Regrets (Short Story)

Ending (real ending)

(Ken's POV)

Miracles happen in a magical way. Di ko maipaliwanag ng sayang ndarama ko.

Yes, masaya ako kasi kapiling ko siya. Masaya akong nakikita siyang inaalagaan ang mga anak namin.

I'm very thankful na hindi siya tuluyang kinuha sakin. After the accident happened 3 years ago. She woke up,her heart start beating again with a normal heart beat. She's breathing.

Flashback

Iyak ako ng iyak sa gilid ng kama kung saan siya nakaratay. Pinagsisihan ko lahat ng ginawa ko sa kanya. Stupid me tinulak ko siyang palayo.

Iyak ako ng iyak ng may narinig akong nagbeep. Kaya tiningnan ko yung machine na nakabit sa kanya. Nagulat ako sa nakita pinapakita sa machine yung heart beat niya. Tiningnan ko si Steff and yes she's breathing.

"Doc! Doc! She's alive! Doc! " tawag pansin ko sa doctor na kausap si tita kanina.

Nagmamadaling bumalik sila sa loob to check on her.

After ilang minutes lumabas ang doctor with a big smile on his face.

" Well she's alive and i don't know how. But maybe because she fought back because its not yet her time." pagkatapos niyang sabihin yun ay umalis na siya.

God thank you so much kasi di niyo siya pinabayaan. Thank you dahil hinayaan niyo pa kaming makasama siya.

End of flashback

Its really amazing. Siguro di pa talaga niya oras yun kasi ngayon kasama ko pa siya at masaya na kami ng pamilya ko.

"Hey lalim ng iniisip mo ah" sabi niya sakin.

"wala lang may iniisip lang akong napakagandang babae sa buhay ko" sagot ko sa kanya.

"Ako ba yan? " tanong niya sakin na may malapad na ngiti.

"Sorry but its not you" sabi ko kaya napasimangot siya.

"Kung sino man yan kalimutan mo na at baka masaktan pa siya kita mo itong muscles ko iuuntog ko siya dito" sabi niya.

"You can't do that to her. I'm referring to her. My angel. My baby. " sabi ko. I'm referring to my baby Angel. She's my 6 month old baby.

Napatawa na lang siya at namula siguro nahihiya.
I'm really thankful that God gave me you.

_____________________

Hey thanks for reading this...