Utanza, de selectie

Hoofdstuk 4

Het is al de dag dat de jongens komen. De eerste heb ik al binnen horen komen.

Ik zit op mijn kamer en probeer te werken, maar dat lukt niet zo goed. Ik start mijn computer en bekijk de inschrijfformulieren weer. Het gaat me nooit lukken de namen te onthouden.

Ik had gister gezegd dat ik de namen zou leren, maar inplaats van dat ging ik Valentino bellen. Ik moest zijn stem even horen en had zijn steun even nodig. Het werd me allemaal een beetje teveel. Het gevoel gewoon dat er 30 vreemde mensen in mijn huis lopen... Na het bellen was het al laat en ging ik slapen en toen ik wakker werd ging ik ontbijten en werken. Ik heb nog helemaal geen foto of naam gezien. Daarom besluit ik het nu te doen. Als ik toch de hele dag niet naar beneden mag.

Ik kijk naar de eerste foto. Zwart haar, donkere ogen, getinte huid dat is Samuel.

De tweede foto. Blond, blauwe ogen. Baby face. Dat is luke.

Oke ik geef het op. Dit gaat niet lukken. Ik wil zo graag naar buiten, maar dat mag pas om 10 uur. Want de kandidaten mogen vanaf 10 uur tot het ontbijt, dat om 9uur is. Hun kamer niet uit. Dan heb ik dus tijd. Tijd voor mezelf.

Dan ga ik nu wel slapen, zodat ik de nacht buiten kan door brengen. Ik doe mijn jurk uit en trek mijn nachtjapon aan. Ik doe de gordijnen dicht en ga in mijn bed liggen. Tijd om te slapen...

"Virginia",hoor ik iemand zeggen. Langzaam wordt ik wakker. Het is Lindsey. "Wat is er?", vraag ik. "Gaat uzelf Kisses uitlaten?", vraagt ze. Daar had ik helemaal niet aan gedacht. Normaal doe ik het zelf, maar ik mag nu niet naar buiten. "Hoelaat is het?", vraag ik. "6 uur", zegt ze,"ze komen zo uw eten brengen". Ik knik. "Laat iemand haar maar uitlaten dan. Ze loopt toch niet weg", zeg ik. "Is goed", zegt Lindsey. Ze pakt de roze riem van Kisses, maakt die vast en loopt zo de kamer uit. Ik sta op. En kleed me weer om. Ik doe een zwarte jurk aan. Snel fatsoeneer ik mijn haar weer en dan vind ik het helemaal mooi.

Precies wanneer ik klaar ben, komen ze het eten brengen. Ik bedank ze en ga het rustig eten.

Het is al 8uur en ze zijn nogsteeds niet terug met Kisses. Ik ben bang dat er iets is gebeurt. Ik besluit op mijn balkon te gaan staan. Ik zie allemaal wachten buiten, alsof ze iets aan het zoeken zijn... Dan ziet Lilly, ons jongste dienstmeisje die altijd Kisses uitlaat als ik niet kan, me staan. Ze rent meteen naar binnen. Blijkbaar is er iets gebeurt? Ik blijf nog een tijdje staan totdat ik geklop hoor op mijn deur. Ik loop naar de deur en doe hem open. Lilly en Lindsey staan er. "Ze is weggelopen, hoogheid", zegt Lilly bang voor mijn reactie. Mijn mond valt open. "Hoe dan?!". Ze kijkt Lindsey aan. "Ze beet Lilly en toen liet ze los van de pijn en rende ze weg. Ze probeerde nog achter haar aan te rennen, maar het lukte niet", zegt Lindsey. Ik kijk naar Lilly's arm. Een kleine bijtafdruk met bloed zie ik in haar arm. "Breng haar naar de ziekenvleugel en laat haar wond alsjeblieft verhelpen. Laat ook alle wachten naar haar zoeken in het bos. Waarschijnlijk is ze verdwaald. Als het 10uur is en jullie hebben haar nogsteeds niet, ga ik naar buiten en haar zoeken. Dus laat het niet zover komen", zeg ik. Ze knikken allebei. Ik doe de deur dicht en ga op mijn stoel zitten. Wat raar dit. In de tijd dat ik haar heb gehad heeft ze nog nooit iemand gebeten en ze zou het nooit zo erg doen, dacht ik.

Nu kan ik me helemaal niet meer concentreren op werk of op de kandidaten. Ik zucht. Ik blijf zitten en probeer nog een keer de namen door te lezen, maar het gaat echt niet.

Ik ga weer op mijn balkon staan. Ik zie niemand meer. Waarschijnlijk zijn ze echt allemaal naar het bos gegaan. Ik blijf nog een tijdje staan en ga dan weer Naar binnen.

Half 10. Nog een half uur. Een lang half uur. Ik ga liggen op mijn bed en besluit Valentino te bellen.
"Hey, hoe gaat het?", zegt hij meteen als hij opneemt.
"Hey. Echt slecht, ze zijn Kisses kwijtgeraakt en ik mag pas om 10 uur uit mijn kamer, want ik mag hun niet tegenkomen".
"Awh wat erg".
"Ze heeft Lilly gebeten".
"Nee? Dat kan echt niet. Zo'n hond is ze niet".
"Het is echt gebeurd", zeg ik.
"Het komt goed, geloof me. Over een paar minuten ga jij naar buiten en roep je haar en dan komt ze vrolijk aanrennen".
"Ik hoop het... Maar ben zo bang dat er iets ergs is gebeurd en dat ze nooit meer terug komt".
"Het komt goed Gina, ik moet nu gaan. Succes, ook voor morgen. Het gaat je lukken", zegt hij.
"Oke, doeii", zeg ik en ik hang op.

Ik kijk naar de klok. Nog 5 minuten. Ik ijsbeer wat rond in mijn kamer. 4. Zal ik gewoon al gaan of zal ik echt moeten wachten? 3. Ik wacht wel, want als er wel iemand nog loopt, wordt vader boos op mij. 2. Oh ik houd het echt niet meet. 1. Ik doe de deur alvast open en sta op de gang. De klok gaat af. Het is 10 uur.