ze hebben de hoofdstad veroverd en honderden mensen vermoord".
"Dat meen je niet. Dit word echt serieus. Wat gaan jullie eraan doen?".
"Mijn vader wilt dat ik ga trouwen".
"Met mij?", hoor ik hem blij zeggen.
"Dat mag niet van hem. Ookal had ik dat liever. Je weet toch wat Illea heeft gedaan? De selectie? Dat moet ik doen".
"Nee, dat meen je niet".
"Jammer genoeg wel".
Het blijft een tijdje stil.
"Dus je moet uit 30 jongens uit jou land eentje kiezen om mee te trouwen?", vraagt hij dan uiteindelijk.
"Ja, dat is wel de bedoeling", zeg ik.
"Weet dat ik er altijd voor je ben, Gina. Als je het even niet meer weet bel me of laat me langskomen, dan kan ik de jongens ook goed inspecteren".
Ik moet giechelen van zijn antwoord.
"Ze zullen bast heel bang voor je zijn".
"Uiteraard", hoor ik hem trots zeggen.
"Maar de reden waarom ik bel, ik heb een cadeau gestuurd en hij komt precies morgen aan. Vanaf morgen ben ik 2 dagen weg, dus kan ik je niet bellen. Daarom doe ik het nu".
Ik knik, ookal ziet hij het niet.
"Dankje, Tino. Het betekent veel voor me".
"Weet ik, Gina. Gefeliciteerd alvast lieveschat. Pak de jongens maar flink aan".
"Dankjewel. Dat zal ik zeker doen".
"Ik moet nu gaan, maar onthoud wat ik eerder heb gezegd. Bel me als het niet meer gaat".
"Zal ik doen, ik spreek je snel weer".
"Ja, spreek je snel weer. Doei".
"Doei".
En hij heeft opgehangen. Ik geef de telefoon weer aan Lindsey.
"Misschien is de selectie juist wel goed, hoogheid", zegt ze. "Lindsey, je weet dat je geen hoogheid tegen mij hoeft te zeggen", zeg ik glimlachend. Ze knikt. "Wat kan er goed aan zijn dan?", vraag ik. Ze kijkt me aan met sprankelende ogen. "30 jongens komen voor u, om uw hart te veroveren. De kans is zo groot dat er 1 bij zit die én goed is voor het land én waar jij helemaal verzot op bent", zegt ze. Ze heeft een punt. "Wat als er geen geschikte bij zit?", vraag ik haar. "Die kans is klein. U moet het een kans geven. Als er geen geschikte bij zit, vind uw vader dat vast ook en dan kunt u altijd nog met prins Valentino trouwen", zegt ze. Van die gedachte word ik spontaan blij. "Dus ik moet gewoon kijken wie er geschikt is en als dat niemand is, kan ik toch nog met mijn ware liefde trouwen?", zeg ik blij. Lindsey lacht. "Probeer eerst uw zelf te vermaken met de 30 jongens die in het huis komen, probeer ze te kennen. Dan pas kunt u beslissen", zegt ze met een glimlach. Ze heeft gelijk. Alweer. Ik moet het een kans geven. Mijn best doen om ze te leren kennen. Het land een kans geven.

"Dankjewel Lindsey!", zeg ik blij. Ik heb er opeens een beetje zin in. Ik ga me gewoon proberen te vermaken en dan zie ik wel wat er komt!

De volgende dag ben ik al vroeg op, ik maak me klaar voor het grote feest. Na het feest is er een uitzending vanuit het paleis. Dat is elke zaterdag.

Lindsey heeft een prachtige witte jurk voor mij gemaakt. En laat mijn haar krullen en een paar plukjes opsteken. Het ziet er geweldig uit. Mooi en volwassen. Ik bedank Lindsey en loop naar beneden.

Na het ontbijt en lunch begint het feest.  Als iedereen binnen is, kijk ik naar links. Op de grote tafel liggen allemaal cadeaus. Echt veelste veel. Ik loop de tuin in waar het feest aan de gang is. Ik zie mijn moeder met haar zus praten en ze wenkt me. Ik loop naar haar toe. " Virginia, ik weet dat je liever met Valentino wilt trouwen. Maar weet dat dit beter is voor het land. Het geeft de bevolking een kans", zegt moeder. "Weet ik, mam", zeg ik. "Geef je het een kans? Doe je je best een geschikt iemand te vinden?", ze kijkt me hoopvol aan. Ik knik. "Ik geef het een kans", zeg ik. "Goedzo, ga nu maar naar vader. Die heeft een heel groot cadeau voor je", zegt mijn moeder met een glimlach. Ik knik tevreden en loop richting mijn vader. Op mijn weg naar hem toe word ik een paar keer aangesproken over dat ik er mooi/volwassen uitzie en ze feliciteren me. Ook zijn sommige al benieuwd met wie ik zal trouwen. Maar ik probeerde de gesprekken niet zo lang te houden, want ik was benieuwd wat mijn ouders voor me gekocht hadden. Als ik eindelijk bij hem ben begroet ik hem meteen. "Hallo, vader", zeg ik terwijl hij met de koning van Engeland aan het praten is. "Je cadeau staat in de stallen", zegt vader. Ik knik en loop weg, naar de stallen. Er staat daar een stalknecht op me te wachten. "Prinses Virginia", zegt hij en hij maakt een buiging. "Ze heet Utopia", zegt hij. Ik knik en loop de stallen in. Ik zie mijn shetlandpony, die ik kreeg toen ik 6 werd. Mijn e-pony, die ik kreeg toen ik 12 werd. De paarden van mijn ouders en paarden voor gasten. Dan helemaal achteraan staat een nieuw paard. Utopia. Ze is mooi donkerbruin met witte aftekingen. "Is ze niet mooi Kisses?", zeg ik. Kisses blaft. Ik glimlach.

Dan komt Lindsey de stallen in gelopen. "Het cadeau van prins Valentino is binnen", zegt ze enthousiast. Ik glimlach en loop snel met haar mee naar de welkomshal. Daar neemt ze het pakketje van de wacht over en geeft ze het aan mij. Snel maak ik het open. Het is een ketting. Een hartje met roze diamanten. Zo mooi. Ik kijk er goed naar en zie een knopje. Ik druk erop. Het hartje klapt open. Daarin staan de namen van mijn ouders, Kisses & Valentino. Dit is zo lief. Dit is zijn beste cadeau ooit.

Ik besluit hem meteen om te doen en om te houden. Tot deze dag voorbij mag zijn. Ik ga terug naar het feest en ga nog met een paar mensen praten. Het gaat niet echt over interessante dingen, maar dat maakt me niet uit. Ik ga genieten van mijn momenten dat de 30 jongens er nog niet zijn.