.
.
"Yok yere sevmek.." Samimiyetsiz bir tabir. Her sevdanın bir sebebi vardır. En çokta karşılıksız olan sevginin sebebi aşikârdır aslında. İnsanda bulamayınca karşılığı, karşılıksız sevmeye başlıyor insan. Sevilenin gelip gelmemesi ya da sevip sevmemesi pekte bir önem arz etmiyor ondan sonra. Sevmeyi sevmeye başlıyor insan. O yalnızlığını, bir başınalığını, onu severken geçen zaman içerisindeki değişen düşünce ve yaşantısındaki olgunluğu daha bir çok hoşuna gidiyor sevenin. Kelebek misali bir günlük ömrünü sevdiği uğruna sevdiği olmadan harcıyor. Bir başına sevebilmenin vehmini anladığı zamanda sevdiği gelse bile kabullenemiyor gelişini. Onun için ağlamanın, onunla olan sahte gülümsemelerden daha manalı olduğunu kavrıyor ve kabul etmiyor gelenin varlığını. Gelen ise gamsız diyor ona. Gamsız oluyor kelebek. Gamsız kelebek, en fazla bir gün ağlıyor. Ama bilmiyor ki gelen, zaten bir gündü kelebeğin ömrü. Ertesi yok ağlamak için. Sevenin sevdiğinin gittiği o ilk gün ya da sevdiğini söyleyipte karşılığını alamadığı o ilk gün ağlıyor seven ve o gün ölüyor aslında. O gün yüreğini bir asma kilit vurup, ruhunu sol yanından salıyor sonsuz bir boşluğa. Yaşamak için nefes tüketiyor artık ve sadece..
Ama anlamıyor ya da anlamak istemiyor işte gidipte gelen ya da sevmeyipte sonra sevdim diyen kelebeğin bu halini. Ve gamsızdır kelebek en fazla bir gün ağlar diyor. Halbuki kelebeği gamsızlıkla nitelendirendir asıl gamsız olan. Çünkü ertesi yoktur kelebeğin. Zamandan yoksundur artık. Nedenleri, sonuçları bir amacı kalmaz bu yüzden bir günden fazla ağlayamaz. Bir ömür ağlar aslında ama kimse bunu anlamaz. Sevilen vefasızdır, saniyeleri bile kıymetlidir oysa ki kelebeğin ama anlayamaz. Boşuna sevmez ki kelebek, hiçbir sevgi de boş yere değildir zaten. Ama anlamaz işte kimse bazen. Boşa sevdim der durur insanlar. Oysa bilseler bir başına severken ruhu dünyadan uzaklaştırıp ALLAH'a yakınlaştırmanın daha kolay olduğunu. Bilseler bir başınayken ayakların yere daha sağlam bastığını. Ölümlüyken ölümsüzmüşçesine yaşabilmenin mümkün olduğunu bu sayede. Bir anlasalar aslında, kimse kavuşmak istemez bir daha.. Lakin sanılıyor ki insanların karşılık vermesi ve vuslat etmesi çok güzel bir şey ama öyle değil işte. İnsanlar kelebeklerden daha gamsız. Bir başınalıkta teslimiyete erebilsek anlayacağız, zaten eninde sonunda olacağı bulur yerini olmuyorsa elbet vardır bir sebebi..
.
.
Vuslatı insanlardan beklemek ne boş, ama ALLAH'tan gelecek olana sabretmek ne hoş..
.
.
~Münzevi~
