Ontvoerde meiden

Hoofdstuk 4

Een luidde bons galmt door de donkere kelder. Ik vestig mijn blik op de deur. Iemand opent een klein luikje dat zich bevindt onderaan de kelderdeur.
Een klein schemerlicht schijnt door de donkere kelder. Diegene die achter de kelderdeur staat schuift iets door het kleine luikje bij ons naar binnen. Het is niet zo goed te zien wat het is.

Het kleine luikje wordt weer dichtgedaan en het enige wat ik nog kan horen zijn voetstappen die steeds verder weg klinken.

Ik kijk Lara aan met een "wat is dat" blik. "Het is ons eten en drinken. Het wordt elke dag rond dit tijdstip gebracht als we ons gedragen." Antwoord Lara mijn blik.

Allemaal kruipen we langzaam naar het dienblad. Er ligt een droog stuk brood, een kan water en een beker op het dienblad.

Ronna verdeelt het stuk brood. Iedereen krijgt een klein stukje. "De rest is voor later. Anders hebben we straks niks." Ik knik een ja naar Ronna zodat ze weet dat ik het begreep.

Ik neem een hap uit mijn droog stuk brood. Het zijn niet de boterhammen van mama, maar het is het beste wat ik nu kan krijgen.

Het smaakt naar droog schuurpapier. Het schuurt langs mijn keel wanneer ik het probeer door te slikken.

Het is mijn beurt om te drinken. Ik neem kleine slokjes, want we krijgen maar een bekertje met water anders hebben we straks niks.

Na veel moeite heb ik mijn brood op. Ik loop naar hetzelfde hoekje van de kelder als waar ik net zat. Ik laat me via de muur naar beneden zakken.

Ik moet en zal een plan vinden om te ontsnappen. Ik moet het standaard routine weten.

Ik voelde dat er iemand naast mij komt zitten. Ik kijk naar rechts en zag Roos naar mij staren.

"Hey" fluisterd Roos met een kleine glimlach. "Hey" "Ik hoop dat je maag wat is gevuld." Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. "Ja hoor." Roos geeft me nog een kleine glimlach en staat op.

"Roos." Ze kijkt me vragend aan. "Is er een standaard routine hier?" "Hoe bedoel je?" "Ik bedoel is er een standaard tijd dat er bepaalde dingen gebeuren?" Roos komt weer naast me zitten. "Nou ik heb niet echt een klok of horloge maar meestal als we wakker zijn krijgen we het eten en later op de dag worden we een voor een meegenomen om dingen te doen." Ik kijk haar vragend aan. "Wat voor dingen?" "Voor iedereen is het anders. Iedereen krijgt zijn eigen opdracht. Jij moet nog afwachten wat de joune wordt."

Een opdracht? Wat is dit een spel? Zieke mensen. Ik ben toch wel nieuwsgierig naar mijn opdracht maar tegelijkertijd ook erg bang. Wat als ik iets heel erg moet doen? Bijvoorbeeld iemand vermoorden ofs. Je weet het maar nooit met zulke psychopaten.

*Bons* *Bons*

Ik kijk naar de kelderdeur waar het geluid vandaan komt. De deur wordt open gemaakt. Een fel licht schijnt door de kelder. "Sarah meekomen" hoor ik een zware stem zeggen.

Ik kijk om mee heen. Ik zie Roos zachtjes naar me knikken. Ik sta op en loop richting de deur. Ik zie daar een man staan die ik nog niet eerder heb gezien.

Hij pakt me ruw bij mijn arm en trekt me mee naar voor. Hij blijft stil staan en knijpt mijn arm bijna fijn. Hij doet de kelderdeur weer dicht en opslot. Hij trekt mij weer mee achter hem aan.

Ik volg hem maar want ontsnappen is onmogelijk. Net wanneer ik bijna geen gevoel meer krijg in mijn arm, staat hij stil en laat mijn arm los. Hij trekt mij mee naar een stoel en duwt mij ruw op de stoel.

"Zo zo als we daar onze grote mond niet hebben. De enige echte Sarah." Ik kijk Sedrick met afschuw in mijn ogen aan. Ik kijk naar mijn schoenen. Ik hoor iemand dichterbij komen. Ik voel een vinger onder mijn kin. Ruw wordt mijn hoofd naar boven geduwt.

Ik zie het lelijke hoofd van Sedrick. Hij grijnst een enge grijns naar me. "Kijk me aan als ik tegen je praat!"

Wie denkt hij dat die is, mijn ouders?! Ik voel hoe mijn woede begint te koken. Als nog blijf ik rustig en kalm. Hij moet niet weten dat ik bang van hem wordt of dat hij mij zo kwaad kan maken dat ik hem zou willen vermoorden.

"Sarah, vandaag krijg je een makkelijke opdracht. Je moet een losgeld brief schrijven naar je ouders. Vraag daarin om €50.000,- aan het eind van deze week. Ze moeten het in de stad tegenover de Starbucks onder het bankje neerleggen, of anders krijgen ze hun dochter niet levend terug."

€50.000,-?! Zoveel geld hebben mijn ouders niet. Ik voel hoe mijn lichaam van angst en woede begint te trillen.

"€50.000,-?! Zoveel geld hebben mijn ouders niet, klootzak! Bravo hoor je hebt me ontvoerd samen met nog een aantal andere meiden en gaat vragen om een hartstikke groot bedrag aan hun ouders die ze niet eens kunnen veroorloven! DONDER OP!"

Ik hoor een klap en voel dan een brandende pijn op mijn wang.

"Waag het ooit nog zo eens te schreeuwen tegen mij en je krijgt veel erger dan dit." Sist hij in mijn oor.

"Schrijf die brief nu of ik schiet je nu al neer." De angst schiet door mijn lijf. Ik kijk naar links en zie daar een tafel staan met pen en papier. Ik loop er naar toe en ga zitten op de bureaustoel. Ik begin met schrijven.

"En waag het om maar één van onze namen erbij te zetten dan ga je als nog dood!"

Lieve papa en mama,

Ik ben ontvoerd samen met nog een paar andere meiden. Ja die meiden die op het nieuws waren, ik ben nu samen met hun hier.

Best komisch eigenlijk ik dacht dat het mij nooit zou overkomen maar hier ben ik dan toch.

Mijn ontvoerder eist €50.000,- van jullie aan het eind van deze week. Jullie moeten het tegenover de Starbucks in de stad onder het bankje neerleggen.

Doen jullie dit niet ga ik eraan.

Ik weet dat jullie het geld niet hebben dus dit is alvast mijn afscheid.

Ik hou van jullie en ik zal altijd van jullie blijven houden. Zeg tegen Annebel dat ik van haar hou en dat ik me geen andere beste vriendin als haar kon wensen.

Voor de rest kun je Nederland vertellen dat ze moeten uitkijken als ze naar buiten gaan. En goed moeten opletten op vreemde geluiden. Zodra je iets hoort ren.

En mam en pap jullie vragen je vast af hoe? Hoe heeft mijn dochter ontvoerd kunnen worden. Nou die dag dat ik later thuis moest komen omdat ik straf kreeg daar begon het.

Ik zat in de trein onderweg naar huis en er kwam een man tegenover mij zitten. Hij keek mij de hele tijd met een enge grijns aan. Toen de trein stopte en ik eindelijk kon uitstappen was ik zo opgelucht. Tot dat hij ook uitstapte. Ik had tot dat ik thuis was het gevoel dat ik achtervolgd werdt. De volgende dag toen ik naar het station liep omdat ik mijn fiets was vergeten hoorde ik wat geritsel in de bosjes ik dacht dat het een konijn of iets was. Maar tot mijn spijt werd ik van achter gegrepen en in een busje geduwt. En nu zit ik hier in the middle of nowhere.

Nou dat was het wel. Treur niet teveel om mij. Leef en geniet nu het nog kan.

Ik hou van jullie!!

Sarah.

--------------------------------------------------

Well hello there!

Weer een hoofdstuk na lange tijd... shame on me!

Ik dacht echt dat ik meer tijd zou hebben in de vakantie maar ik heb het drukker dan ooit. Ik ben alleen maar aan het werk en als ik dan niet werk heb ik een Netflix dag of iets met vriendinnen, bc Ik moet ook wel een beetje vakantie hebben haha.

Maar ja anyway..

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden.

Please vote..
Wat denk jij dat er gaat gebeuren?

Leave it in the comments

Much love,

D..