Forces of Nature

Water = chapter one

Ik zat daar maar bij de waterkant met mijn voeten in net water. Met mijn handen lieten ik het water bewegen. Met mijn gedachten zat ik op een andere plek terwijl ik het water vervormde.

Nog een week en dan is het zo ver.

Nog een week en dan weet ik in welk force gebied ik de rest van mijn leven zou gaan wonen.

Nog een week en dan wist ik met wie ik mijn leven zou doorbrengen.

Water, vuur, aarde, lucht, ijs of elektriciteit. Die laatste leek onwaarschijnlijk water en elektriciteit werd bijna nooit gematched net zoals vuur en ijs,aarde en lucht. Het verschilde gewoon te veel van elkaar. De kans dat je bij je eigen force terecht zou komen was veel groter aangezien je dan ook meer met elkaar gemeen hebt, maar het idee van voor altijd in Water Force blijven stond me niet aan.

Ik woonde hier samen met mijn ouders en de tweeling. Mijn moeder Marine Willows kwam uit Water Force terwijl mijn vader Terran Willows uit Force of Earth kwam. Mijn vader kwam hierheen, omdat in Force of Earth bijna geen water is en mijn moeder graag in de buurt van water wilde blijven. De tweeling waren 8 jaar jonger dan mij. Daisy was de oudste van de twee, en heel erg beschermend over haar kleine broertje. Clay was 4 minuten jonger dan Daisy, hij was verlegen, maar heel erg intelligent voor zijn leeftijd. Ze hadden beiden de kenmerken van Earth, met hun groen/bruine ogen en donkerbruin tot bijna zwarte haren. Ik daarin tegen had de donkerblauwe ogen en het lichtbruine haar van Water. Verder hebben de mensen van Fire rood haar en oranje kleurige ogen, die van Air blond haar met licht blauwe ogen, die van Ice wit haar met zilverkleurige ogen en die van Thunder donkerblond haar met gele ogen.

De Forces bestonden nu al 150 jaar. Het begon met een paar die hierheen kwamen voor de schoonheid van de aarde. De mensen van deze planeet paarden met de Forces en zo kwamen er steeds meer totdat het menselijk ras volledig was gemuteerd. Iedereen had zijn eigen Force of Nature. De een was sterker dan de ander, maar geen enkele Force was beter dan de andere. Door op je 18e gepaard te worden met iemand uit dezelfde of andere Force was een reden waarom het zo goed ging met onze maatschappij. Je kwam bij je perfecte partner terecht en daardoor werden de generaties steeds sterker. Er waren wel eens mensen geweest die ertegenin wilden gaan, maar na een week hoorde je niks meer van ze. Mijn gedachten werden onderbroken door wat geritsel van de bladeren en een zachte stem die me bekend voor kwam.

"Dawn kom je", zei Clay. Ik draaide me om en keek naar mijn kleine broertje. Zijn warrige bruine haren kwamen de hele tijd in zijn ogen toen hij naar me toe liep. Ik stond op, deed mijn sandaaltjes aan die naast me stonden en veegde de haren uit zijn gezicht. " Het wordt tijd dat je een naar de kapper gaat", zei ik terwijl er weer een pluk in zijn ogen kwam. Clay knikte en pakte mijn hand beet. samen liepen we terug naar ons huis. Eenmaal daar zag ik mijn moeder met een envelop op de veranda zitten. Mijn hart begon hevig te kloppen in mijn keel toen ik het symbool op de voorkant van de envelop zag.

De week voordat je gepaard wordt moet je een soort van enquette invullen. De vragen en je school prestaties spelen een grootte rol in het paren. Ieder jaar moet je zo'n equette invullen. Elke keer een week voor de paring en als je 18 bent worden al die lijsten bij elkaar gevoegd en zoeken ze de perfecte partner voor je uit.

Ieder jaar krijg ik het zelfde angstige gevoel in mijn buik als ik de enquette moet invullen. Wat als ik iets vergeet of iets niet goed invul. De vragen gingen elke keer door me heen, maar dan bedacht ik me dat de enquette niet het enige was dat het zou bepalen. Op je verjaardag worden er altijd beelden opgenomen. Die beelden gaan naar het Forcematching bureau en die bepalen ook nog ongeveer de helft. Nu zal je wel denken van " iedereen deed dan altijd die dag zo goed mogelijk zijn best om zijn of haar beste kant te laten zien", maar er zat een addertje onder het gras. Je wist nooit op welk tijdstip ze je filmde of welke beelden ze gingen gebruiken. Je kan dus nooit voorbereid zijn op wat er komen gaat.

Dus toen ik mijn moeder met de envelop zag staan realiseerde ik me steeds meer, dat dit misschien wel de laatste week zou kunnen zijn om tijd door te brengen met mijn familie.

~~~~~~~~~~~~~

mijn tweede verhaal gaat nu van start.

ik hoop dat jullie het wat vinden

Xxlily🌸