Śpiew Feniksa [discontinued]

-Prolog-

Opadłam na kolana. Niemoc zawładnęła moim ciałem.

- Dlaczego?

Wodospad łez spływał mi po twarzy i kapał na blade ciało leżące przede mną. Chłopak miał otwarte oczy, ale jego klatka piersiowa przestała unosić się i opadać. Uporczywie próbowałam go podnieść - krzyczałam, żeby się obudził. Obraz rozmywał mi się przed oczami. Zamrugałam kilka razy, aby ten ostatni raz móc ujrzeć jego dziecinną twarz i piękne kasztanowe oczy.

Nie zwracałam uwagi na krzyki moich przyjaciół, tak głuche i odległe, ich błagania, abym stąd uciekła. W tej chwili, nawet upadek nieba nie miałby dla mnie większego znaczenia.

Teraz byłam gotowa umrzeć, by do niego dołączyć.

Podniosłam głowę ku wschodzącemu słońcu. Tak bardzo obojętny stał się dla mnie koniec świata - bo mój świat przed chwilą się zawalił.

Jak zahipnotyzowana, patrzyłam na unoszącą się kulę ognia; obserwowałam, jak kawałek po kawałku unosi się nad horyzont.

Każdy wschód słońca to nowy początek; nadzieja, że dziś będzie lepiej...

Ale dzisiaj będzie tylko gorzej...

Gruz z budowli zaczął unosić wiatr. Ziemia pękała. Głęboka rysa zaczęła się rozgałęziać, dosięgała pozostałości budynków i pochłaniała je wraz z całą okolicą.

Dzisiaj, nadzieja znikła...

Światło bijące z słońca było nie do zniesienia. Zauważyłam na jego tafli ciemny kontur ptaka. Stawał się coraz wyraźniejszy, aż dostrzegłam go w całej swej okazałości. A tego cudownego widoku nic na świecie nie było w stanie zastąpić.

Ale dzisiaj, był dla mnie obojętny.

Oślepłam. Teraz nie widziałam już nic, prócz jasności. Poczułam w sercu ukłucie żalu. A potem nieoczekiwaną ulgę.

- Dlaczego?

Może dlatego, że już po wszystkim. Świat przestanie istnieć.

Ale dzisiaj, nie ma to dla mnie najmniejszego znaczenia...

- Dzisiaj liczy się tylko to, że umrę u twego boku - położyłam głowę na pierś chłopaka. Odszukałam jego dłoń i pochwyciłam ją.

Usłyszałam przeszywający dźwięk, przypominający krzyk.

Potem... Nie było już nic.