Terkedilen hayaller

Kafe

Skylar Grey-Coming Home

-

5.bölüm

Tut ki sen bir kitapsın,
Ve ben,
Senin içinde geçen tüm cümlelerini
ezberlemek istiyorum.

Hayat sizin hayal ettiğiniz gibi değildir.Hayat sizin hiç hayal etmediğiniz şeylerdir.Tüm bu olanları siz planlamazdınız.Hayat,siz başka şeyler düşünürken önünüze başka şeyler getirir.Batuyla konuşmamda öyle olmuştu çünkü ben asla böyle bir şey hayal etmemiştim ama hayat böyleydi işte.

Batuyla konuşmamız ardından 1 gün geçmişti.Onunla konuşmamızdan sonra zil çalmıştı,irem beni bulmuştu nereye gittiğiyle ilgili bi açıklama yapmamıştı,batu ise derse girmek istemediğini söyleyip arkadaşlarıyla gitmişti.Tabii bundan önceki konuşmamızda vardı.

"Gitme." dedi hala bana bakarken.İrem gelmişti ve beni bekliyordu ama o hala gitme diyor ve beni ikilemin içine sokuyordu.Ona bir cevap veremeden arkadan gelen Cenk'i görmüştüm.Cenk bizim sınıftaydı aynı zamanda oda Batu gibiydi yani onun arkadaşıydı.Yanımıza geldiğinde Batu bakışlarını ona çevirdi.Ne istiyosun der gibi bakarken Cenk "Bir dahaki derse girmeyeceğiz.İstersen sende gel."
"Tamam siz gidin ben gelirim."
Cenk yanımızdan gittiğinde ona sorar gözlerle baktım.Hem bana gitme diyor hemde kendisi gidiyordu.
"Hem bana gitme diyor hemde kendin gidiyorsun." diyerek düşüncelerimi cümleye döktüm.
"Gitmem lazım işim var."
"Tamam git."
Diyerek trip attığımda güldü.
"Ne gülüyorsun gitsene."
"Sinirlenince çok güzel oluyorsun."
Yanıma gelip yüzümü avuçladı aynı zamanda baş parmağıyla yanağımı okşuyordu.
"Ben gitme desemde gidicektin zaten o yüzden bende tamam dedim oldu mu kızıl ?"
Başımı yavaşça aşağı yukarı salladığımda alnımı öpüp bende uzaklaştı.
"Sonra görüşürüz kızıl."

Yanımdan gittiğinde ise bende iremin yanına gittim.Birlikte okuldan çıkıp biraz sahilde yürüdükten sonra evlerimize çekildik.Kendimi yatağa attığım gibi uyumuştum.Ve şimdide okul için hazırlanıyordum.Okul kıyafetlerimi giydim.Saçımı ise elimi tarak gibi kullanarak düzelttim.Sadece rimel sürerek sadeliğimi korudum.Ayağıma ise siyah konverslerimi giyerek evden çıktım.Okul yürüme mesafesinde değildi bu yüzden taksiye binmem gerekiyordu.Yavaş yavaş yürürken yola bakıyor ve taksi gelip gelmediğini kontrol ediyordum ama lanet taksi hala gelmemişti ve ben geç kalıyordum.Daha fazla geç kalmamak adına Kerem'i aradım.3.çalışta açtığında hemen konuya girdim.

"Kerem okula geç kalıyorum ve taksi hala gelmedi beni alabilir misin ?"

"Bende sana geliyordum,birazdan oradayım."

Telefonu kapattığımda yüzümde bir zafer gülüşü belirdi.Zaten çok geçmeden Keremde geldiğinde okula gitmeye başlamıştık.Yol boyunca konuşmamıştı.

"Aslıyla nasıl ?"

Daha fazla dayanamadan sorduğum bu soruya sadece omuz silkerek cevap verdiğinde bende başımı sallamıştım.Yol boyunca sıkıntıdan ölmüştüm.Kerem normalde olsa beni eğlendirirdi ama bugün ona bir şeyler olduğu belliydi.

"Kerem neyin var ?"

"Hiç."

"Normalde böyle değilsin sen çok durgunsun.Noldu anlat."

Birkaç dakika sessiz kaldıktan sonra konuşmaya başladı.

"Annem kansermiş."

Yaşadığım şokla ağzım sonuna kadar açılırken o an orada ölebilirdim.Yengem kanser miydi yani ?