Vogel (On Hold)

#6

Hoofdstuk 6

"Waarom heb ik je de afgelopen maand niet gezien en stond je nu plots bij mijn werk?" vroeg ik haar op de man af. Ze dacht even na over hoe ze haar antwoord zou formuleren en zei toen: "Ik moest voor een tijd de stad uit wegens mijn studie, mijn vader had alles al geregeld en ik had geen tijd om je dat ervoor nog te melden, daarbij heb ik pas toen ik weg was beseft dat ik je wel aardig vind en je graag beter zou willen leren kennen". Ik nam elk woord in me op en lette op haar uitspraak bij ieder woord. Haar stem was honingzoet en haar uitspraak zo verfijnt dat het wel een droom leek.

"Wat voor studie doe je?" vroeg ik uiteindelijk om de stilte te doorbreken. Ze glimlachte en zei: "Ik moest op uitwisseling voor een cursus Italiaans bij te wonen. Daarnaast ben ik primus in wiskunde en probeer zo veel mogelijk talen te leren". Ik knikte verwonderlijk en merkte op: "Slimme jongedame dus". Ze giechelde even kort en zocht een leuk plekje uit in het gras waar ze het pik-nick dekentje uitspreidde. Ik zette de mand, die ik van haar had overgenomen, op het deken. Ze zette zich neer en ik volgde haar voorbeeld.

"Mag ik misschien de naam weten van deze prachtige jongedame?" vroeg ik, beseffend dat ik dat nog niet wist. "Oh, het spijt me zeer dat ik mezelf nog niet heb voorgesteld; Hope Valderrama, aangenaam" zei ze plechtig en stak zelfs haar hand uit. "Dean Summers, insgelijks" antwoordde ik en schudde haar de hand. We moesten er een beetje van lachen. Ze opende het dekseltje van de mand en haalde er een bord rijkelijk belegde broodjes uit. "Wauw, dat had je niet moeten doen" zei ik bij het zien van die heerlijke grote hoop voedsel. "Oh, maar dat is met veel vreugde gedaan, hoor" reageerde ze.

We hadden al een paar broodjes op en waren al in een lang gesprek verzeild geraakt. We praatte over onze interesses en bezigheden, over mijn werk en haar studies. Hoe meer ik met haar praatte en naar haar luisterde, hoe beter ik me bij haar voelde. En ik weet niet of het gevoel dat ik had, diep van binnen, verliefdheid was, maar het was in ieder geval sterk en bij elk woord dat ze zei, sloeg mijn hart een beetje sneller. Elke keer dat ze in mijn ogen keek voelde ik kriebels in mijn buik, alsof er echte vlinders in zaten.

Ik merkte dat het al laat was en ik gauw weer aan het werk moest. Ik verontschuldigde me en hielp haar even met opruimen. Ik zei gedag en wilde net omdraaien om terug te gaan toen ze een zoen op mijn wang plantte. Ik bloosde en dat merkte ze natuurlijk, want ze begon te giechelen. Ik draaide me snel om en liep weg. Een paar meter verder keek ik nog even om en zwaaide. Daarna liep ik de hele weg aan 1 stuk door naar mijn werk.

Toen ik die avond thuis kwam, was ik blijer dan ooit, maar ook ontzettend moe. De tweeling zaten in de woonkamer naar de tv te kijken en mijn moeder stond zoals gewoonlijk in de keuken te koken. Ik dekte de tafel en praatte met moeder over mijn dag, maar verzweeg de picknick. Tijdens het diner was het stil, enkel mijn ouders wisselden zo nu en dan een woord uit met elkaar. Ik was blij toen moeder zei dat de tweeling dit keer de keuken konden opruimen, zo kon ik eronderuit luizen en naar mijn kamer gaan. Maar helaas was het me niet gegund. "Ah zoon, ik heb nog een klusje voor je" begon vader. Daar gaan we weer... .

Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik de auto moest nakijken omdat hij volgens pa niet meer soepel reed, maar dat kan ik begrijpen, want onze auto is al bijna een eeuw oud ofzo. Ik opende de motorkap en controleerde alles. Ik tankte hem weer vol en merkte dat een van de koppelingen niet meer stevig zat. Die moest ik even vast draaien. Na even wringen en wroeten leek alles er weer goed uit te zien en klapte ik de kap weer dicht. Ik stak de sleutel in het contact en draaide hem om. De motor begon te draaien zoals het hoorde. "Ga er eens een stukje mee rijden" zei vader plots. Ik was even in de war, maar deed wat hij me had opgedragen. Ik had nog nooit in m'n eentje gereden, vader had me wel eens leren rijden toen ik een jaar of 14 was, maar hij had er altijd bijgezeten als instructeur. Nu moest ik zelf een stukje gaan rijden zonder hem.

Het voelde eerst een beetje raar aan maar al gauw ontspande ik mij en voelde me thuis in deze wagen. Ik reed door enkele wijken in onze buurt en kwam een 20-tal minuutjes later weer de garage inrijden. Vader knikte tevreden toen ik uitstapte. Ik gaf hem de sleutels terug, maar hij weigerde. "Hou ze zelf maar" zei hij. Ik was zo verbaasd en denkbaar, deze dag kon gewoon niet meer stuk.

____________________________________________________

Hey daar lezertjes

Omdat ik een tijdje niet heb gepubliceerd voor dit verhaal is hier een iets langer stuk. Ik hoop dat jullie het tot nu toe al een goed verhaal vonden en dat jullie zeker willen blijven doorlezen. Ik zal zoveel mogelijk proberen te schrijven, maar ik kan niet beloven dat er morgen al een volgend hoofdstukje online komt. Ik ben me op dit moment vooral aan het focussen op "Bandits in love" zodat dat verhaal zeker afraakt, daarna zal ik weer meer tijd hebben om aan de rest ook verder te schrijven. Dus neem ondertussen ook eens een kijkje bij mijn andere verhalen.

Alvast bedankt, jullie zijn de beste!

Xxx Jaske