Foto : Robert Saltzman
"Yani, o adam... pislik herif!"
"Evet, o zaman 18 yaşındaydım"
"Peki ya bebek? ona ne oldu?"
"O, öldü."
"Ben, Andrea çok üzüldüm..."
"Daha da üzücü tarafı bebeğim, o sağlıklıydı."
"Onu aldırdın mı?"
"Hayır, asla. Onun hiç bir suçu yoktu. Fakat, hastaneden çıkacağım gün, gözü dönmüş bir adam olay çıkarıyordu. Sonunda polisin birinin üzerine atladı ve polisin silahını aldı. Silahı alır almaz bir kadını rehine aldı ve karısını istediğini söyledi. O kadar gözü dönmüştü ki kolları kadının boynunu koparacaktı neredeyse. Arkasından gelen biri adamın üzerine atladı. Silah yere düşmüştü onlar boğuşurken silahı yine kaptı ve tam polisi vuracakken polis yere eğildi. Kurşun tam karnımın orta kısmına isabet etti. Bebeğim, kızım gitmişti." Gözümden akan bir damla yaşı Stefan silerken,
"Sana hiç sormamalıydım, yaşadıklarını hatırlattığım için üzgünüm."
"Anlatmaya ihtiyacım vardı, sen bunu anlattığım ilk kişisin."
"Pekala, biraz kafamızı dağıtalım he?"
"Bir önerin var mı? bu akşam uyku tutmayacak gibi." dedim gülümseyerek.
"Robert'a ne dersin?"
"Gidelim."
"Merhaba Robert"
"Hey Stef, ne zamandır yoktun dostum nerelerdeydin böyle?"
"Ah evet uğramıyordum" Robert beni yeni fark etmiş gibi süzdü.
"Peki, bu genç bayanla beni tanıştırmayacak mısın?"
"Onu hatırlamadığını söyleme bana"
"Bunun için bana bir içecek borçlusun Robert, benim, Andrea."
"Hey bu olamaz! Tanrım! sen misin?"
"Az önce söylediğim gibi." dedim gülümseyerek.
"Pekala, siz çocuklar benimle gelin." birlikte barın arka tarafına geçtik. Buranın manzarası müthişti. Adadaki ışıklar şehirdekiler gibi göz almıyordu. Sakinleştirici, serin havayı tenimde hissettim. Bir yandan Brooke Allison Say Goodbye şarkısıyla her şey mükemmeldi. Robert elindeki tepsisiyle şemsiyeli kürdanlar ile ve üzerinde bir dilim limonla süslenmiş üç içecek getirdi. Biz buna kendi dilimizde lemum (lemon\umbrella) diyorduk. Aynı şeyi düşünür gibi Stefan ile göz göze geldik ve gülümsedik. Robert, 30 yaşlarında uzun boylu, biriydi ve oldukça sıcak kanlıydı.
