Short Story: Reminds Me of Lu [SeBaek] {ON-GOING}

Remind Me 1

Hello! I'll start writing this story!

*_*_*_*_*_*_*_*_*

~Oh Sehun's POV~

Ang ingay. Sobrang ingay. Disperas kasi ngayon ng bagong taon at napakadaming nagpapautok sa labas..

Nakakainis yung kaingayan dito sa labas.. I was expecting... Expecting na may... May kakalabit sakin at sasabihing nawawala at natatakot siya.. Pero wala..

It's been 2 years. And it's still here. He's still here.. I can still feel the agony and grief..

Naramdam ko ang pagtulo ng luha ko sa pagbaha ng mga alaala naming dalawa. It's still fresh the back of my mind..

[FLASHBACK]

Ang ingay! Napakaingay talaga! Paano natitiis ng mga magulang ko ang kaingayan sa ganitong klase ng panahon?

Bagong taon ngayon at madaming nagpapaputok sa labas at kasali na doon sila Mama at Papa, pati si Kuya.

I put my hands on my pocket then wear my famous poker face. Ayoko sa mga ingay.

Tumayo lang ako sa tabi ni kuya na may hawak na paputok.

Di ko alam kung saan nila nakuha yung pag nagpaputok nag-ingay at tumalon ka sa bagong taon tatangkat ka at suswerte! Jugigo.

May bigla na lang na kumulbit sakin.

Tiningnan ko lang siya ng walang kahit anong emosyon sa mukha ko.

"Kuya.. Ano kase.. Uhmm. N-nawawala ako. P-pwede bang t-tulungan ko ako?"

Hindi ko siya pinansin. Hindi ko siya kilala.

"Sungit naman." I heard him whisper. Pero narinig ko yon.

Tiningnan ko siya. Sinusuri ko yung bawat parte ng katawan niya.

I can say that he's cute, beautiful, fragile, and.... Lost?

"Ano ba kasing kailangan mo?" I asked him.

Tinitigan niya lang ako.

"Alam kong gwapo ako. Wag mo naman akong titigan."

Tininan niya naman ako ng 'kung-di-ko-lang-kailangan-ng-tulong-nasakal-ko-tong-nilalang-na-to look'

Tinaasan ko siya ng kilay. Sebitch! I'm Sebitch.

"Kuya... N-nawawala kasi ako.. T-tsaka natatakot ako." He begin to cry. Nanlaki yung mata ko.

Hala. Bakit ba 'to naiyak?

"Wag mo nga akong makuya kuya! Wala akong kapatid na cry baby," sabi ko. "Tsaka, mukha ka pa ngang mas matanda sakin eh!" Dagdag ko.

"Grabe! Ansungit mo n-naman!" Sabi niya. "A-ako nga pala si L-luhan.. Please? Tulungan mo na ako.. Gusto ko na kasi talaga umuwi."

"Hindi kita kilala. At hindi mo ako kilala. Eh bakit di ka maghanap ng kakilala mo para matulungan ka?" Sabi ko at inirapan siya.

*BOOM*

Biglang may pumutok kaya nagulat ako. Napayakap siya sakin at napahagulgol siya.

Napatingin lang ako sa kanya. Mukha talaga siyang takot.

Ang ganda naman niya..

Jugigo Sehun! Ano bang naiisip mo?!

Napailing na lang ako. Then I pulled back and stare at him. He stared back.

Those sparkling eyes. Red lips.. Blushing cheeks..

I shook my head. Again.

"Okay. I'll help you." His face lighten up and smile.

"In one condition." I said. He nods. "Stop crying. I don't wanna see someone cry. Bagong taon ngayon. Dapat ka mag-enjoy.

Tumango naman siya at ngumiti ng malapad. I smiled back showing off my eye smile.

[END OF FLASHBACK]