Terlemekten gömlek tenimle bir oldu be. Sıcaktan midemde bulanıyor. Şurda bayılsam nolur acaba? Hayallerimde kaslı bi yakışıklının beni kucağına alıp lüks arabasına atması olsa bile etraftaki teyzelerin çığlık çığlığa bağırıp etrafıma her çeşit insanı toplayacağından eminim.
Bu yüzden ayaklarımın üstünde duruyorum asla bayılamazsın küçük kııız!
Evet küçük kız dedim. Kütüphanedeki o sarışın playboy bana
dur küçük kız ben alırım
deyip üst raftaki kitabı bana uzattığından beri kendime küçük kız diyorum. Boyum kısa değil ya sadece o sarışın çok uzundu gerçekten.
Sırf böyle terlediğim için beni işe almayabilirler. İş görüşmesine yürüyerek gidilir mi? Hayır,ama mal olmak bunu gerektirir. Atla taksiye git işte diye kendime sitem etmeyi kesmeliyim. Çünkü küçük kızın değil taksiye verecek belediyenin 50 kuruşluk tuvaletine verecek parası bile yook.
Ahşap kapılı binaya geldim işte. Geçen hafta form doldurmaya gelmiştim bu hafta iş görüşmesine. Merdivenlerden çıkarken görüşmeye çağırıldığım için çok şanslı olduğum düşüncesi kısa sürdü. Bironun kapısındaki insanlara önce aldırış etmedim ama çok şanlıyım ya (!) onlarda iş görüşmesine gelmiş. Içimden küfür ede ede geçtim kapıdan. Tabiki oturacak yer yok. Ama ne ilginçtir ki büyük bir kapıdan mini etekli sarışın uzun bacaklı bi şıllık çıkıp adımı okudu. Yüzümde kocaman bir gülümsemeyle uça uça geçtim kapıdan. Içeride masada oturan bordo gömlekli esmer ve aşırı yakışıklı bir varlık masanın önündeki koltuğu işaret edip oturmamı istedi. Bunu söyler söylemem bay çapkın tepeden tırnağa bi süzdü beni. Ama o kadar paspal ve dağınık giyindim ki o sarışın şıllığın yanında hiç şansım yok. Saçma sapan düşüncelere dalıp aptal durumuna düşmemek için kendime gelmeye çalıştım.
-Hoşgeldiniz. Ben Barış,bu bironun müdürüyüm ve okulun sahibiyim. Sizi gördüğüme çok sevindim. Ne içersiniz?
Ben şok ben iptal ben vefat.
Ben daha ne olduğunu anlamadan bay çapkın devam etti;
-Özgeçmişinizi okudum. Tatsız olaylar yaşamışsınız. Ama hiç sorun değil. Biz sizi işe aldık. Çünkü gerçekten başarabileceğinize inanıyorum. Lütfen kendinizden bahsedin.
Gerçekten kamera şakası bu. Olamaz. Ben bu kadar şanslı değilim. Ne demek işe alındın. Kardeşim ben kimim ki?
-Açıkcası biraz şaşırdım. Bu kadar çabuk olacağını düşünmemiştim. Peki neden ben? Kusura bakmayın gerçekten şaşkınlığımı atamıyorum.
-Sizin umutlarınız var. Hayallere inanıyorsunuz. Bizim miniklerimizin en çok ihtiyaç duyduğu şey umut. Bunuda sizden başkası veremezdi.
Herşeyi şimdi anladım. Geçen yıl evden kaçıp geldim İstanbul'a. Arkamda herşeyi bıraktım. Dostlarımı,evimi,okulumu,ailemi... Sadece umudumu aldım yanıma. Hayallerim için. Komşumuzun oğlu bana zorla sahip oldu. Yani tecavüz etti. Ailemde suçu bende bulunca alıp başımı çıktım. Hayallerim için.
Hayatım boyunca umudumu hiç kaybetmedim. Hep hayal kurdum ve başıma ne gelirse gelsin vazgeçmedim. Bir umuttu çünkü yaşamak. Eğer yaşıyorsam imkansız yok benim için.
E tabi bu olayların tamamını yazınca özgeçmişe beni işe almaları çok normal. Burası bi "kanserli çocuklar güzel sanatlar okulu" Elbette bu çocukların umuda ihtiyacı var. Bende bu konuda kendime çok güveniyorum. Çünkü benim umudum herkese yeter..
İlk bölümümüz hayırlı uğurlu olsuuun :) umarım beğenirsiniz ve devamını merak ederseniz!
