Vogel (On Hold)

#4

Hoofdstuk 4

Het duurde even, veel mensen liepen voorbij en keken maar niemand kwam echt iets kopen. Het was toen dat ik haar voor het eerst zag, toen ik verveeld in het rond keek. Ze stond op nog geen vijf meter van me vandaan met een klein kindje dat haar aan haar hand voort trok. Ik staarde verbijsterd naar haar, ze zag er zo lief en mooi uit. Snel nam ik het cursusblok tekenbladen uit mijn tas en mijn potloden. Ik wilde haar vastleggen op papier voor als ik haar nooit meer zou zien. Ik schetste zo vlug ik kon, want het kleine kindje trok haar nogal snel vooruit.

Ineens hield ze halt en het kind kreeg haar geen millimeter meer vooruit, hoe hard het ook trok. Ze draaide haar hoofd naar me toe en ik voelde haar blik op mij branden en dat deed me bevriezen. Ze had een neutrale uitdrukking op haar gezicht, met een vleugje verbazing, ookal was ik daar niet zo zeker van aangezien ze wat verder weg stond dan daarnet. Ik hoorde haar tegen het kind praten en zag daarna dat het wegliep met een paar euro's in zijn handen. Daarna keek ze weer in mijn richting en ik durfde maar niet te bewegen, ook niet verder te schetsen.

Ze kwam naar me toe en bekeek de tekeningen. "Allemaal zelf gemaakt?" vroeg ze met zo'n lieve stem dat zelfs een engel jaloers zou zijn geworden. Ik kreeg een brok in mijn keel door haar aanwezigheid en werd dus genoodzaakt om alleen maar te knikken. Ik kreeg geen woord over mijn lippen. "Hoeveel vraag je ervoor?" vroeg ze met dezelfde prachtige stem. Ik wist dat ik nu niet met knikken kon antwoorden, dus ik schraapte mijn keel en probeerde te zeggen: "Hoeveel vind u ze waard?" Dat kwam er schor en hees uit, absoluut niet zoals ik wilde, wat moest ze wel niet van me denken? Ze grinnikte even en glimlachte toen naar me.

"Wat was je net aan het tekenen?" vroeg ze na een poosje te hebben gedacht en ze nam het blok al van mijn schoot voor ik ook maar iets kon zeggen. "Hé, dat ben ik, niet waar?" zei ze verwonderd. Ik staarde verlegen naar de grond en zei: "Het spijt me, ik had er niet aan mogen beginnen zonder uw toestemming". Ik hoorde hoe ze dichterbij kwam doordat haar hakjes bij elke stap die ze zette een beetje luider klonk. Het klonk als muziek in mijn oren, net als haar prachtige stem. Ik wist dat ze nu vlak voor me stond en daardoor moest ik wel opkijken, haar aanwezigheid drong me daar gewoon tot. Ze gaf me het blok terug en opende haar mond om iets te zeggen: "Het maakt mij helemaal niet uit of je mij tekent zonder of met toestemming, ik vind het een eer om door jou getekend te worden, zo een talent. Zou je, misschien als je tijd hebt, hem willen afmaken?"

Ik kon mijn oren niet geloven, zei ze dat nou echt? Wilde ze echt dat ik haar tekende? Hier en nu? Oh, ik wilde niets liever. Ze keek me een beetje verlegen aan en ik knikte overtuigend. Ik nam mijn potloden weer en zei haar hoe ze moest gaan staan. In een wip en een flits begon ik te tekenen, ik tekende zo snel ik kon, want ik wilde haar niet te lang laten wachten. Bovendien wilde dat niet zeggen dat ik er minder aandacht aan besteedde, in tegendeel zelfs, ik lette juist meer op de details dan anders. Toen het na een kwartiertje af was, bekeek ik het kritisch. Was dit goed genoeg? De gelijkenis was er wel duidelijk en ik hoopte maar dat ze het goed vond. Ik signeerde het en liet het haar zien.

"Wauw" mompelde ze van verwondering. Ik glimlachte een beetje idioot en herpakte me gauw weer. "Hoeveel moet ik u voor dit meesterwerk waar u uw kostbare tijd hebt ingestoken?" sprak ze professioneel. Ik schudde mijn hoofd en antwoordde: "Niets, dit is een gift van mij voor u". Ze keek me dankbaar aan, nam de tekening van me aan en stopte hem veilig in haar tas. "Dan sta ik erop dat ik nog een van uw andere kunstwerken koop" zei ze na het wegsteken. Ze haalde haar portemonnee al boven. Ik wilde haar zo graag zeggen dat ze helemaal niets hoefde betalen, maar ze stond er zo op en ze leek zo gelukkig dat ik dat niet van haar wou afpakken. Ik knikte en zette mijn tas op mijn schoot. Ik had niet al mijn tekeningen kunnen uitstallen dus liet ik haar en aantal zien uit mijn tas. Uiteindelijk koos ze de zonsondergang, die ik de avond voordien had getekend.

Nadat ze had betaald en ook de 2e tekening had weggestoken, boog ze zich naar me toe en fluisterde in mijn oor: "Dank je, ze zijn prachtig". Daarna drukte ze nog een zachte hemelse kus op mijn wang en weg was ze. Ineens kwamen mensen van overal naar me toe en kon ik niet achter haar aangaan. Ik verkocht bijna al mijn tekeningen en toch kon ik nergens anders aan denken dan aan haar. En ik kende niet eens haar naam.