Begining of Everthing.(One Shot)

Finally.

( yavaş okuyun ^^)

Yemeklerini yedikten sonra Jongin'e gelen telefonla çıkması gerekti. O gecede gelemeyecekti. Luhanla Kyungsoo o Kai'dan önceki hallerine dönmüşlerdi hemencik. Vakitlerinin nasıl geçtiğini yine anlayamamışlardı. Yataklarını hazırlarlarken ikiside aynı anda dönüp birbirlerine ''Beraber uyuyalım mı?'' diye sormuşlardı. Uzun süreçten sonra Kyungsoo Luhan'ı ikna edip kendi yatağında yatırdı. Karanlığı aydınlatan ayın ışığı, sessizliği bozan nefesleriydi. Birbirlerine sımsıkı sarılmışlardı. İkiside birbirlerinin uyuduğunu düşünüyorlar, diğeri rahatsız olmasın diye hareket etmiyorlardı ama Luhan onun uyanık olduğunu anladığında ona seslendi.

''Soo?''
''Hm?''
''Neden uyumadın Soo?''
''Bilmiyorum Luhan. Şuram daralıyor hemde çok.'' kalbini göstererek.
''Neden bebeğim rahatsız mısın yoksa?'' Luhan endişeyle sordu.
''Hayır. bu farklı bir şey olacak sanki... Tıpkı annemle babamın ölümünden önceki gibi.''
''Soo?''
''Efendim Luhan?''
''Soo Jongine çok iyi bak ben yokken.''
''Luhan!''
''Ştth. Soo, bu bir gerçek. Bunu saklayamayız.''
''A..ma---''
''Bak Soo. Jongin çok sever, aşırı bağlıdır. Özellikle aşkına karşı.. Aşırı duygusaldır. Mesela sabah ona söylediğin ufacık birşeyi bile çok takar. Sevildiğini hissetmek ister. Bebeğim kelimesini çok sever. Mesela o aşka inanmaz Kyungsoo. İnsanların sadece kendini sevdiğine, sadece kendi parçası olan ailesine sadık kalabileceğini düşünür. Ama aşık olmak ister ilk aşkı.. Kim biliyormusun? Şuan kollarımın arasındaki kişi--''
''Hyung--'' hıçkırıklarıyla böldü Luhanı Soo.
''Sadece dinle bebeğim. Jongini sana anlatmak istiyorum çünkü ben yokken yanında sadece sen kalacak kadar yalnız o Soo. Soo.. ben gidince asla ağlama tamam mı? Ben çünkü mutlu öleceğim ikinizi de oradan izleyeceğim. Soo.. Jongin çok acı çekti çocukken bu yüzden çok kırılgan ona asla kızma tamam mı? Neyse.. Seninle harika zamanlar geçirdim Soo. Asla unutamadığım hatıralar kazıdın bu beş kuruş etmeyen beynime. İşe yaramaz biriydim.. Sayende çok değiştim. Soo.. acı çekerken yanımda olduğun için teşekkür ederim. Elimi tutarak canımı azalttığın için. Biliyor musun buraya ilk geldiğimde hani seni görmemiştim, bana o tatlı gülümsemeni verdiğinde çok kıskandım. Ben hiç senin gibi gülemedim Soo. Asla.. Hiç.. hemde hiç öyle samimi gülemedim. Ben seninle tanıştıktan sonra gülmeyi, arkadaşlığı, kan bağı olmadan kardeş olmayı öğrendim. Çok teşekkür ederim Soo. Şimdi ağlama. Acıtma canımı ölürken senin güldüğünü, Jongini emanet edeceğim bir kişi olduğunu bilerek gitmek daha huzurlu olur benim için. Soo senden son kez acı çekerken elimi tutmanı istiyorum. Son kez ölüm acımı azaltmanı istiyorum benim için bunu yapar mısın?''

Kyungsoo karşılığın burnunu çekip, gözyaşları ile kafasını sallamıştı. Hıçkırıklarını bastırmak için yutkundu Soo. Luhan'ın muhteşem kişiliği Karşısındaki gülümseyişini asla unutmayacaktı. Kyungsoo ona yaklaşıp sarıldığında Luhan onu şefkatiyle sarıp saçlarını okşamaya başladı. Hıçkırıklar göğüsüne çarparken Luhan ona hissettirmeden bir damla yaş yanağından usulca yatağına düştü. O gece öyle uyuyakaldılar.. Hiç unutulmayacak acılar ve anılarla..

Kyungsoo her sabahkinden farklı uyanmıştı. Onu her zaman uyandıran Luhan bu gün uyanmamıştı bile.. Kyungsoo ona bakarken yanağından ona itaat etmeyen yaşlar birini beklemeden diğeri dökülüyordu. Korkuyla ona bakarken Jongin odaya girdi. Ağlayan Kyungsoo'yu gördüğünde kanının akmadığını hissetti. Olduğu yerde kaskatı kesilmişti. Aklına gelen ihtimal. Olamazdı demi? Bu gün olamazdı. Bu gününü en nefret ettiği güne çeviremezdi Jonginin. Korkularıyla yüzleşmek için yürüdü. Tek eliyle gözyaşlarını silip ona eğildi. Omzundan tutup sarstığında kanın durduran hareketsizlikle karşılaştı. Omzunu sarsmaya devam etti.

''Hyungg?''

Luhan sesin geldi yöne yarı gözü açık baktı.. ''Ohhh.. Jongin gelmişsin..'' Luhan esneyerek kalktığında odayı dolduran ağlama sesine döndü. Kyungsoo sarsılarak ağlıyor bir yerden de gözyaşlarını siliyordu. Luhan ne olduğunu anlamadan Jonginden gelen burun çekme sesine döndü.