Zayıflama Günlüğüm

Bölüm 3

Çok uzunca bir süre ardından birşeyler yazmak istedim. Çok fazla şey geçti başımdan öncelikle. Son yazdığım zaman olandan çok daha farklı herşey. Mutsuz olacak hiçbirşey yok denebilir ama hareketlerim bunu göstermiyor. Eski kötü alışkanlıklarım devam ediyor bazen. Hatta bazıları daha arttı.
Mamafih, sevinerek ve umut dolu olarak söylüyorum ki şu an uzun zamandır olduğum en düşük kilodayım. Pek sağlıklı şeyler yaptığım söylenemez ama kendimce idare ediyorum.
Belki bir ay oldu olmadı, çaresizlikten dibe vurdum bunu hatırlıyorum. İçimde ihtiyacım olan isteği bulamadım, o umutlarımı bulamadım. Simdiki kilomdan 10 kilo kadar fazlaydım diyebilirim. Fakat bişeyler oldu, kendi kendime olan saygımdan dolayı toparlamam gerektiğini fark ettim. Kısa sürede değil ama bir süre içine zihin rahatlığımı kazandım. Arada yine kaybediyorum belki ama sonunda buna değer karşılıklar alacağım.
Şunu da anladım bu süre içinde, bu hayatta kilodan çok daha önemli sorunlarım var benim. Psikolojim hız treni gibi inip çıkarken zaten odaklanmak zor. Hiçbir sebep yokken bir insan neden üzülür ki, neden dibe vurmuş hisseder neden ağlamak ister ama ağlayamaz anlamıyorum. Kendime 'şimdi sorun' ne diye soruyorum. 'Elde edebileceğinin en iyilerine sahip sayılırsın neden bu hayattan bezmişlik'. Cevap gelmiyor. Çözüm gelmiyor.
Şimdi bu kız ne saçmalıyor böyle diyeceksiniz. Hayatın karmaşık olduğunu söylemeye çalışıyorum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorsam bu kimin suçudur ki, elden ne gelir ki?
Kilo bunun sadece alt zeminini oluşturuyor işte. Kendinize olan sevginizden, saygınızdan dolayı yapmanız lazım bunu. Yoksa yürümüyor çok denemişliğim var çünkü. Hayat söylendiği kadar kısa mı buna katılır mıyım bilmem ama çok ağıl olduğu kesin. İstenirse herşey yapılır. Tekrar yazar mıyım bilmiyorum ama sonraki yazıda konuşmak üzere diyeyim, belki öyle olur.
Ben de pek iyi değilim ama eğer konuşmak derdinizi hiç tanımadığınız birine anlatmak isterseniz mesaj kutusu size her zaman açık.