Forces of Nature

Thunder Force = chapter 4

Ik sta langzaam op uit mijn stoel en ik voel dat alle blikken naar mij zijn gericht. Iedereen kijkt me verbaasd, blij of met medelijden aan. Verbaasd omdat de verhouding Thunder en Water onmogelijk is, blij omdat ik mijn partner heb gevonden en met medelijden omdat ze ervan uitgaan dat ik levend gebraden ga worden als ik hem een hand geef.

Zoals ik al eerder had verteld is dit gewoon onmogelijk, want de twee, wij twee gaan gewoon niet samen. het is als water en vuur, maar dan nog erger. want water is niet dodelijk voor vuur en vuur niet voor water. maar elektriciteit is heel erg dodelijk voor water. Eigenlijk voor alle Forces behalve Ice en Earth. Maar water is gewoon het ergste. 

Nog een paar treden en ik ben beneden. Lumen en zijn moeder kijken me met medelijden aan als ik dichterbij kom. Ik loop de treden omhoog het podium op en Lumen steekt zijn hand uit. Voorzichtig leg ik mijn hand in de zijne. De schok die door me heen gaat doet me geen pijn maar zorgt er juist voor dat ik me beter op mijn gemak bij hem voel. Ik glimlach opgelucht naar hem, maar kijk overal behalve in zijn ogen.

Achter me hoor ik mijn familie de trap op lopen en we worden met zijn allen naar een deur gewezen waar we de verdere informatie zullen krijgen.

Lumen houdt mijn hand nog steeds vast en ik stribbel niet tegen als hij me langzaam met zich mee trekt.

Eenmaal in de kamer aangekomen gaan we zitten op de zachte gele stoelen en komt er een oudere vrouw met Grijs haar en gele ogen tegenover ons zitten.

"Het proces begint als volgt", zegt de vrouw nadat ze ons heeft voorgesteld als mevrouw Voltar. "Er wordt van jou verwacht dat je zo snel mogelijk naar Thunder verhuisd". Lumen geeft een kneepje in mijn hand bij het zien van mijn bleke gezicht.

"Ik kan niet leven in Thunder, er is daar geen water", zeg ik zachtjes. "Dat wordt haar dood", vervolgt mijn vader terwijl die zijn hand op mijn schouder legt. Mijn moeder die hiervoor druk bezig was met het stilhouden van Daisy en Clay schraapt haar keel en mevrouw Voltar kijkt haar aan. "Ik ben het eens met mijn man en dochter, maar Lumen kan ook niet naar water komen", zegt ze in haar strenge moeder toon en ik heb de neiging om met mijn ogen te rollen. "Sorry miss Willows, maar we hebben geen andere keus dan je naar Thunder te sturen", zegt mevrouw Voltar spijtig.

"We zullen er alles voor doen om te zorgen dat ze veilig is bij ons thuis", zegt de moeder van Lumen. Mijn vader geeft haar een knikje en mijn moeder kijkt haar met dank aan.

Zodra alle papieren zijn ingevuld schudden we haar de hand, nou ja iedereen behalve ik en mijn moeder. Dat ik Lumen kon aanraken zonder geëlektrocuteerd te worden was een wonder, maar ik had niet echt de neiging om dit bij iedereen te proberen.

We liepen de tunnel uit en kwamen buiten, daar stonden allemaal voertuigen op ons te wachten.  Mijn ouders zouden een boot terug naar huis nemen en ik zou voor de eerste keer in mijn leven in een trein stappen. Om samen met mijn partner een nieuw leven op te bouwen. 

Ik gaf mijn ouders een knuffel en mijn verborg haar natte gezicht in mijn nek. Nat van de vele tranen die vielen. Mijn vader daarentegen probeerde zich sterk te houden maar ik zag dat ook in zijn ogen tranen zaten.

Clay was ook al helemaal aan het snikken en Daisy probeerde hem met tranen in haar ogen te troosten.  Op dit moment begonnen de tranen bij mij ook te lopen en ik gaf ze allebei een knuffel terwijl ik in hun oor fluisterde dat is ze zo vaak mogelijk zou komen opzoeken. "Ik hou van jullie", zei ik tegen mijn familie toen ook mijn vader en moeder erbij kwamen in de groepsknuffel.

Daarna liet ik ze los en keek naar Lumen, zijn moeder en zijn zusje. Lumen stak zijn hand naar me uit en ik pakte hem met meer zekerheid vast dan de vorige keer. Hij trok me voorzichtig mee richting de trein.  Ik draaide me nog een keer om en zwaaide naar mijn familie. "Tot ziens", riep ik en daarna stapte ik de trein in. Op naar Thunder. Op naar mijn nieuwe thuis. Ik kruiste mijn vingers hopend dat ik dit zou overleven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hai allemaal,

Sorry dat ik zo lang niks heb gepubliceerd. Ik kreeg vanochtend een reactie en die heeft ervoor gezorgd dat ik mijn inspiratie weer wat terug kreeg. Heel erg bedankt er voor en ook bedankt dat jullie nog in me geloven.

XxLily