ÜVEY KARDEŞ

Malzeme odası

Tam bir dakikadan beri elimdeki küçük kağıt parçasına bakıyordum.Gerçekten,dolabıma bu kağıdı atma cesaretini nereden bulmuştu? Kendine bu kadar çok güvenmeyi nasıl başarıyordu bilmiyordum ama açıkcası beni böyle çocukca bir saçmalıkla korkutamazdı.

Kaşlarım çatık bir şekilde etrafa bakmamla duvara yaslanmış sinsice sırıtan Görkem'i görmem bir olmuştu.Gerçekten,ona kendine bu kadar güvenmemesi gerektiğini bir şekilde göstermem gerekiyordu.Elimdeki kağıt parçasını basit bir şekilde ortadan ikiye ayırdım ve dolapların yanındaki küçük çöp kovasına attım.Bu kadar basitti işte.

Ellerimi cebime koydum ve Görkem denilen sümsüğün gözlerini yoğun bir şekilde üzerimde hissederek bahçeye doğru yol aldım.

Bahçeye geldiğimde gözlerimle hızlıca Aslı'yı aradım.Onu bulduğumda hızla yanına koştum ve kendimi hızlıca koyu yeşil banka attım.

"Ne oluyor?"

Derin bir nefes aldım ve etrafı izlemeye başladım.

"Kendini bir bok sanan insanlardan nefret ediyorum"

Aslı'nın anlamamış gözleriyle karşılaştığımda gözlerimi devirdim.

"Şu Görkem denen çocuk.Dolabıma beni korkutmak için bir yazı atmış.Sence de çocukca değil mi?

Aslı her nedense şaşırdı ve hızlı bir şekilde oturuş şeklini değiştirdi.

"Kızım sen manyak mısın? O çocuktan herkes korkar."

Kendimi tutamayarak güldüm.

"Neden?"

Aslı gözlerini devirdi.

"Biraz psikopatmış"

Psikopat değildi. Kendini psikopat zanneden veya psikopat olmaya çalışan havalı,kendini beğenmiş bir ukalaydı tabiiki ama bunu Aslı'yla tartışacak kadar umursamıyordum onu.

******
Eve geldiğimde babam yoktu.Bunun için pek üzülmemiştim çünkü babamın evde olmaması,Aslıyla yaptığımız dondurma yiyerek film izleme planına müthiş bir şekilde uyuyordu.

Uyuz uyuz yukarı çıktım ve odama girerek çantamı odanın köşesine fırlattım.

*****

Filmin en romantik yerindeydik ve çoktan ikinci dondurma kutusunu açmıştık. Film izlerken mısır yeme fikri bize fazla sıkıcı geliyordu.

"Melis,telefonun çalıyor"

Koltuğun kenarında sabırsızca titreşen telefonu alarak ekranına baktım.Babam arıyordu.Sahi,ben onu unutmuştum.

"Efendim?"

"Nasılsın kızım?"

"Iyiyim,Aslı'yla film izliyoruz."

"Fırsattan istifade ha?"

"Yani,sen neredesin?"

"Imm,bir arkadaşımla yemek yiyorum.Iki saate gelirim,Siz uslu durun tamam mı?"

Gözlerimi devirdim.

"Gerçekten mi baba?"

"Gerçekten bitanem.Görüşürüz."

Gülümseyerek telefonu kapattım ve babamın bu saate kadar yemek yediği arkadaşını merak etmeye başladım.

*****
Ingilizce dersinde öğretmen tamamen başka bir alemdeydi ve ders normal olarak boştu.Aslı ve Eren telefonlarından birşeylere bakarken bende kulaklığımı takmış müzik dinliyordum.Sınıfın alışılmış karmaşasını izlerken istemeden gözüm pis sarışına çarpmıştı.Benimle uğraşacağını açık bir şekilde bildiren o notu dolabımda bulduğum andan beri sadece bir defa göz göze gelmiştik.Demekki saçmaladığını anlamıştı.Bilemiyordum,dış görünüşüne göre fazla ukalaydı.Tabii buna rağmen okulda peşinden koşmayan çok az kız vardı.Onlardan birtanesi tabi ki bendim.Bunu söylememe bile gerek yoktu aslında.Herneyse.

Kendimi müziğin ritmine kaptırırken sınıftakilerin dışarı çıkmaya başladığını yeni farkediyordum.Içecek birşey almaya karar vererek yerimden kalktım.Aslı'ya haber vermem gerekmiyordu.Sonuçta heryere beraber gitmek zorunda değildik.

Kantine geldiğimde pek de fazla sıra yoktu.Içeceğimi aldığımda sınıfa doğru ilerliyordum ki önüme aniden telaşlı bir şekilde Arda çıktı.

"Melis,gelmelisin acil bir durum var"

Ne demeye çalışıyordu bu çocuk?

"Ne?"

Arda bir an durdu ve sonra yeniden telaşlandı.

"Aslı, Aslı'nın başı büyük belada.Benim de aklıma seni çağırmak geldi. "
Aslı'nın ismini duyar duymaz gözlerim açıldı ve hızla Arda'yı takip ettim.Ne yapmıştıda başını belaya sokmuştu bu kız? Bir kız kavgası mıydı yoksa... Bu iş Görkem denilen aptalın işi olamazdı değil mi? Hayır,buna izin veremezdim.O aptalın benim yüzümden en yakın arkadaşımla uğraşmasına izin veremezdim.Vermeyecektim.

Arda beni bodrum katına getirmişti ve koridor boyunca koşuyorduk.O ukalanın benim elimden ciddi anlamda çekeceği vardı.

"Nerdeler?"

Tam Arda'yı görmek için arkamı dönecektim ki kendimi bir anda karanlık bir yerde buldum.Ne oluyordu? Lanet olsun! Oyuna gelmiştim.Arda Aslı'yı kullanarak beni peşinden buraya sürüklemişti ve bende bu oyuna lanet olası bir şekilde kanmıştım.Buradan çıktığımda yapacağım ilk şey Görkemi öldürüp cesedini bodrum katına gömmek olacaktı.En kötüsüde kaç yıllık arkadaşım Arda'nın beni arkamdan vurmasıydı.

El yordamıyla kapıyı buldum ve yumruklamaya başladım.

"Çıkarın beni buradan,Piç kuruları!"

Beni buraya hiç düşünmeden ittiren ve kapıyı üzerime kilitleyen piç kurusu gitmişti işte.Bodrum katında bir kişi bile yoktu ve benim buradan çıkmam mümkün değildi.Burası lanet olası,küçük bir malzeme odasıydı ve içerisinde bir pencere bile yoktu.Pis kokuyordu,havasızdı ve son derece karanlıktı.Bu okula yeni geldiğine göre beni kilitleyecek gizli bir yer araştırmıştı ve burayı bulmuştu.Ah,ya da ona Arda yardım etmiştir değil mi? Pis sahtekar!

Çaresizlikle yere çöktüm ve ağlamaya başladım.Küçük bir çocuk gibi hemen ağladığımı biliyordum
Ama ben annem bizi terkettiğinden beri karanlıktan ve yanlızlıktan korkardım.Ayrıca çok fazla sinirli ve çaresizdim.Yanımda telefonum olsa bile çekmeyeceğini biliyordum.Belki de buradan hiç çıkamazdım.En azından temizlikçiler burada bulunan malzemelerden birine ihtiyaç duyardı değil mi? Galiba tek umudum oydu.Belki de Arda yaptığı yanlışlıktan pişman olurdu ve beni kurtarırdı? Saçmalıyordum.

Ağlamam çoğalıyordu ve kendimi son derece berbat hissediyordum.Korkuyordum,buradan nasıl çıkacağımı bilmiyordum,sinirliydim.

Aslı'dan ayrı dışarı çıktığım için büyük bir pişmanlık duydum ve malzeme odasının sessizliğiyle uyum sağlayarak öylece oturdum...

*****

Herkese selam ! :) ikinci bölümü fazla geç yayınladığımın farkındayım.Telefondan yazmak zorunda kaldığım için kısa oldu.Diğerleri böyle olmayacak.Hikayem gerçekten sevilecekmi bilmiyorum.Bugün Wattpad'de gezinirken kendi hikayeme bir göz attım ve ilerleyen bölümlerin çok iyi ve eğlenceli olacağını düşündüm.Hikayenin kurgusu da çoktan belli olduğu için devam etmeye karar verdim. Bu kurgunun sevileceğine inanıyorum :) :) umarım seversiniz... :)