Terkedilen hayaller

Geçmişteki yaralar

James Arthur-Recovery

-

1.bölüm

Biraz dalgın,fazlasıyla dağınık.

-Miray'dan-

İzmir 2003

Babası kızını mutlulukla kucağına alırken bahçenin kapısından korna sesi gelince ikiside başını o tarafa çevirirdi.Otomobilin içindeki Miray'ın teysezinden başkası değildi.
Miray teyzesini görünce babasına daha sıkı sarıldı.Teyzesine gitmek istemiyordu.Babası Miray'ın saçlarını oksayarak
"Sadece iki gün meleğim sonra gelip seni alıcam."
Babasının bu sözleri Miray'ı yatıştırmaya yetmesede iş için gitmesi gerekiyordu.Bu sürede Miray teyzesinin yanında kalacaktı.Miray teyzesini sevmezdi çünkü Miray'ın annesi gözü önünde onun küçük erkek kardeşini öldürmüştü.O olaydan sonrada annesiyle babası boşanmıştı.Annesi hapisanedeydi.Bu yüzden babasıyla kalıyordu.Teyzesi yanlarına gelince Miray'ı almak için kolları uzattı Miray gitmemek için dirensede küçük olduğu için güçsüz kalıyordu.Teyzesu onu aldığında arabaya doğru götürdü.Miray babasına bakarken babası ona üzgün bakışlarla bakıyordu.

Yanaklarımdan yaşlar süzülürken babamın yattığı tabuta bakıyordum.Tabuta sarıldım ve ağlamaya devam ettim.O sırada arkamdan dokunan el ile irkildim başını kaldırdım ve arkama baktım.Arkamda bana gülümseyerek bakan annemi gördüm.Annem beni görünce sırıtışını büyüttü.Ağlamayı bıraktım ve kızgın bakışlarla çok sevdiğim(!) anneme baktım.

Annem hala sırıtırken ben öfkeden deliye dönmüştüm.Ne diye sırıtıyordu bu kadın diye çok mu mutluydu çok sevdiği(!) kocasının öldüğüne.Ellerimi annemin omzuna koyarak onu sarsmaya başladım.Ona öfkeliydim kardeşimi öldürdüğü için o zamanlar küçüktüm pek bir şey yapamamıştım ama artık büyüdüm ve kardeşimi öldürmek yetmedi bir de babamı öldürmüştü.Öfkeliydim ve şuanda ona içimdeki öfkeyi kusuyordum.

"Senin yüzünden öldü!Her şey senin yüzünden!İlk önce kardeşimi öldürdün şimdide yetmedi herşeyden çok sevdiğim babamı öldürdün!Senin sorunun ne!Senden nefret ediyorum.Defol git!!"

Hala bağırırken güçlü bir el beni annemden ayırdı.Arkama doğru baktığımda kuzenim Kerem'i gördüm.Kerem beni kendisine doğru çevirdi ve sarıldı.Bende ona kollarımı sarmıştım.

Kerem kulağıma eğilerek
"Şşt.Tamam geçti ağlama güzelim.Sakin ol."
Kerem beni sakinleştirmeye çalışırken arkadan annemin sesi geldi.

"Niye geldim buraya biliyor musun?Senin nasıl mahvolduğunu görmek için.Ve şimdide gidicem merak etme."

Annem bunları söyledikten sonra arkasını dönüp yürümeye başladı.O sırada polis onu tutuklayıp götürmüştü bile.Ben hala Kerem'e sarılırken hıçkırıklarım arasında zorla konuşarak
"Niye bana böyle yapıyor? Niye bu kadar kötü biri?"

Sarılmayı bırakıp Kerem'e baktığında onunda gözlerinin dolmuş olduğunu gördüm.

"Bilmiyorum güzelim ama artık ağlama sana ağlamak hiç yakışmıyor."

Dedi ve baş parmağıyla gözyaşlarımı sildi.

"Hadi yerlerimize geçelim."

Kerem elimi tuttu ve yerlerimize doğru yürümeye başladık.Yerlerimize oturduğumuzda tören başlamıştı.Ağlayarak izlemiştim töreni durdurmaya çalışsamda düşündükçe kötü oluyordum.Cenaze bitince Keremle birlikte onun arabasına doğru yürüyorduk ikimizde yol boyu konuşmadık.

Kendimi toparlamıştım ama hala üzgündüm.

Kerem evimizin önünde durduğunda "Her şey için teşekkürler." dedim ve kapıyı açtım tam çıkacakken Kerem konuşmaya başladı.

"İstersen bende geliyim yalnız kalma."

"Gerek yok sen Aslı'nın yanına git."

Aslı Kerem'in sevgilisiydi yaklaşık 1 yıldır çıkıyorlardı.Törenden sonra Aslı aramıştı o yüzden Kerem'in gitmek zorunda olduğunu biliyordum.

"İhtiyacın olduğu zaman ara.Her zaman gelirim."

"Tamam görüşürüz."

"Görüşürüz güzelim."

arabadan indiğimde Kerem arabayı çoktan çalıştırmıştı el salladım ve eve doğru yürümeye başladım.
Arkama baktığımda Kerem'in çoktan gittiğini gördüm.Bende çantamın içinden anahtarımı çıkardım.Tam kapıyı açıcakken arkamda duyduğum ses olduğum yerde buz kesilmeme sebep oldu.

"Kızıl ?"

Arkamı yavaşça döndüğümde arkamdakinin Batu olduğunu gördüm.Yavaşça yanıma yaklaştı ve kollarını bana sardı bu hareketi şok geçirmemi sağlarken elleri daha sıkı sardı beni.

Sınıfta bana kötü davranan,her ders beni rezil eden kişi miydi şuan karşımdaki ? Batu benden ayrılınca gözlerini gözlerimden ayırmadan bana bakmaya başladı.Tam ağzımı açıp konuşacakken o konuşmaya başlamıştı.

"Babana nolduğunu duydum çok üzüldüm kızıl."

Bunları söyleyen gerçekten Batu muydu?

"Şey..nerden duydun?"

"Ben duyarım kızıl.Ayrıca buraya geldiğimi kimse bilmeyecek anladın mı ?"

Evet anlamında başımı salladım.Hala şaşkındım çünkü okuldaki kimse bilmiyordu o nerden öğrenmişti ki.

"Kendine iyi bak kızıl."

Bahçeden giderken son söylediği cümle buydu.Arkasını dönüp gitmişti.Batudan böyle bir hareket bekliyo muydum ? Kesinlikle hayır.Buna sevinmeli miyim ? Yarın yine kötü davranacağını düşünürsek onada hayır.

Çantamdan çıkardığım anahtarla eve girerken bu evin beni ne kadar sıktığını farketmiştim.Acaba başka bir eve mi taşınsam diye düşünürken bunun olamayacağı aklıma geldi.Ne de olsa bu ev bana babamdan kalmıştı satamazdım.

Merdivenlerden çıkmaya başladım.Odama gittiğimde arkamdan kapıyı kapattım üzerimdeki cenaze kokan siyah elbiseyi çıkarıp rahat pijamalarımı giydim.Yatağa yatıp örtüyü üstüme örttüm babamı düşünürken uyku beni huzurlu kolları arasına aldı.

Merhaba arkadaşlar.Bu kuzenimle yazdığımız ilk hikayemiz umarım beğenirsiniz.Vote ve yorum bırakmayı unutmayın.Diğer bölümde görüşmek üzere.

Mutimedia ağlayan Miray.