World of Danger

Proloog

November 2054

De wereld is de laatste 40 jaar veel veranderd.
De wereldbevolking is gestegen tot 9 miljard. De wereldleiders zijn eindelijk verstandig geworden en 20 jaar geleden hebben ze de wereldwijde 1-kindpolitiek ingevoerd. Wie meer dan 1 kind krijgt wordt streng gestraft.
Drinkbaar water en gezond voedsel is zeldzaam geworden, enkel de rijke mensen kunnen zich dat permitteren. De kloof tussen arm en rijk is alsmaar groter geworden. Er zijn 1000 keer meer armen dan rijken, maar blijkbaar kan ze dat niets schelen. Door dit alles zijn er de laatste decennia veel oorlogen geweest, ook in Europa.
Maar dat waren nog niet de ergste problemen. Het ergste van alles is dat er nu bijna de helft minder meisjes zijn dan jongens. Omdat iedereen maar 1 kind kan krijgen, willen de meesten een jongen. Alhoewel meisjes het nu even ver kunnen schoppen als jongens, kunnen jongens beter vechten en dat is wat de mensen nodig hebben in tijden van oorlog. Jongens, vechters.
Doordat er zo weinig meisjes zijn is het niet meer veilig om alleen over straat te lopen. Elke dag hoor je weer over nieuwe kidnappingen, zogezegde accidentjes. Heel veel meisjes zitten in weeshuizen, de ongewenste kinderen, die na de geboorte zijn weggesmeten omdat het meisjes zijn. Vandaar kunnen rijke mannen meisjes kopen, want niemand wil ze als kind, enkel als vrouw. Maar het allerergste is de prostitutie. Ja, je hebt het goed gehoord, pros-ti-tu-tie. Ze kopen vrouwen op om hen daar te laten 'werken'. Het is de best draaiende handel ter wereld, mannen zijn bereid om duizenden euro's te betalen voor één nacht.

Ik ben een van die meisjes. Mijn naam is Felicia, wat zoveel betekent als geluk, maar iedereen noemt me Feli. Ik ben 17 nu en zat tot mijn 15e in een weeshuis. Toen ben ik opgekocht om te gaan werken in 'Het huis van plezier'. Zo noemt het toch. Eerst heb ik een jaar lang opleiding gehad. Nee, niet wat je nu denkt. Het grootste deel van wat we leerden was onszelf verdedigen: taekwondo, judo... vanalles. De meeste mensen verachten ons, tot ze zelf naar ons toekomen. Dat vind ik best ironisch en daarom wordt er van ons ook complete discretie verwacht.
Ik ben hier samen met 11 andere meisjes, de oudste is 27, de jongste 15. Elke middag gaan we samen trainen tot de zaak opengaat en we moeten gaan werken. We leven allemaal samen in het huis achter de nachtclub. Samen vormen wij een van de kleinere, maar exclusievere clubs. Je wilt niet weten wie er allemaal naar ons toekomt, voornamelijk mensen met geld, heel veel geld.
Onze 'grote' baas heb ik maar 1 keer gezien, toen hij me kwam halen uit het weeshuis. Hij is waarschijnlijk iemand met zoveel geld dat hij het hele land kan opkopen.
Kijk, de meeste mensen snappen niet dat ik dit doe, dat wij dit doen, maar dit is onze enige manier om te overleven. Hier zijn we veilig, hebben we eten en onderdak, hier zijn we iemand. Nja, 's avonds toch. En bovendien ik ben eigendom van iemand, ik zou niet zomaar weg kunnen.
Om eerlijk te zijn, ik weet niet wat ik zou doen zonder dit...

-----------------------------------------------------------------------
Dit is enkel de inleiding, zonder dit zou je het verhaal niet echt begrijpen denk ik. Veel leesplezier!
Xxx Emmy