Vogel (On Hold)

#2

Hoofdstuk 2

Ik was net klaar met schrijven in het notitieboek toen mijn kamerdeur openvloog en de tweeling naar binnen stormde. "Dean, Dean, Dean!!!" riepen ze in koor. Ondanks dat ze al bijna 16 waren, gedroegen ze zich soms nog als kleine kinderen. "Kijk wat we in de tuin vonden!" Sandra kwam naar voren en opende haar handen vlak onder mijn neus. Een grote turquoise kever vloog plots door mijn kamer. "Hé, laat hem niet ontsnappen!" gilde Erika, die meteen achter de kever aanliep. Niet in mijn kamer, dacht ik, maar al gauw vloog de kever de gang op met de tweeling erachteraan.

De rust keerde terug en ik slaakte een zucht van opluchting waarna ik het notitieboek wegstak. Languit ging ik op mijn bed liggen en staarde naar het plafond, dat donkerblauw was geschilderd, zoals de nacht. Vroeger hingen er 'glow-in-the-dark'-sterren, maar die had ik er op mijn vijftiende afgehaald omdat ik het kinderachtig vond. Nu vond ik het niet meer zo kinderachtig, maar daarom zou ik ze nog niet terug hangen. Ik weet niet eens meer waar ik ze heb gelaten. Helemaal in gedachten verzonken vergat ik de tijd.

Een stem deed me opschrikken uit mijn gedachten. "Hey Dean, yoehoe! Waar zit je man?!" riep Will, mijn beste vriend, hevig zwaaiend om mij uit mijn gedachten te halen. "Oh sorry, ik was gewoon in gedachten verdronken. En ook hey, Will!" antwoordde ik verontschuldigend. "Jaja, dat zag ik. Waaraan dacht je?" vroeg hij. "Goh, aan van alles en niets eigenlijk" antwoordde ik droogjes. Hij knikte terwijl hij me aankeek met een 'dat-zal-wel'-blik. Daardoor rolde ik automatisch met mijn ogen en ging rechtop zitten zodat hij erbij kon. "Gamen?" vroeg ik toen hij neerzat. Will knikte waarna hij zei: "Ja is goed, Call of Duty Advenced Warefar 14.1?" Ik knikte en sprong van mijn bed af. Met een druk op de knop zette ik de Playstation 16 op en stak behendig de cd-rom erin.

Na bijna een uur ronden we af en sloot ik de Playstation af. We hadden wel genoeg gespeeld nu. En Will moest maar eens gaan, het werd al laat en hij moest net als ik ook zijn steentje bijdragen bij het gezin. Will maakte altijd het eten thuis klaar en daarom mocht hij dus maar best niet te laat thuiskomen. Hij stond op en we liepen mijn kamer uit, naar beneden. "Wat ga je vandaag klaarmaken?" plaagde ik hem omdat ik wist dat hij meestal pas op het laatste moment iets verzon, hij maakte vaak combinaties naar zijn smaak en zin. Als antwoord op mijn vraag rolde Will met zijn ogen en gaf me een vriendschappelijke stomp in mijn zij.

Nadat ik Will had uitgelaten, liep ik naar de keuken om mijn moeder te helpen met koken, want ja, dat deed ik ook. Alleen kon ik niet echt koken, ik moest meestal de groenten snijden of aardappelen schillen en dergelijken. Ik had nog maar 1 stap in de keuken gezet of mijn moeder, die met haar rug naar me toe stond, wees al naar het aanrecht waar groenten en aardappelen lagen, samen met een kom en een mesje. "Jaja" zei ik en liep erheen. Terwijl ik de groenten sneed en de aardappelen schilde, raakte ik in gedachten verzonken. Ik dacht aan de oorlog en mijn werk, over hoe ze in het leger te weinig piloten hadden en dat in deze oorlog echt wel een doorslaggevend wapen kon zijn.

Mijn moeder haalde me uit mijn gedachten door de gesneden groenten voor mijn neus weg te nemen om in de kookpot te doen en te zeggen: "Waar zit je, Dean?". Ik keek haar aan terwijl ik een beetje onzeker zei: "Bij het leger". Mijn moeder knikte en de blik in haar ogen vertelde me dat zij ook bang was voor de selectie. Ze richtte zich weer op haar potten en pannen en zweeg voor de rest. Ik ging verder met de aardappelen, die ik achteraf in de microgolfoven plaatste. Daarna ging ik naar de woonkamer en hielp de tweeling nog even met hun huiswerk voor moeder ons aan tafel riep om te komen eten.