Az önce yazıpta kopardığım birçok sayfa oldu. Bak ne diyeceğimi toparlayamıyorum. Kafamın içindesin sürekli. Keşke sadece kafamın içinde olmakla kalsaydın.
Çok kırıldım be. Paramparça milyon yerden. Hayat seninle biter demiyorum. Ama ben sonu c olarak düşünmüştüm. Öyle değilmiş meğer. Bu konuda yanılmışım.
Yazmak ilk defa bu kadar zor geliyor. Kafamdaki kelimelerden bir cümle çıkmıyor. Nikotinle boyuyorum kafamın içindeki süngeri. Sana kızmıyorum. Ama bir cümle bile yazamaz mıydın? Sadece sevmiyorum seni lanet olsun sevmiyorum demen bile yeterdi. En azından yaşarken kendimi bir hayalet gibi hissetmezdim. Bir insana yapılabilecek en kötü şeylerden birini yapıyorsun. Ben yokmuşum gibi, sanki o satırları hiç yazmamışım sende hiç okumamışsın gibi devam ediyorsun hayatına. Yada öyle gösteriyorsun. Kim bilir? Belkide sende benim gibisindir şuan. Nasıl ki seni görünce konuşamıyorsam sende öyle hissediyorsundur diye düşünmek istiyorum. Ancak sadece kendimi kandırıyorum.
Yazdığın o yazıyı gördüm az önce. Meğer çayı sevmenin nedeni oymuş. Sen uğruna yazılar yazacak kadar seviyorsun birilerini. Ne tesadüf bende öyle. Ancak bu yazılardan hiçbir zaman haberin olmayacak. Haberin olmayacak bu siyah sayfalardan. Kimseye hesapta vermeyeceğim. Çünkü bu yazdıklarımdan ben sorumlu değilim. Anlıyor musun? Ah kiminle konuşuyorum sanki kağıtlar dile geliyor ve her yazışımda homurdanıyor kalemim. Ben buraya ait değilim. Aradığım kağıt ve kalem bunlar değil. Avuçlarım yanıyor, avuç içlerim. Bir çizemediklerime birde tutunamadıklarıma.
30042015
