Utanza, de selectie

Hoofdstuk 3

Zenuwachtig zit ik in de opname studio. Ik ben benieuwd wat de mensen ervan vinden, dat wij ook een selectie houden. En wat de mensen in het paleis ervan vinden. Alleen ik, mijn ouders, Valentino & Lindsey weten het.

Ik heb een donkerblauwe jurk aan en mijn haar opgestoken. Ik ben er klaar voor. Hoop ik.

Het begint. Mijn vader begint eerst met het nieuws van de week samen te vatten en nog wat nieuwe nieuwtjes vrijgeven. Dan geeft hij het woord aan mij. Na het feest had hij nog met me gepraat. Hij wou dat ik ging zeggen dat we een selectie gingen houden en heeft mij precies uitgelegd wat ik hoe moet zeggen. Ik sta op en loop met een glimlach naar voren. "Lieve mensen van Utanza, jullie weten natuurlijk allemaal dat ik 18 ben geworden en het betekent dat ik mag gaan trouwen. Graag zou ik willen trouwen met een jongen van mijn volk. Hiervoor gaan wij een selectie houden. Jullie hebben natuurlijk allemaal gehoord hoe de selectie de koning en koningin van Illea bij elkaar heeft gebracht. Wij gaan precies hetzelfde doen alleen dan mogen alle jongens tussen de 18 en 20 zich opgeven. Voel jij je geroepen als jongen om mee te doen of ken je iemand die in aanmerking komt? Ga naar het gemeentehuis van jou staat, haal een inschrijfformulie en schrijf je in! Je kan je tot woensdag inschrijven dan worden alle formulieren hiernaartoe gebracht en ga ik tijdens de volgende uitzending live de kandidaten bepalen. Ik wens iedereen veel succes en hoop een geschikte partner te vinden", zeg ik allemaal met een grote glimlach op mijn gezicht.

De camera gaat naar Jennie, de presentatrice. "Wie wilt er nou niet met zo'n geweldige prinses trouwen? Als ik een jongen was tussen de 18 en 20 jaar zou ik me snel inschrijven! Dus doe het snel! En wie weet sta jij naast prinses Virginia als prins-generaal!".

Ik ga weer zitten op mijn plek. Mijn moeder geeft me een schouder klopje. "Goeie glimlach", fluistert mijn vader. Ik knik. Op de televisie moeten we altijd glimlachen, behalve als we triest nieuws gaan aankondigen.

De nieuwsuitzending is afgelopen. Gister zijn alle inschrijfformulieren naar de gemeenten verstuurd en vandaag zullen de eerste zich vast al inschrijven. Ik ben benieuwd welke namen ik ga trekken. Alle formulieren van een staat worden bij elkaar in 1 mand gedaan. Dus in totaal zijn er 30 manden. En daaruit moet ik 1 persoon trekken. Dus in totaal 30 personen. Hopelijk trek ik wel de leukste, aardigste jongens. Dat zal wel helpen.

Iedereen was blij voor me dat ik een selectie ging houden. Het zal wel. Snap niet dat ze het negatieve ervan niet zien. Mijn wacht, Arthur, snapt mijn kant gelukkig ook wel. In het paleis is hij mijn beste vriend. Zonder Arthur en Lindsey was ik helemaal in mijn eentje in mijn eigen wereld.

Ik kreeg niet heel veel mee van wat er die week allemaal gebeurde. Ik had het vooral druk met werken. Ik moest alle economische zaken behandelen, waar ik een hekel aan had en mijn vader zou daarna kijken of ik het goed heb gedaan. Ik ben er altijd lang mee bezig, want ik wil het altijd perfect hebben. Ik weet ook niet echt waarom, maar ik ben nou eenmaal een perfectionist. Gelukkig vond mijn vader het prima en hoefde ik het dus niet overnieuw te doen. Daar had ik namelijk pas echt een hekel aan.

Ook kwamen er koks en kamer ontwerpers naar me toe om te vragen hoe ik het eten en de jongens kamer wou hebben. Het eten was vooral proeven en het lekkerste kiezen. De kamers waren moeilijker, omdat ik niet weet waar jongens van houden. Gelukkig had ik hulp van Arthur daarmee. Ook deed ik in elke kamer een foto van mij op hun nachtkastje. Er kwamen meer mensen naar me toe, omdat ik moest kiezen, maar ik had het zo druk dat ik zei dat het me niet uit maakt en dat ze het maar aan mijn moeder moeten vragen.

Vanaf woensdag kwamen alle formulieren langzaam binnen per staat. Het zijn vet grote manden en de papiertjes zijn heel klein gemaakt. Blijkbaar pasten het er anders niet in. Dat zoveel mensen interesse hadden om met mij te gaan trouwen.

Mijn vader nam elke mand mee naar zijn kamer en haalde de sukkels, maniakken, nietsnutten eruit. Wat opzich niet eerlijk is, maar waar ik toch wel blij mee was. Dan krijg ik tenminste geen gek.

Toen het eindelijk zaterdag was, was ik zo zenuwachtig. Ik was zo benieuwd watvoor jongens er zouden komen.

Lindsey had een prachtige licht roze jurk voor me gemaakt. Ik droeg mijn haar in een knot met een roze elastiekje. Ik zag er perfect uit voor deze gelegenheid.

Arthur kwam me halen. De uitzending gaat beginnen.

Als prinses heb ik geleerd met druk en zenuwen om te gaan, maar ik moet bekennen dat het nu niet zo goed lukt. Ik ben zo erg gespannen. "Maak je niet druk lieverd, het komt goed", hoor ik mijn moeder zeggen. Ik knik.

Het nieuws begint. Jennie kondigt mijn vader aan, die eerst begint over de oorlog, dan geeft hij het woord aan mij. Ik loop naar de camera toe met een glimlach. "Heel veel jongens hebben zich opgegeven, waar ik heel blij mee ben. Nu is het de tijd om de 30 jongens live bekent te maken", zeg ik. De 30 manden staan al klaar. Klaar voor mij.

Ik loop naar de eerste mand en pak er een papierpropje uit. Daarna naar de tweede en graai ik in de mand en haal ik een propje uit. Jennie pakt alle propjes van mij aan en legt ze in ren schaal. Zo gaat het verder totdat ik alle manden heb gehad. Ik ga weer naar mijn plek toe en ga zitten. Zo moeilijk was dit niet.

Één voor één pakt Jennie de papiertjes en leest de naam voor die er op staat. Soms switch de camera naar mij, dus besluit ik de heletijd met een glimlach te zitten.

Wat de namen van de kandidaten zijn weet ik eigenlijk niet precies... Maar Jennie heeft ze wel alle 30 opgenoemd. Ik ging namelijk tellen, zodat ze niet een provincie vergeten was ofzo.

"Naar alle kandidaten word een wacht en dienstmeisje gestuurd, die helpen je met inpakken en nemen je mee naar het paleis. Je houd je hele verblijf hier die wacht en dienstmeisje. Ik wens alle kandidaten veel geluk en succes", sluit Jennie het programma af.

Mijn vader draait zich naar mij toe. "Ik heb alle inschrijfformulieren op je computer gezegd, dan kan je de namen leren en hun foto's bekijken. Ook staan er een paar dingen die ze goed kunnen of leuk vinden". Ik knik. "Ze komen morgen langzaam één voor één binnen. Je mag ze dan nog niet zien, omdat het anders oneerlijk is. Anders zie je diegene die er als eerst is wel en als laatst is niet", zegt vader erachteraan. Ik knik. "Snap ik vader". Moeder glimlacht. "Het komt goed". Ik glimlach naar haar. "Weet ik moeder".

Jennie komt aangelopen. "Ik ben erg benieuwd naar de jongens", zegt ze met een knipoog. Ik moet lachen. "Ik ook".

"Trouwens als de jongens hier komen krijgen ze nog een kleine make over. Nieuwe kleren, een bad nemen, haren knippen. Zodat ze er fris uitzien", zegt Jennie. Ik knik. "Is prima, maar alleen als ze het zelf willen", zeg ik. Jennie knikt en loopt weg. "Als ik jou was zou ik de namen gaan leren", zegt moeder tegen me. Ik knik. "Lijkt me ook wel een slim plan", zeg ik met een glimlach. Ik sta op en loop naar mijn kamer.

Hopen dat de jongens een beetje leuk zijn...