Arkama bakmadan kaçıyordum. O teyzem değil ise kimdi. İnsan olmadığını biliyordum. Olivia ya gitmekten başka çarem yoktu. Evin önüne geldiğimde hiç durmaksızın kapıyı tekmelemeye başladım. Ona kapıyı kilitlemesini söyledim. Telefona sarıldım ve babamı aradım."Tanrı aşkına aç şu telefonu!" diye bağırıyordum. Bir yandanda babamın hiçbir şey yapamayacağını biliyordum. Yinede onun sesini duymaya ihtiyacım vardı. Bir andan da Olivia ne olduğunu soruyordu. Her şey birbirine karışmıştı ne olup bittiğini anlayamıyordum. Bir anda çığlık atarak ağlamaya başladım ve elimdeki telefonu bir kenara fırlattım . Olivia dan beni anlamasını beklemiyordum. Koşarak ruh ve cin çağırdığımız odaya girdim. Hala mumlar duruyordu. Bütün Mumları tek tek duvara fırlattım. Kağıdı yırttım ve tam pencereden aşağı kağıtları fırlatacaktım ki... Yolda yürüyen teyzem bana tekrar sahte bir şekilde gülümsüyordu. "Lanet olsun Olivia! " diye bağırmaya başladım. Olivia anlayamamıştı bu sinirin nedenini. Ona kısaca olayları anlattım. Olivia şaşkın bir şekilde zorlanarak sadece bir cümle söyledi üstelik tam bir cümle bile değildi ancak her seyi açıklıyordu. "Ya Musallat Olduysa..." biran için sessizlik oldu. Kapının zorlandığını fark ettim.
