Ontvoerde meiden

Hoofdstuk 5

Met tranen in mijn ogen leg ik de pen neer. Ik zie een hand ruw de brief oppakken. Ik kijk opzij en zie dat Sedrick de brief vast heeft. Hij kijkt met een enge grijns mij aan. 'Is het goed zo?' Sedrick knikt, met nog steeds een enge grijns op zijn gezicht.

'Sta op' Ik kijk hem duff aan, de woorden die hij zegt dringen langzaam tot me door. 'KOM OP IK HEB NIET DE HELE DAG DE TIJD!' Zo snel als ik kan schiet ik uit mijn stoel. 'Breng haar terug' Ik voel een hand om mijn arm. Ik kijk opzij en het is de zelfde man die me heeft meegenomen hiernaartoe. Hij knijpt hard in mijn arm, maar ik voel nog geen pijn.

Hij trekt me mee naar, wat ik denk, de donkere kelder. We lopen een hal door en voor ik het weet staan we voor een al te bekende deur.

De man, waar ik nog steeds de naam niet van weet, doet de deur open. Ik voel een duw in mijn rug, en val voorover. Kreunend sta ik op van de harde en koude vloer. De meiden kijken me bezorgd aan. Met een kleine glimlach verzeker ik hun dat het oke is.

Met nog steeds een duffe uitdrukking loop ik naar mijn vaste plek. Een stekende pijn in mijn zij negerend, loop ik door. Ik laat me zakken op de vloer door middel van de muur. Eenmaal zittend op de koude vloer laat ik een zucht.

Ik vraag me af wat mijn ouders vinden van de brief die ik net heb geschreven. Laat maar stomme vraag. Ze zullen hartstikke verdrietig zijn.

Ik hoop maar dat ze niet zo dom zijn om al dat geld bij elkaar te rapen. Ze krijgen mij toch niet terug. Hoelang zitten deze meiden hier al, en nog heeft niemand ze gevonden. Waarom zou het anders zijn bij mij?

'Hallo aarde aan Sarah' Ik kijk op en zie Lara voor mij staan. Met moeite krijg ik een 'Ja' uit mijn keel. Het klinkt schor maar alsnog. Lara heeft een bezorgde blik in haar ogen.

'Gaat het wel?' Gaat het wel? Nou nee, maar dat hoeft zij niet te weten. Ik geef haar een knik, alwetend dat als ik nu mijn mond open, er niet veel uit zou komen.

Lara kijkt me nog steeds met haar bezorgde blik aan. 'Wil je er over praten? Wij hebben precies dezelfde opdracht moeten doen.' Ik kijk haar aan en schud mijn hoofd.

Ik heb nu geen behoefte om het iemand te vertellen. Ik snap zelf nog niet wat ik net heb gedaan en hoe ik me daarbij voel.

'Je weet dat je het altijd met ons kan delen he, mocht je daar behoefte aan hebben.' 'Ik weet het.' Ik geef haar een kleine glimlach.

Ik kijk naar mijn handen, die zachtjes trillen. Ik hoor zachte voetstappen langzaam weglopen. Ik kijk op en zie dat Lara weer op haar eigen plek is gaan zitten.

Ik kijk om me heen en zie dat alle meiden met hun gedachten ergens anders zitten. Hmm nu het toch zo lekker rustig is kan ik wel een manier bedenken om hier weg te kunnen.

De volgende keer als ik word meegenomen moet ik kijken waar de uitgang is. Ook moet ik kijken hoeveel mensen in dit huis zitten. 4 zijn er al bekend, daarvan is er èèn waar ik de naam niet van weet. Ik moet ervoor zorgen dat ik alle meiden mee kan nemen.

Als ik weet waar de uitgang is kan ik een route stippelen. Ik weet dat er een lange hal aan dit stuk van het huis ligt. Een bons op de deur laat mij van mijn gedachtes dwalen. De deur gaat open en de man die mij had meegenomen staat in de deuropening.

'Lara kom jij maar mee' Ik kijk naar Lara en geef haar een bemoedigende glimlach. Ik krijg een kleine glimlach als antwoord. Ik weet nu zo ongeveer wat er wordt bedoeld met de opdrachten, maar als mijn opdracht al het begin is wat zouden hun opdrachten dan allemaal geweest zijn. Ik heb het gevoel dat ik daar snel genoeg achter kom.

Ik hoor een deur sluiten, ik kijk op en zie dat Lara is verdwenen samen met de man waar ik nog steeds de naam niet van weet. Ik kijk rond en zie dat alle meiden weer met hun gedachten ergens anders zijn.

Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom we hier zijn, en wat ze hiermee willen bereiken. Ik kan er niet eens over praten want als ik dat doe kan een van hun ons misschien horen, en dan zullen we grotere problemen hebben.

De drang om het met iemand te delen, om te vragen wat er nog gaat komen is groot. Als ik dit doe weet ik dat de meiden droeviger zullen zijn, omdat ze dan hun nare opdrachten moeten vertellen en het hierdoor weer opnieuw afspeelt in hun hoofd terwijl ze proberen om het te vergeten.

Ondanks dat ik nog maar één opdracht heb gehad, weet ik dat ik er nog meer en nog erger ga krijgen. Tenzij ik hier eerder weg ben, maar zoals het nu gaat denk ik dat ik hier nog wel even ben. Ik bedoel zeg nou zelf, hoe lang zitten deze meiden hier al? Ik ben hier misschien net een week.

De drang naar vrijheid, liefde van familie en vrienden, blijheid en gezelligheid is groot. Ik mis mijn familie, mijn vrienden hell ik mis zelfs school. Je weet niet wat je mist tot dat je het niet meer kan krijgen.

Had ik nou maar mijn fiets meegenomen, dan had ik misschien nog weg kunnen fietsen. Had ik maar gerend wanneer ik het geluid in de bosjes hoorde. Had ik maar... Had ik maar dit, had ik maar dat. Dit zal mij nu niet gaan helpen. Ik zit hier, ik had het niet kunnen voorkomen.

Het enigste wat ik nu kan doen is geduld hebben en een plan maken om hier weg te komen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heey you guys,

I'm back! Ondanks dat ik onwijs achterloop met mijn schoolwerk. Heb ik toch nog een hoofdstuk geschreven. Ik hoop dat jullie blij zijn hiermee!

As always vote, comment and share please!

Love, D