World of Danger

Hoofdstuk 6

Ik trek de avondjurk aan en schmink me. Dan weeg ik de diamanten bewonderend in mijn hand en doe ze aan. Als ik helemaal klaar ben, neem ik nog even de tijd om mezelf in de spiegel te bekijken. Ik zie er echt fantastisch uit! Op mijn wekker lees ik dat hij me over 1 minuut komt halen om naar het gala te gaan. Ik kan mijn zenuwen niet meer de baas en knijp in mijn hand tot ik de kleine, rode halvemaantjes zie staan. Het is echt eeuwen geleden dat ik nog eens buiten dit gebouw ben geweest. Het is al speciaal om naar buiten te gaan en dan nog naar een gala met mijn baas! Ja, ik zie hem liever als onze baas dan als onze eigenaar, want dan denk ik eraan dat ik een bezit ben en als je er heel cru over nadenkt... een slaaf. Maar zo zie ik het niet en zo zal het ook nooit zijn.
Er wordt op mijn deur geklopt en met overslaande stem van de stress, piep ik dat hij binnen mag komen. Wanneer de deur achter ons dichtvalt nemen we allebei de tijd om elkaar goed te bekijken. Hij is ongelooflijk! Hij staat enorm goed in zijn nauw aansluitend pak en zijn wit, gesteven hemd. Ik heb mannen met een strikje nooit sexy gevonden - toch degene die ik ooit op foto heb gezien - maar bij hem staat het schandalig goed. Zijn gevouwen stofje in zijn borstzak doet hem er heel galant uitzien terwijl zijn haar speels en warrig ligt. We blijven staren tot onze ogen elkaar ontmoeten en pas op dat moment besef ik me iets heel idioots.
"Hoe heet je?"
Hij kijkt me aan alsof ik het idiootste wezen op aarde ben en ik krijg er een ongemakkelijk gevoel van. "Heb ik dat nog niet gezegd?" Vraagt hij verbaasd.
"Als ik het wist zou ik het niet vragen", antwoord ik.
"Ash", zegt hij.
"Ash?"
"Ja, Ash, wat had je dan verwacht?"
"Euhm, Ik weet niet..."
Hij zucht en draait met zijn ogen. "Waarom is iedereen toch altijd zo verbaasd over mijn naam?" Dan legt hij een vinger tegen zijn lippen als gebaar dat ik stil moet zijn en opent hij de deur. De gang is leeg en ik voel me net een dief door de manier waarop we door de gang sluipen. We stappen een gang in die normaal altijd op slot is en waar ik dus nog nooit geweest ben. Uiteindelijk komen we bij een deur die naar buiten leidt en zie ik de sterren.
"Kom mee."
Een paar meter verder kan ik een limousine onderscheiden en bij die aanblik sper ik mijn ogen wijd open. Ik had nooit gedacht ooit in zo'n chique auto te zitten. Binnen is alles van leer en het is het meest comfortabele waar ik ooit in gezeten heb. Na 10 minuten rijden stopt de wagen voor een fel verlicht gebouw. De deur wordt opengedaan en de portier helpt me uitstappen. Een beetje wankel zet ik mijn eerste stappen op de rode loper die voor ons uitgerold ligt. Achter onze wagen wachten nog andere auto's om hun passagiers af te zetten. Overdonderd door het sprookjestafereel neem ik de arm die Ash voor mij uitsteekt. "Denk eraan, altijd blijven glimlachen", fluistert hij. Ik zet een stralende glimlach op en zet mijn verstand op nul. Vanaf nu is het genieten.
Terwijl we over de rode loper lopen, zie ik een paar flitsen van camera's en wanneer we binnenkomen, staat een stijve ober ons op te wachten met dienblad vol champagne.
De zaal waarin het gala doorgaat, is prachtig versierd. Kunstige krullen sieren het plafond en in de muren zitten zuilen verwerkt. Alle mensen lopen rond in de meest chique kledij en ik kan alleen maar bewonderend rondkijken. We worden meteen begroet door tal van mensen en sommigen blijven om een praatje te slaan. Ik merk wel dat sommige vrouwen mij afkeurend of jaloers aankijken en me met opgeheven hoofd passeren. Ook hebben de meeste mensen geen oog voor mij, wat ook wel logisch is.
Als we even alleen staan, durf ik hem ernaar te vragen. "Waarom kijken die vrouwen mij zo aan?" Fluister ik, terwijl ik een vrouw haar afgunstige blik negeer.
"Ze zijn jaloers op je schoonheid," fluistert hij in mijn oor. Ik draai met mijn ogen. "en omdat ik zo knap ben natuurlijk." Ik grinnik. "Ja, dat zal wel, maar ik weet ook wel dat dat de echte reden niet is." Ik kijk hem serieus aan.
"Oké, nee, je hebt gelijk. De meeste vrouwen hebben het gewoon niet zo voor het werk dat je doet."
"Maar hoe weten ze dat?"
"Ze weten dat ik de baas ben en ik verschijn vaak met andere meisjes, vandaar. Bovendien weten ze dat hun mannen ook soms stiekem naar jullie glippen." Hij grijnst en door zijn blik moet ik ook lachen.
"Mag ik meedelen in jullie vreugde?" Een onbekende man heeft ons benaderd en kijkt mij onderzoekend aan. "Goeieavond jongedame." Hij neemt mijn hand en drukt er een kus op. Ik bloos als ik mijn hand terugtrek. "Hallo", zeg ik terug. Ash bromt ook een hallo. Ik zie dat zijn gezichtsuitdrukking nors is geworden.
"Mag ik vragen hoe u heet, juffrouw?" Vraagt hij vriendelijk. "Aph... Felicia", antwoord ik. Ik had bijna mijn werknaam gebruikt. Hij knikt. "Mooie naam. Ik ben Marco." Hij kijkt van mij naar Ash. "Het is vreemd dat ik u nog niet eerder heb gezien." Ik voel een lichte paniek opborrelen. Op zo'n vragen ben ik niet voorbereid, maar gelukkig antwoordt Ash in mijn plaats. "Ze is een goede vriendin van mij."
"U heeft dan wel veel goede vriendinnen, niet?" Ik voel dat de spanning stijgt en mijn handen beginnen klam te worden. Dit is geen vriendelijk gesprek meer. Het lijkt eerder op een ondervraging
"Felicia, ik denk dat je make-up wat uitgelopen is. Misschien moet je even gaan kijken." Hij doet subtiel een teken naar de wc. Ik begrijp de hint en knik. Dankbaar dat hij me wegstuurt, loop ik naar de toiletten. Daar controleer ik toch voor de zekerheid mijn make-up nog een keer. Niets te zien. Maar wanneer ik terug naar de zaal wil lopen, hoor ik gesnik uit een van de hokjes komen.
"Hallo?" Zeg ik voorzichtig. "Hallo, gaat het?" Het snikken gaat gewoon verder. Ik probeer de deur open te doen, maar die is - natuurlijk - op slot. "Kan ik iets voor je doen?" Het snikken stopt. Een paar seconden later gaat het deurtje open.
"Wíl je me helpen?" Voor me staat een tenger meisje van mijn leeftijd. Ze heeft een bleke huid en lang, witblond haar. Ze draagt een prachtige zeeblauwe jurk met parels. Het enige wat haar lichaam ontsiert zijn een paar grote blauweplekken.
Ik hap naar adem. Haar schmink is uitgelopen van het huilen en vlug legt ze een sjaal rond haar schouders zodat je de plekken niet ziet. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik onthutst. Door die woorden stort het meisje mentaal in en begint weer te huilen.

Ik heb even met het meisje gepraat en haar naam is Irene. Ze vertelde dat ze hetzelfde werk doet als ik, maar dat haar baas haar mishandelt. Als ik die mossel tegenkom zal hij er van lusten!
"Beloof me dat je niets zegt tegen niemand. Als hij weet dat ik het verteld heb, slaat hij me weer." Ik knik en voel alleen maar meer woede opborrelen voor die bullebak. "Ik beloof je dat ik niets zeg."
Ze kijkt opgelucht. "Doet jouw baas zoiets dan niet?"
Ik schud van nee. "Meestal is hij vriendelijk tegen ons, maar hij zou ons nooit mishandelen. Als we niet goed genoeg zijn gooit hij er ons gewoon uit denk ik."
"Gelukzak." Haar gezicht staat weer bedroefd. "Ik weet gewoon niet hoelang ik dit nog ga kunnen volhouden. Wat als ik uiteindelijk te oud word? Zijn al die blauweplekken dan voor niets geweest? Denk jij nooit na over je toekomst?"
Ik knik. "Soms, maar dan zie ik in dat er eigenlijk geen toekomst is voor mij." Ik heb er al vaak over nagedacht. Wat als ik te oud word? Ze kunnen me heus wel missen. Nu Irene me er aan doet denken, besef ik pas hoe nutteloos het is. Hoe nutteloos wíj zijn.
"Irene schatje, ben je hier? Ik heb overal naar je gezocht." Doodsangst is van haar gezicht af te lezen. Dit moet haar baas zijn, maar ik herken die stem...
Een man komt de damestoiletten binnen en niet zomaar een man. Mijn vaste klant. Tijger.