KİRLİ BEYAZ.

BÖLÜM 1

Multimedia İrem *-*

"Hadi kızım, git artık şu çocuğun yanına."

"İttirme Beren, gideceğim."

Cesaretimi topladım. Sevdiğim çocuğun yanına -iki yıldır sevdiğim çocuğun yanına- konuşmaya gidecektim. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi sanki.

Liseye ilk giriş yaptığımda dikkatimi çekmişti. Kumraldı ve mavi gözleri vardı, öğretmenle konuşuyordu. İşte o zaman ona aşık olmuştum.

İki yıl geçmişti aradan. Sınıfın en çalışkanıydı. Bir tane bile arkadaşı olmaması ve onu eziklemeleri beni üzüyordu. Ben hala ona aşıktım. O benim saf, kimsesiz kediciğimdi. O benimdi.

Ben ise normal sıradan bir kızdım.

Saçlarım düzdü. Çeneme kadardı ve kahkülüm vardı. Kendimde sevdiğim bir diğer özellik olarak upuzun bacaklarım vardı.

Ayaklarım istemsizce yürüdü ve Can'ın yanına geldi. Test çözüyordu kediciğim.

"A, şey, selam Can."

Mavi gözlerini üzerime dikti ve sinirle ayağa kalktı.

"Yeter artık şu iddialarınızı gidin başkalarının üzerinde oynayın sizinle uğraşamayacağım."

"Ha?"

Sabır çekti ve yanımdan ayrıldı. Sınıftaki kızlar ve erkeklerin onunla uğraştığını biliyordum. Hatta birkaçını ben engellemiştim. Beni de onlardan biri sanmıştı.

Arkasından koştum. "Hey, dur, yanlış anladın! Ben sadece konuşmak istemiştim."

Arkasına bakmadı ve çekip gitti.

Ama ben de İrem'sem onunla konuşacak ve ona yakın olacaktım. Kedicikle arkadaş olacaktım.

Beren'in yanına oturdum ve başımı sıraya koydum.

"Sanırım arkadaş bile olamayacağız. Artık dayanamıyorum ama."

Benim ki aşkı da geçmişti. Artık sevdaydı. O beni fark etmese bile ben pes etmeyecektim. Asla ama asla vazgeçmeyecektim ondan.

"Üzülme be İrem. Mutlaka birbirinizle samimi olacaksınızdır, buna eminim."

Beren'in güzel yüzüne baktım. En içten olan arkadaşıma. Okulun hepsi beni tanıyordu fakat hepsinin de arkadaşlıkları sahteydi. Bir tek Beren gerçekti benim için.

Ders zili çalınca yerime oturdum. Can sınıfa girince gözlerimi ona diktim. Bir süre sonra onun da gözleri benimkilerle buluştu. Gözleri maviydi ama sinirlenince çok koyulaşıyorlardı ve korkutucu oluyordu. Onu ilk defa böyle görmüştüm.

Dersten çok fena sıkılmıştım. Hoca yaşlıydı,ne dediği anlaşılmıyordu bile. Zaten kimsenin de dinlediği yoktu.

Bir tek o hariç.

Ona baktım. Sıraya yaslanmıştı ve bacaklarını yaymıştı. Gidip ona sarılmamak için ellerimi dirseklerime koydum. Gidip saçlarını karıştırmak, öpmek istiyordum.

"Hayırdır İrem, Can'cıktan gözlerini alamıyorsun?"

Arkamdan fısıldayan Ümit'e döndüm. "Seni ilgilendirmez. İşine bak muşmula surat."

Ümit. Onuncu sınıfta ondan hoşlanmıştım. Okuldaki bütün kızlar ondan etkileniyordu ve ben de büyüsüne kapılmıştım. Bir süre beraber takılmıştık, ardından çıkma teklifi etmişti ve ben de kabul etmiştim. Elbetteki uzun sürmemişti. Benimle çıkarken ayrıca başkasıyla da flört ediyordu. Bunu öğrenince direk ayrılmıştım zaten.

Zil çalınca Beren ile birlikte kantine gittik. Tostlarımızı alıp, merdivenlerden yukarı çıktık. Tam önümde Can yürüyordu. Bu, kalbimin teklemesine sebep oldu.

Ümit yanından geçerken ayağını Can'ın ayağının yanına koydu ve çelme taktı. Can yere yapışırken, Ümit ve arkadaşlarının iğrenç kahkahalarına kulaklarımı kapatmak istedim.

Kediciğimin yanına koştum. Acaba bir yeri acımış mıydı?

"Can! İyi misin? Bir şeyin var mı?"

Yüzümü inceledi.

"H-hayır yok. T-teşekkürler."

Elimi uzattım ve onu kaldırdım. O üstünü temizlerken, Ümit'e delici bakışlarımdan attım. Beni takmayıp yanımızdan geçti.

Bu sefer sesimi çıkarmadım ve elimi Can'ın omzuna koydum. Koymamla birlikte kediciğin vücudu kaskatı kesildi.

"B-ben gideyim teşekkürler." deyip arkasını döndü.

"Kedicik!" dediğimin farkına varıp dudağımı ısırdım. "Seninle arkadaş olmak istiyorum."

Bunu dememle bana güzel gülümsemesini sundu. Bunu istiyordum. Bana böyle gülümsemesini.

Sanırım kediciğimle arkadaş olacak, sonrada...

Hop! Yavaş gel.

Şey, sanırım şimdilik sadece arkadaşlıkla yetinmek gerekecekti. İlerinin hayalini kurmak için biraz erkendi.