The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 17

Harry

Οι δείκτες του ρολογιού φαντάζουν σα να έχουν παγώσει, δεν κινούνται και αν το κάνουν αυτό γίνεται μαρτυρικά αργά κάνοντας με να θέλω να διαλύσω ότι υπάρχει τριγύρω μου και ειδικά το ρολόι στον τοίχο, που το μόνο που μου προσφέρει είναι νεύρα, οργή και έναν σπαστικό ήχο τικ-τακ. Σηκώνομαι από την πολυθρόνα και βγαίνω έξω στην αυλή, η νύχτα ολοένα και σιγά αντικαθιστάτε από την μέρα πρέπει να είναι γύρω στις επτά το ξημέρωμα και η συνάντηση είναι στις δέκα. Τρεις γαμημένες ώρες αγωνίας, τρεις ηλίθιες μαρτυρικές ώρες περιμένοντας να την σφιξω στην αγκαλιά μου και να βεβαιωθώ πως είναι καλά, πως δεν έχει πειράξει ούτε μια τρίχα της...

Πάνω στο τραπεζάκι της αυλής διακρίνω ένα πακέτο τσιγάρα και ασυναίσθητα το αρπάζω βγάζοντας ένα και τοποθετώντας το στα χείλη μου, δίπλα ψάχνω και βρίσκω και τον αναπτήρα και το ανάβω εισπνέοντας μια ικανοποιητική τζούρα γεμίζοντας τους πνεύμονες μου με νικοτίνη. Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του καπνίσματος, όχι για κάποιο λόγο αλλά δεν βοηθάει στο χρόνιο άσθμα μου αλλά αυτή την στιγμή έχω την ανάγκη να το γευτώ, να αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο. Δεν αντέχω την πίεση, ποτέ δεν την άντεχα... αλλά, δεν ξέρω όταν ο θησαυρός σου κινδυνεύει χάνεις κάθε λογική, γίνεσαι αδύναμος... θες να τον ακολουθήσεις μα όταν δεν υπάρχει μονοπάτι υπακούς σε σχέδια και μαλακίες. Αφού ξέρουμε που στο διάολο κρύβεται ο ψυχοπαθής μαλάκας, γιατί δεν πάμε να τον πιάσουν και να γλιτώσω το μωρό μου μια ώρα αρχύτερα από τα χέρια του, γιατί να υπομείνει δίπλα του άλλες τρεις γαμημένες ώρες που Θεέ μου φαντάζουν μεγαλύτερες και από αιώνα, μα τι λέω... ούτε καν αιώνας, χιλιετία!

«Νόμιζα πως απεχθάνεσαι το κάπνισμα...» η φωνή του Liam ακούγεται από πίσω μου, δε μπαίνω στον κόπο να γυρίσω το κεφάλι μου, έρχεται ο ίδιος μπροστά μου και κάθεται δίπλα μου αρπάζοντας το πακέτο με τσιγάρα και βγάζοντας ένα και για εκείνον «...ο αναπτήρας;» με ρωτάει και του τον πετάω «Ευχαριστώ.» λέει και ανάβει το τσιγάρο του «...πάντως η Lauren θα σε μάλωνε αν σε έβλεπε να καπνίζεις...» λέει προσπαθώντας να σπάσει αυτή την έντονη σιωπή, ταραχή που έχει καλύψει την ατμόσφαιρα.

«Αρκεί να έρθει και ας με μαλώσει...» του λέω και εισπνέω για τελευταία φορά αυτό το δηλητήριο. Το σβήνω στο τασάκι και καλύπτω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου αφήνοντας την αδυναμία μου σε κοινή θέα.

Δε με νοιάζει γαμώτο που είμαι άντρας και κλαίω, είμαι αρκετά φορτωμένος που κάπως θέλω να ξεδώσω και αυτό το ''κάπως'' το δικό μου δεν συνεπάγεται ούτε με το ποτό, ούτε με καμία τέτοια μαλακία, ακόμη και το τσιγάρο που προ λίγου έκανα δεν βοήθησε. Αντίθετα το κλάμα, ακόμη και αν ακούγεται γελοίο και για κάποιους άντρες γυναικείο βοηθάει. Γαμώτο, όλοι είμαστε ίσοι άντρες και γυναίκες, έχουμε τις ίδιες αδυναμίες, τις ίδιες ανάγκες με τη εξαίρεση του ότι εμείς ίσως να υπερέχουμε σε μυϊκή δύναμη. Που και αυτό δεν ισχύει, δεν περνάμε όσα αυτές αναγκάζονται να ζήσουν καθημερινά ως μητέρες, εργαζόμενες και πάει λέγοντας. Είναι ηρωίδες και είμαστε απλά εγωιστές.

«Harry, όλα θα πάνε καλά.» συμπονετικά και χτυπώντας τον ώμο μου ο Liam μου λέει.

«Την αγαπάω. Δεν θέλω να την χάσω... το έχω πλέον καταλάβει πως μακριά της είμαι μισός, ούτε καν μισός είμαι ένα τίποτα. Είναι η αγάπη της ζωής μου, είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλο και αυτό το καταλαβαίνεις από το κοινό μας παρελθόν και το σήμερα που παρόλα όσα θέλουν να μας χωρίσουν αυτό δεν γίνεται, είμαστε αχώριστοι που να πάρει. Δεν γίνεται να μην είμαστε μαζί...» φωνάζω και τον βλέπω να τρίβει το μέτωπο του.

«Πήγαινε να ξαπλώσεις λίγο. Το μυαλό σου χρειάζεται να καθαρίσει, ξέρω πόσο την αγαπάς, ξέρω πόσο σε αγαπάει και όλα όσα που μου ξεφούρνισες για άλλη μια φορά αλλά εκεί πίσω στο Λονδίνο έχεις και ένα παιδί το οποίο σε χρειάζεται, πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι μόνο εσένα και την Lauren... αλλά και την μικρή Rosie.» σχολιάζει και φορτώνω.

Ασυναίσθητα τον πιάνω από τον γιακά και τον σηκώνω από την θέση του κολλώντας τον στον κρύο τοίχο από πίσω. Το βλέμμα μου είμαι σίγουρος πως πετάει φωτιές, σε αντίθεση με το δικό του το οποίο είναι ήρεμο, δεν έχει ταραχή... Σηκώνω την γροθιά μου, μα ύστερα καταλαβαίνω τι πάω να κάνω και πηγαίνω δύο βήματα πίσω, γυρνώντας του την πλάτη. Τι στην ευχή έχω πάθει, πήγα να χτυπήσω τον καλύτερο μου φίλο, τον αδερφό μου;

«Συγνώμη...» παραδέχομαι και χάνομαι από τα μάτια του.

(Ενεργό τακτικό μέλος έγινα :p Η αλήθεια είναι πως ο αέρας εδώ πάνω, το καθαρό οξυγόνο βοηθάει αλήθεια αρκετά στην συγγραφή τουλάχιστον εγώ αυτό καταφέρνω τα βράδια και τα πρωινά στο μπαλκόνι. Είχαμε μια εξομολόγηση του Harry, όλοι θαρρώ συμφωνείτε με τις σκέψεις τους και πιστεύετε σε αυτά που νιώθει. Είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και τίποτε δεν μπορεί να τους χωρισει ακόμη και ο "θανατος" που λέει ο λόγος. Έχω πάρει αρκετά ζεστά το τρίτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας και θα ορκιζόμουν πως μου αρέσει περισσότερο από τα δύο προηγούμενα. Καλά ας μην προτρέχω ανάλυση και για τα τρία μέρη θα κάνω μετά το τέλος. Αυτά. Ο Liam μου τι γλυκός και λογικός όπως πάντα που να πάρει. Έρωτας. Σας στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου για άλλη μια φορά. Τα λέμε. ♥♥♥)