PEŞİMDEKİ POLİS

*UÇAKTAKİ AYI*

Derin bi nefes alarak annemin suçlamalarını dinlemeye devam ettim.
"Evden çıkmıyorsun,yemek yemiyorsun insanlarla konuşmanı bile kesmişsin bukre.Çocuk gibi davranıyorsun.Kendi istediğin olmadığında dünyayı başımıza yıkıyorsun.Ne zaman baksam telefon,tablet,bilgisayar.Kızım sen 17 yaşındasın 2 ay sonra 18 e gireceksin.Şu asosyaliğine bi son ver.İstersen bi psikoloğa gidebiliriz mehmet amcan önermişti senin için ne dersin?"

dedi umutla bana bakmaya devam etti.Ah hadi ama.Deliyim ben!

"Ben deli değilim!Bana deli gibi davranmayı kes"diye bağırdım.

"Bu kadar yeter küçük hanım İzmir e teyzenizin yanına gidiyorsunuz.''

Tam karşı çıkacakken

''okullar kapanalı ne kadar oldu?''dedi

son günlerde evden çıkmadığım için bilmiyor olabilirim ne var bunda abartılacak?Cevap veremediğimi anladığında kafasını sağa sola sallayarak

''2 ay oldu bukre hanım koskocaman iki ay ve sen bu süre boyunca hiç birşey yapmadın"

Oturduğu sandalyesinden kalkmak için biraz geri çekilip ağaya kalktı kahverengi masasının etrafında dönerek yanıma geldi.
Masanın önünde ki tekli koltuğa oturdu yaklaştı ve birşey söylemek için ağzını açtı ama yüzünü buruşturup hızla geri çekildi. Ayağa kalktı ve oturduğum koltuğun arkasına geçti, saçlarımı eline alarak kokladı geri çekilerek masasına yöneldi sandalyesine oturup kendini masaya yaklaştırdı.

"Söylesene en son ne zaman duş aldın?"

Hadi ama bunu mu konuşacaktık?

"Düşündüm ki odamdan dışarı çıkmazsam duş almama gerek k..."
"Akşam 10 uçağıyla izmire gidiyorsunuz"

10 mu saat kaç di ki ?

"Saat kaç?"

Dedim kaşlarını çattı

"Ne yani bu kadar çabuk mu pes ediyorsun?"

Dedi. Ona yalvarma mı falan mı bekliyor? Diz çöküp

"Lütfen beni gönderme"

dedim ağzı açık bana bakıyordu hemen ayağa kalktım ve

"Böyle yapsam kaç yazar!"

diye bağırdım.

Şuan gözlerimin kızardığına yemin edebilirim. Karşımda korkudan titreyen bir anne(!)olduğuna göre,dağınık saçlar sinirden titreyen bi beden ve nerdeyse patlayacak kadar şişmiş ellerimdeki yeşil damarlar. Evet evet kesinlikle böyle görünüyordum.

"Hiç bir zaman iyi bi anne olamıyacaksın.Senin görevin sadece bize para vermek.Başka hiç bir boka yaramıyorsun!
Eğer gitmemizi istiyorsan tamam senin istediğin Olsun!."

diye bağırarak canım(!) annemin çalışma odasından çıktım.
Koşar adımlarla odama gittim kapıyı açtığımda gördüğüm manzara ilke şok oldum.Yardımcımız nesrin teyze valizimi hazırlamıştı bile bu kadar çok mu gitmemi istiyorlar? Derin bi nefes aldım

"Nesrin teyze çık odamdan"

dedim anlayışla yüzüme baktı

"Yavrum anneniz bunu sizin iyiliğiniz için yapıyor" dedi.

Nesrin teyze lütfen der gibi baktım o da odadan çıktı.
Yatağıma oturdum ve gülmeye başladım kaç saat geçti bilmiyorum ama yanaklarım uyuşmaya başladı.
Saata baktığımda 08:34 dü. Odamın kapısı çaldı