GÜNLÜK

-Geçmiş-

Bu benim ilk Hikayem belki istersem paylaşırım ama okunacağını sanmıyorum
Neyse hikayeye geçelim..
Merhaba Günlüğüm,
Yıllar sonra 16 yaşımda ilk kez başlıyorum seni yazmaya.Aslında herkesin gözünde güzel,saf ve sevimli görünen hayatım gerçek yüzünde tam bir hüsran.Hayır Hayır ailem var ama olmamasını dilerdim çünkü hayatımı tam tersi yönüne yönlendirdiler. şimdiye kadar yalnızca bir kere arkadaşım oldu ve o da bana ihanetin alasını yaptı.Beni çok kötü sattı.Hem de benimle en çok dalga geçen düşmanımla.Olay tam olarak şöyleydi.Bir gün okulun bahçesinde bankın birinde oturuyorduk. Bana iki dakikalık işinin olduğunu söyledi.Biraz uzun sürmüştü ama geldiğini görmüştüm sonunda.Ama bişey beni hem sinirlendirmisti hem de şaşırtmıştı. Gelirken yanında en nefret ettiğim kendisine insan diyemeyecek kadar iğrendiģim Eylem vardı ve bana bakarak gülüyorlardı.Meğerse ikiside arkamdan is çeviriyormuş.Bunu öğrendiğimde(eski arkadaşım)Melisa'ya bildiginiz saç baş girismistim ve uzaklaştırma almıştım.Bunun üzerine kimse beni dinlememis evde de her tarafımda ailem tarafından büyük morluklar oluşmuştu.Sanirim bugün geçmişimden bahsedeceğim.Artik bu olanlara alıştım diyebilirim.Aslında çoktan bileklerimi keser veya uçurumdan atlar intihar ederdim.Aslında benim asıl ailem başladı bana kötü örnekler olmaya.Beni bir hata olarak görüyorlardı.Hatta annem beni bebekliğimden beri hiç emzirmemişti.Ağladığımda,canım yandığımda beni umursamamışlar bile.Bunları bana anlatan eski bir komşumuzdu.Onu çok severdim.O büyüttü diyebilirim beni.Hiç bir akrabam dahi sevmemişti beni onun sevdiği kadar.Hep o komşu çocuklarının kardeşlik,akrabalık ilişkilerine özenirdim.Bunu gerçek aileme söylediğimde daha 5 yaşındaydım ve beni bir bodruma hapsetmişti.Eski komşumuz gittiğinde ise haftalar boyunca odamdan çıkmamış hep göz yaşları akıtmıştım.Daha sonra ailem bana dayanamamış beni 6 yaşımda evlatlık vermişlerdi.Şansa bak ki kader yine yüzüme gülmemişti.Onlar sadece menfaatleri uğruna sanki çok iyi birer insan gibi göstermişlerdi kendilerini tüm Türkiye'ye.Bense acılarla yaşıyordum.Aslında çoktan bileklerimi keser veya uçurumdan atlar intihar ederdim.Ama yaşama sebebim var.'Cenk benim abim,koruyucum,sevgilim,kahramanım'Tesadüf olmuştu bizim tanışmamız.Üvey ailemle tartışmıştık ve bende kendimi sokaklara atmıştım.Üzüntülü bir şekilde bana yaklaşan birini görmüştüm.Bana acıdığını düşünüp umursamamıştım ama o benimle ilgilenip ona güvenebileceğini,beni kollayabileceğini söylemişti be günlük.Ve haklıydı o da böyle benim gibi şiddete maruz kalmış.Ama kaçıp gitmiş.Çalışıp kendi parasını çıkarıyor ve okuyormuş.Bana da kaçabileceğimizi söylemiş ama saçmalık olduğunu söyleyip geçiştirmiştim.Benim geçmişim böyle hüzünlü işte günlük.Ah üzgünüm kendimi tanıtmayı unuttum.Ben Fırtına.Fırtına Çelik.