Dochter van Mens en Engel

Hoofdstuk 2

Waarom? Waarom kon ze niet gewoon haar naam vertellen?

Ik open de deur van mijn appartement en drop de sleutels op een kastje. Het meisje met de donkere haren had ik afgezet bij haar huis waarna ze zonder verder iets te zeggen was weggegaan. Ik loop door naar de kleine woonkamer en plof neer op een stoel. Ik haal mijn laptop uit een lade van het tafeltje naast me.

Hoe kan ik haar nu nog vinden? Alleen op goed geluk kom ik haar weer tegen... School! Ze zit vast nog op school!

Op de gok ga ik op zoek naar een school in de buurt. Ik kom uit bij Midwood High School. Het gebouw is enorm op de foto en ligt niet ver hiervandaan. Ik besluit dat ik me ga inschrijven in de hoop haar te vinden.

Maar dat is tegen de regels, Dux én Alcippe hebben me gewaarschuwd. Wacht sinds wanneer hou ik me aan regels? Goed punt...

Op dat moment gaat de bel. Met een zucht klap ik mijn computer dicht, sta op en loop naar de deur. Ik trek hem open, benieuwd wie er staat. In de drie jaar die ik hier woon heb ik nog nooit bezoek gehad, zelfs geen postbode.

'Calvin?' zeg ik verbaasd als ik de blonde jongen zie staan.

'Hoi,' zegt hij terwijl hij verlegen glimlacht.

'Wat doe jij hier?'

'Uhm, nou ik wou je waarschuwen voor...'

'Wacht, kom binnen,' onderbreek ik hem en ik houd de deur verder open. Ik houd niet van een open deur. Zo kan iedereen mijn huis in en kan iedereen mee luistern. Calvin loopt met een dankbaar knikje naar binnen en neemt de gang in zich op. Van de saaie, witte muur tot het zwarte tapijt en van het schilderij met de vleugel aan de muur tot de sleutels op het kastje. Ik loop voor hem uit terug naar de woonkamer en plof neer op de zwarte, leren bank. Calvin gaat een beetje ongemakkelijk op een stoel zitten en kijkt me afwachtend aan.

'Dus,' begin ik. 'Wat kwam je doen?'

'Juist ja. Ik kwam je waarschuwen voor Dux, Alcippe en Archelaus. Ik hoorde ze praten en volgens mij hebben ze plannen met dat meisje. Dux had je gezien met het meisje, in de auto.'

Dus toch.

'Calvin. Waarom ben je hier?' vraag ik opnieuw. Hij kijkt me vreemd aan.

'Dat zeg ik net, ik kom je waarschuwen voor...'

'Ja dat weet ik, maar waarom ben je hier écht?'

'Ik ben weggestuurd, omdat ik jou en dat meisje beschermde,' antwoordt hij terwijl hij zijn ogen neerslaat. Ik trek mijn wenkbrauw op. Calvin leek me niet degene die tegen Alcippe of Archelaus in zou gaan en al helemaal niet iemand die een mens zou beschermen.

Als ze mens is...

Aan de andere kant was hij wel degene die naar mij kwam. Dan vormt er een idee in mijn hoofd, hij is klein en of het werkt is niet zeker, maar proberen kan altijd.

'Calvin. Hoe oud ben je?'

'Zestien,' zegt hij resoluut. Ik trek een wenkbrauw op.

'Calvin. Hoe oud ben je?' vraag ik opnieuw en dit keer wat dwingender.

'Tweehonderd en dertien. Jij?'

'Achttien,' zeg ik op dezelfde toon als hij voorheen had. Dit keer trekt hij een blonde wenkbrauw op en slaat zijn armen over elkaar. Ik zucht.

'Driehonderd en zesennegentig.'

-----------------------------------------------------------

Met een klap gooi ik de deur van mijn Pick-up dicht. Calvin stapt aan de andere kant uit, ik sluit de auto en samen lopen we het reusachtige gebouw binnen. Een week geleden hadden we ons ingeschreven voor Midwood High. Vandaag begon onze eerste dag. Sinds de avond dat Calvin bij mij was langsgekomen woont hij ook bij mij. Het is wennen na drie jaar alleen zijn. Een week duurt lang, het meisje heb ik niet meer gezien...