Vogel (On Hold)

#5

Hoofdstuk 5

Een maand later:

Ik heb haar niet meer gezien sinds die ene dag en dat vind ik spijtig. Ik ben nochtans veel naar de markt teruggekeerd in de hoop haar weer tegen te komen, maar het had niets opgeleverd. Ik dacht nog even veel aan haar als de eerste dag. Ik was in het begin erg vrolijk geweest en op het werk waren ze even verbaasd dat ik onder het werken door aan het neuriën was, maar dat was al gauw gestopt toen ik haar niet meer kon vinden. Ik miste haar, ook al was er helemaal niets tussen ons, het leek of ik haar al mijn hele leven kende en ik wilde haar zo graag terug zien. Al was het maar een blik vanuit de verte.

Het was vrijdag voormiddag en ik was al een paar uur aan het werk. Ik sleutelde aan een aantal vliegtuigen en tankte hen bij. Ik hielp een paar anderen, met andere woorden deed ik hetzelfde als altijd. Ik liep net naar de overzichtskamer om de gereedschapskist weg te zetten voor de lunch, toen ik Bryan tegen het lijf liep. "Hey Dean, lang niet gezien. Hoe is het ermee?" zei hij opgewekt. Bryan was al eind de 20 en was een van onze piloten, natuurlijk is hij veel weg en zagen we elkaar niet zo vaak. "Hey Bryan, je bent ook altijd in de lucht, hé. 't Gaat goed met me, en met jou?" antwoordde ik. We hadden een heel gesprek en moesten na een tijd toch afronden omdat het tijd was voor een middagpauze en bovendien moest hij terug de lucht in. "Ik zie je nog wel 's, Dean" was het laatste wat hij zei waarna hij zich omdraaide en weg stapte.

Ik liep net naar mijn kluisje om mijn lunch te pakken toen een stem mijn naam riep. "Hey Dean, er is hier iemand voor je!" riep Niels door de hele opslagplaats heen. Ik draaide me om en liep met een verbaasde uitdrukking naar de uitgang. Ik zag Niels naar me grijnzen en ik snapte maar niet wat er gebeurde. Toen ik bij de deur kwam, zette Niels een stap opzij zodat ik langs hem heen kon kijken. Ik kon mijn ogen niet geloven. Daar voor mij stond ze, het meisje waar ik de laatste maand constant aan dacht. "Hoi Dean" zei ze van zodra ze me zag. Ze kende mijn naam, die had ik haar niet eens verteld. "Hoi" dwong ik mezelf te zeggen, want ik was zo sprakeloos dat ik daar nog een uur zou kunnen staan.

"Heb je misschien zin om met mij te gaan picknicken? Ik heb van alles bij me..." zei ze toen Niels weer naar binnen liep. "Euhm, ja graag. Vind je het erg om even te wachten, ik kan me beter even opfrissen en omkleden..." antwoordde ik overdonderd door het moment. "Oh doe maar, ik heb tijd" reageerde ze meteen. Ik liet haar binnen, want ja ik kon haar toch niet buiten op me laten wachten. Ik liep snel naar de kleedkamers en gooide mijn werkkledij tegen de grond, waarna ik even vlug onder de douche stapte. Ik trok mijn gewone kleren aan en deed wat deo op, parfum had ik hier niet. Daarna liep ik weer terug naar haar toe, mijn haar nog nat van de douche.

Ik zag van ver dat ze bij de uitgang tegen de muur stond en dat Niels en nog een aantal gasten bij haar stonden. Het leek of ze haar probeerden te versieren maar ik zag dat zij er geen aandacht aan besteedde. Toen ze me in de gaten kreeg, staarde ze meteen naar me, waardoor de gasten zich ook naar mij omdraaiden en toen weer van haar weg liepen met een licht geërgerde blik. Ik was maar een paar stappen van haar vandaan en ze grinnikte. "Die weten ook van geen ophouden, hè" merkte ze op. Ik knikte en stak mijn arm uitnodigend naar haar uit. Ze haakte de hare erin en samen liepen we naar buiten.