Het verhaal van het verhaal

4

POV.  AMBER

'Jen?' Ik schud Jennifer, die met dichtgeknepen ogen op de grond ligt, door elkaar. 'Jennifer?' Vraag ik nog een keer. 'Dit is een droom,' mompelt ze angstig. 'Jennifer! Doe normaal!' Ze opent één oog. Ik zie de angst in haar ogen. 'Waar zijn we?' Fluistert ze. 'Jen, ik heb geen flauw idee. Ik weet niet eens wat er gebeurt is. Is er überhaupt wel iets gebeurt? Ik bedoel, er was niks daar en dat maakte me bang, maar voor ik nu zover weet, zijn we in een bos. Een mooi en groot bos. En het ruikt er naar normale grondlucht.' Jennifer opent haar andere oog. 'Kom op.' Ik steek mijn hand uit en ze pakt hem vast. Ik trek haar omhoog. 'Het komt me bekend voor,' zegt ze nadenkend. 'Ja, mij ook.' Ik loop de open plek uit het dichte bos in. 'Hey! Wacht, wat ga je doen?' Vraagt Jennifer en ze pakt mijn arm vast. 'Ik wil hier weg. En gauw,' zeg ik fronsend. Jennifer knikt en loopt dan achter me aan.

'O god. Ik herinner het me,' Jennifer slaat haar hand voor haar mond. We lopen nu al een tijdje. 'Hoe dan? En waar zijn we dan in hemelsnaam volgens jou?' Ik zwaai met mijn armen in de lucht. 'Wat ik nu ga zeggen, zal nog meer verwarring brengen, en waarschijnlijk ook heel gek klinken, maar dit komt uit,' ze stopt met praten door een gil. 'Mijn boek. Het Woudkind.'

*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*

We rennen in de richting van het gegil. 'Waar moeten we heen?' Jennifer rent voorop. 'Ergens waar een klif is. Maar dan niet bovenop de klif, maar helemaal beneden. Ik schreef op dat moment over een meisje, ze is ingesloten door wolven. Maar het is raar,' ze stopt met rennen en kijkt verward om zich heen. Ik sta hijgend achter haar stil. 'Hoezo?' 'Ik heb nog niet verder geschreven dan dat.' Plots begint ze weer te rennen. Ik volg haar maar. Twee minuten later staat ze abrupt stil. Door haar onverwachte actie bots ik vol tegen haar aan. 'Shh!' Ze drukt me naar de grond en gaat naast me liggen. Ik steek mijn hoofd iets omhoog. Het meisje staat angstig tegen de reusachtige stenen muur achter haar geplakt. Ze durft zich niet te bewegen, en ik eerlijk gezegd ook niet, want voor haar ligt haar lichaam. Haar eigen lichaam. Een tweede haar. Dood.

De wolven snuffen verduft de geur van haar bloed op. De hoofdwond op haar hoofd trekt ze aan. Jennifer hoor ik naast me onregelmatig ademhalen. Snel kijk ik haar aan en zie dat ze flauw gaat vallen. 'Rustig aan Jen, rustig aan,' probeer ik haar te kalmeren. Haar haar plakt aan haar voorhoofd en de vochtige lucht, die je helemaal niet verwacht hier, maakt je keel droog. Het voelt alsof je er tientallen flessen water voor je staan, maar je je niet kan bewegen om ze te pakken. Jennifers ademhaling is weer onder controle. 'Dit had je toch net geschreven?' Fluister ik naar Jennifer. Ze schud haar hoofd. Gelijk grijpt ze ernaar. 'Nee, maar verwarring is altijd leuk in een boek,' ze glimlacht scheef. 'Niet in dit verhaal,' zeg ik rollend met mijn ogen. De wolven, die maar een paar meters bij ons vandaan staan, grommen territoriaal. 'Misschien moeten we maar beter gaan,' fluister ik tegen Jennifer. Ze knikt, maar zegt dan; 'Waar heen eigenlijk?' Die vraag zet mij ook aan het denken. Ik kijk naar de lucht en vol schrik stoot ik Jennifer aan. Met een ruk schiet ook haar hoofd omhoog. 'Dat meen je niet,' vol ongeloof staart ze ernaar. What the heck is this?

^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^•^

I like cliffhangers! Sorry voor het lange wachten en het korte hoofdstuk. Ik was een beetje inspi loos😅 maar Juna gaat er nog wel een grote draai aan geven. Succes meid😛

Ps. Als jullie lieve lezers het niet meer begrijpen, stel gewoon je vraag! We geven er zeker antwoord op, want we hebben er zelf ook een hekel aan als we iets niet begrijpen.